Rrustem Geci: Abdulla Konushevci - ''Rënia e Mollës''

Lexim i librit të Abdulla Konushevcit, “Rënia e Mollës”

HAPESHIN FJALË PËR NËNËN E DIELLIT!

Nga Rrustem Geci – Dortmund

Prushin e fjalës thoshte poeti , Konushevci, përherë e kam dëshiruar. Pa emocion unë s´di të shkruaj. Hapeshin fjalë se po e varrosin Nënën e Diellit . Në këtë poezi , autori me ngjyrat më të bukura na e shfaq gjeninë krijuese prej poeti ; Hapeshin fjalë... / për,.. Nënën e Diellit / Në këtë poezi-dramë / njerëzit i zinte tmerri / shëtitnin me koka në duar...niseshin në rrugë të re... kështu hapeshin flakët e fjalës , flakët e yllit të fshehtë , flakët e zemrës së shkrumuar. Me këtë poezi, Konushevci, i jep gjak të ri letërsisë sonë. Kosova s´është vetëm dhimbje, ajo është edhe e bukura e vetes, lexojmë në librin me poezi „Rënia e mollës“ të poetit, Abdulla Konushevcit. Në këtë libër poeti Konushevci, me strukturen më shqipe , e hapë gjithë poezinë e tij . Ai nuk resht , nuk ndalet , lëviz . Atë çast kur të zura për beli, thotë poeti nisi kjo lojë e pakryer. E bukura nuk shkilet, nuk vritet ajo do që atë ta duami , ta mbledhim , ta bëjmë ashtu s´ i e meriton. Andaj, e bukura, jo rrallë është gjaku në poezinë e Konushevcit. “Rënia e mollës“, është një libër model , një libër që ndikon dhe frymëzon. Shumë nga poetët e rinj, janë frymëzuar nga poezitë e Konushevcit. Në një lexim të thellë që i bëra veprës së tij , preka të bukurën , akuarelin plotë ngjyra të poetikës së tij. Në botën e Konushevcit unë njoha më të bukurën, poezinë emirëfilltë. Gjaku i së bukurës i jep shpirt gjithë veprës së tij. Konushevci është poet i madh lirik. Në jetën e një molle, në vitin e një molle , rënia e një molle , është këputje që dhemb , që gërvisht , që seizmon. Vetmia nën mollë , thotë poeti , me mollë i bie djaloshit/ që ai pastaj t´ ia shpalosë shpirtin qiellit ,..hijes nën mollë. Molla e rënë , e këputur nga jeta amë; i bie djaloshit me frymën e rënies , me heshtjen që heshtë , me heshtjen që dhemb. Kjo poezi e Konushevcit, me një përpunim të vogël të autorit , kujtoj se është njëra nga poezitë më të bukura në letërsinë shqipe . Rënia e një molle bën që toka t´ i hapë veshët , ta dëgjoj atë, . .ta lexojë atë, dhe me vetminë e vet, djaloshi nën mollë, prek qiellin e përkallur , qiellin e syve. “Molla“ e Konushevcit është një gjetje e bukur, një figurë që pluskon . Pra , poezia e Konushevcit ,“ Njutni dhe Molla “ orën e mbyllin në vite ; e vitet në shekuj . Metafora dhe semantika e fuqishme kudo tek Konushevci janë bashkë, të pandara . Ato veprojnë kudo ku është poezia. Poetika e Konushevcit është e gjerë dhe kuptimplote. Në kozmosin e tij poetik; çdo gjë lëviz , sillet , seizmon .Të jetuarit heroikisht dhe poetikisht është në natyrën e vargjeve të poetit.I burgosuri nën mollë, i burgosur në vetmi, nën atë shurdh të heshtur , etj. e tjerë, është syzheu i shkurtër në poezinë “ Njutni dhe Molla “. Ndërsa në vjershën „ E diela... “ poeti s´na lë të dremitemi , ai na zgjon ; Baba, jeto edhe ndonjë ditë / shaj, bërtit, protesto / ..kapu fyt për fyt me jetën që po të lë / nesër do të vie e diela ... këto dhe vargjet e tjera tregojnë gjerësinë dhe thellësin e poetit . Syri i mirëfilltë i poetit në trajtimin e motiveve të tij kap një botë me shtatë milion ngjyra për t´i dhënë shpirt të bukurës. Deti s´ është paqësorë / nën asnjë yll të ri / po s´fjeti në shtratin / e ëndrrës së tij...lexojmë në poezinë,„Alajdini“. Poezia e Konushevcit është e moralshme, me dinjitet, e guximshme. Ajo edhe kur flë është s´i ne, edhe kur zgjohet është s´i ne, poezia e tij çdo herë është e zgjuar , ai e di se në stacionin e fundit gjarpëri do t´ i xhveshë rrobet, kjo për poetin s´ është kurrëfarë befasie. Një ditë të bukur me shi / krijova flokët e tu të verdhë / e të vendosa në ishull ... lirika e Konushuvcit është e fortë, turbullon . Sepse, flaka e fjalës, thotë poeti fjalën ma merr me vete. Libri me poezi, „Rënia e mollës“ është njëra nga veprat që i bën nder letërsisë sonë të bukur. Po e mbylli këtë ese me vjershën „Absurdi“, ku poeti Abdulla Konushvevci, me talent dhe gjetje të rrallë artistike, në aktin e pafjalë i bie fuqishëm absurdit, duke xhveshur atë vetëm mes dy rreshtave . Eseja vazhdon në një lexim tjetër për poetin.