Sejdi Berisha: Sonte do festojmë bashkë

Cikël poezish:

MË LEJONI SONTE TË FESTOJ ASHTU SI DUA VETË...

Sejdi BERISHA:

PARADOKSI I KËNDIMIT POETIK

(Ose si e hoqa shqiponjën nga flamuri me rastin e 28 nëntorit...)

 

Shikoja flamurin si valonte

Mendueshëm në erë

Flladi i puthitej për trup

Gjithnjë kështu

Derisa nga pëlhura e kuqe

Hoqa shqiponjën

Fluturo e lirë kah të duash

I thashë

Ajo mori krahë

Dhe u zhduk shkrepave

 

Edhe ngjyrën e kuqe

Nga pëlhurë e flamurit nxora

Shko dhe gjeje qarkullimin e gjakut

I thashë

Iku si mos të kishte qenë

Kush e di  se kah

Shprushte gjakun e njeriut

 

Një ditë

Sërish shikoja flamurin si valonte

Në te

Ishte kthyer shqiponja

Edhe ngjyra e gjakut

Këtu e kemi vendin-thanë

Dhe s’lëvizim dot

Jemi shekujt duke i përcjellë

 

I ndrydhur nga ethe gjaku thashë

Po sa shumë janë të lidhura

Shqiponja me ngjyrën e kuqe

Po kush mund të bëjë mëkat

Nëse përpiqet t’i ndajë këto dy madhështi

Të mbështjella me libra krenarie

Me dhembje e lumturi në gji

 

Pëlhura

Ngjyra e kuqe dhe shqiponja

Sa herë janë copëtuar

Sa herë janë djegur

Sa herë janë futur në gji

Sa herë e kanë mbështjellë trupin e njeriut

Sa herë janë bërë grimë-grimë

Dhe sërish janë të lidhura bashkë

Çfarë dashurie është kjo

Që nuk peshohet me barrën e shekujve

As dot nuk e ndryshkin kohërat...

 

 

SONTE DO FESTOJMË BASHKË, TOKA IME E PLASUR...

(Është kjo përrallë e gjatë, por rrallë ajo mund të festohet)

 

1.

I nderuari njeriu im

Ti hënë dhe diell

Ti dritë dhe errësirë

Liri dhe dashuri

Vuajtje dhe lumturi

E kombit dhe e atdheut

Sonte bashkë do festojmë

 

2.

Sonte

Pa e pyetur askënd

Më lejoni të jam me Ju

Të jemi bashkë

Të bisedojmë për gjithçka

Ama bash për gjithçka

Se ndoshta

Na bie ndërmend për diçka të mirë

 

3.

Më lejoni të festojmë e të bisedojmë

Ashtu si dua unë vetë

Oh, sa mirë

Sonte të gjithë Ju

Jeni duke ma ushqyer trupin

Gjakun duke ma çmendur

 

4.

Ju, të nderuar

Që jeni në brendinë e flakës sime

Mos harroni

Nëse

Nga një grimcë timen

Do ta hasni në trupin e zemrën tuaj

Nuk di a është mirë a keq

Por

Ju jeni rrugëtimi im

Ju jeni buzëqeshja dhe loti im

Që më digjni deri në palcë

Dhe sërish në Feniks më shndërroni

 

5.

Sa madhështor që jeni

Andaj

Sonte ta nisim një rrugëtim ndryshe

Në dritën e syrit

Ta vëmë unitetin

Dashurinë e sinqeritetin

Se shumë na mungojnë

 

6.

Sonte

Në këtë festë të çuditshme

Kudo që jemi

Shqiponjat do na vëzhgojnë

T’i ftojmë edhe ato sonte

Në festën time

Në sofrën tonë

Sepse

Më besoni

Ajo është më e begata

Më e ngrohta

Mbi te ndriçon bujaria

Kjo është festa ime para Vitit të Ri

 

7.

O, Zot

Po sa krenar më bëni

Të përgatitemi për nesër

Për pelegrinazhin e ri

Toka ime e plasur

Njeriu im

I etur për fjalën e mirë

Ëndrra ime

Me peshën e historisë në sy

 

8.

Sonte bashkërisht do festojmë

Edhe me lotin

Me të cilin sa kohë ka që u kam lodhur

Por mos ma shihni për të madhe

Ai është madhështia ime

E keni vërejtur moti

Nëse jo

Nesër do ta kërkoni

Do ta gjeni në secilin varg

Ashtu siç e hasni edhe lumturinë

 

9.

Sonte bashkërisht do festojmë

Toka ime e plasur...

 

 

BABAI, NË GRUSHT MBANTE LOTËT E MI...!

 

1.

Një ditë

Tash krejt vonë

U ula pranë varrit të babait

Duke iu përkulur madhështisë së tij

Më përvëluan shekujt

 

2.

Tek varri i babait

E dija pse kam ardhur

Falje t’i kërkoj

Se ndoshta ndonjëherë

Nuk e kam kuptuar jetën e tij

 

3.

U përkula dhe putha varrin

Më fal o babai im

Se

Ndoshta pa e ditur unë

Kam bërë ndonjë mëkat

Atëherë nuk i kuptoja

Ndonjë prej këshillave tuaja

 

4.

Më fal

Nëse kam gabuar diçka

Se gabimet e tilla janë të rënda

Si mëkate ndaj Zotit

Më fal të lutëm

Se sot më mundon llahtaria

E moteve tuaja

E shekujve gënjeshtarë

Që mallin po ma bëjnë peshë

Qielli e toke

 

5.

Baba

Zëri yt edhe sot sa i ëmbël

Tash po e kuptoj

Atë shikimin tënd tej maleve

Sipër qiellit e nën palët e tokës

Por pusho i qetë në tokë, baba

Se fort ke qenë i lidhur me te

 

6.

E putha edhe njëherë

Barin mbi varr

Derisa

Loti im e dogji barin

Gjer ke eshtrat e babait depërtoi

Atje thellë në varr

Për këtë mëkat të lotit tim

Barin e djegur e ledhatova

Dhe, m’u bë se shpirti m’u lehtësua

Me përkuljen pranë varrit

Tempull përjetësie në jetën time

 

7.

Pasi u përshëndeta me varrin

Shpina sikur m’u shndërrua në sy

U zgjua babai im

Në grusht mbante lotët e mi:

Merri këta lot

Se unë lotin tënd nuk e dua

Por, biri im

Ruaje tokën

Përqafoje njeriun

Këputi hallkat e burgjeve

Dhe të inateve të botës

Të mendjes së ligë të njeriut

 

8.

Sikur i mora ata lot

Nga grushti i babait

I piva

Si një gotë me ujë shërues

Atëherë drita kaploi qiellin

Babai pushonte aty ku e lash

Unë ika në rrugëtimin tim të çmendur

Nuk di për kënd dhe për çfarë