Kristaq Turtulli: Në pritje të gruas

Në pritje të gruas

Tregim nga Kristaq Turtulli

Andrea Spillo shtypi cigaren me nervozizëm në taketuke dhe fshiu me nxitim, me pecetën e letrës bulëzën e djersës që rrokullisej në tëmthin e majtë. Bënte vapë por ai e mbante me kokëfortësi kravatën me lule të shtrënguar pas këmishës së kaltër. E pikasi vështrimin tim, zbërtheu kopsën e këmishës, duke e këputur dhe e liroi kravatën me forcë, gati na nuk e shkuli:

-E prita me mall Meritën,- nisi të fliste Andrea Spillo me zë të zvargur, piu me neps lotin e fundit të konjakut që kish ngelur në gotë dhe vazhdoi:- Me shumë mall. Nuk ish e pakët, vinte gruaja. Pritja e gruas, bashkudhëtares së ngushtë ka një kuptim të rëndësishëm në jetën e burrit, aq më tepër kur kthehet nga udhëtimi i parë pas krijimit të çerdhes sonë të re. Kuptohet, je plot emocion e ndjenjë... Atë ndjenjë që e ke të vërtetë e të kthjellët në zemër e mban në buzë e mezi pret ta thuash. Neve të mërguarve nga mëmëdheu, me vite, na mungojnë shumë gjëra, që në dukje duken aq elementare, hëm... elementare! Ne kemi nevojë të përzëmë vetminë e rëndë të mos thënies. Të duam dikë që na lidh aq shumë me vendlindjen dhe të mos bëjmë pazare. Kemi shumë nevojë, me gjithë forcën dhe pejzat e trupit, kemi nevoje. Ngandonjëherë kërkojmë të ndjejmë, përjetojmë dhe gjënë më të thjeshtë, deri në dëshpërim. Thjeshtësia e përjetimit është pjesa kulmore dhe e patjetërsueshme e jetës së njeriut. Por, kjo nuk do të thotë se meqenëse e thua me fjalë, e dua dikë, besove përnjëmend se e realizove në të vërtetë. Njeriu dashuron sepse ka nevojë të domosdoshme të thotë atë që ka në zemër dhe ta bëjë të prekshme, nuk ka marrëveshje...

Andrea Spillo heshti një hop dhe vështroi pjerrët nga unë.

-Mos ndoshta mendoni se dua të bëj moral?- pyeti.

-Moral!- ia bëra:-Kurrsesi jo.

-Faleminderit! Siç e thashë, e me prita me mall Meritën. Kthehej prej vendlindjes pas një muaj të gjatë mungese. Gjithë natën nuk fjeta, jastëku më dukej i fortë si gur dhe mbulesën e pambuktë e flakja tutje e shtyja me këmbë. Më dukej sikur ndjeja të nxehtë në trup, ora e madhe varur në mur ish hutuar, bërë përtace, akrepat i lëviznin me ngathtësi, në përshpejtimin e ardhjen e ditës së re. Më vinte të qëlloja orën me këpucë për ta shkundur. Ngrihesha ndenjur në shtroja, vështroja lojën e verbër të reklamave përtej dritares dhe thosha me vete:

'Tani Merita ime është duke lart fluturuar në qiell mbi oqeanin Atlantik. Në barkun e reve të bardha, të pafundme.’

Vogëlushja, gruaja ime e dhembshur shkoi ngutshëm si e çakërdisur në mëmëdhe, për të sjellë në Kanada, vizituar e ndoshta operuar të atin, Demirin pijetarin shembullor të konjakut dhe të fërnetit. I gjori Demir, që siç më thanë ish në gjendje kritike, rrezik vdekje. Kuptohet qe babai i gruas dhe unë ndjeja dhembshuri për atë plak. Kështu, Mezi prisja ta takoja të ëmblën time, ta përqafoja me mall dhe dashuri, të puthja me zjarr buzët e kuqe gjithë tul, si dy qershi belice. Ti përkëdhelja flokët e zinj kaçurrela, që i derdhen si ujëvarë në shpatullat e hijshme dhe të prehesha i qetë një copë herë në gjoksin e plotë dhe të fortë. Të ndjeja erën e këndshme të kurmit të gruas sime dhe të besoja vërtet, se gjithsecili në jetë ka nevojë të dojë dhe ta duan...

Më erdhi nëpër mend mëngjesi i dytë i ardhjes se Meritës për herë të parë në Kanada. Gruaja kërceu prej shtratit si drenushë duke lënë në shtroje ngrohtësinë e trupit. U shtriq dhe eci me hapa të lehta në majat e gishtërinjve drejt dritares që binte kah liqenit. Në trup kish vetëm të linjtat e holla gati të tejdukshme. Më dukej sikur ish fluide, vallëzonte në ajër, ashtu e tejdukshme dhe e mbështjellë prej magjisë së mëngjesit. U shtriqa dhe thitha me vrull erën e veçantë të jorganit me të cilin ishin mbështjellë dhe fjetur së bashku, u mbështeta në shpinë dhe mora frymë i kënaqur. I lehtësuar mblodha këmbët, bëra jastëkun më dysh dhe u mbështeta në të. Nisa të sodisja trupin e derdhur dhe të kolmë të nuses sime të re. U gëzova që e Merita e flaku aq shpejt ndrojtjen, pasigurinë dhe hutimin e djeshëm.

Natën e parë qëndroi shpatullmbledhur e topitur, disi e frikësuar e turpëruar e ngrirë, vështrimi i shprehte një pështjellim të pakuptueshëm aq sa mu bë të qeshja. Kafshova buzën nuk mund të fyeja nusen time të re. I matur e preka me kujdes butë, me majat e gishtërinjve; flokët e kadifenjta të derdhura mbi shpatulla, të cilat më dukej sikur shkëndijonin, pastaj buzët, faqet, qafën e derdhur, gjoksin e vogël dhe të fortë. Ajo mbodhi shpatullat si një trumcake e trembur, u pushpurit dhe u drodh si gjeth prej erës së lehtë. E përkëdhelja ëmbël si të ish lule e brishtë. Merita befas u përshkund dhe unë e shtrëngova fort me afsh, dëshirë të zjarrtë. Ajo vari kokën dhe qëndroi gati si e mpirë, sytë e saj të bukur zmadhoheshin  më vështronin si me habi. Herë picërroheshin, fshiheshin prej qerpikëve të gjatë dhe më dukej sikur bridhja i përhumbur në një tunel me fllad pranveror.

-Kam shumë turp, oh nëne sa turp. Të lutem mbylle dritën,- mërmëriti.

Mu bë qejfi që nusja ime e dashur ish aq e ndrojtur dhe e brishtë si në bulës vese mëngjesore. Përnjëherësh ndjeva një përkëdhelje sedre mashkullore. Me buzëqeshje të lehtë e mbylla dritën. Eca ngadalë  dhe më dukej sikur gjithçka farfuriste. Edhe pse u përpoqa ta ç’vishja me shumë delikatesë dhe kujdes, ia hoqa me majat e gishtërinjve të brendshmet, mbathjet, përsëri Merita u drodh si purtekë. Kryqëzoi këmbët, kafshoi buzën dhe nën dritën e portokalltë që derdhej në dritare prej e reklamave, dallova dy lot të mëdhenj iu rrokullisën në faqe. U drithërova.

-Mos qaj Merita, mos. Ne tashmë jemi një trup dhe një shpirt,- i pëshpërita.

Qerpikët i rrahën fort si krahë dallëndysheje. Sytë iu fshehën prej turpit, më pas iu veshën me avull. E shtrëngova fort e ngjesha pas trupit, zemrat na rrihnin me furi, na vlonte gjaku në damarë. U përfshimë krejt prej rrëkeve vullkanore të epshit. U kërleshëm në shtrat duke u puthur, thithur dhe rënkuar, u rrokullisëm në dysheme nën dritën e portokalltë të reklamave të vendosura në tarracën e godinës përballë dritares. U ngopëm, u kënaqëm, jetuam jetën.

Vonë qëndruam të zhveshur lakuriq mbi shpinë, kthyem kryet ngadalë, vështruam njeri tjetrin, në fillim buzëqeshëm të ndrojtur, pastaj qeshëm të kënaqur. Merita duke u mbështetur në bërryla më erdhi fare pranë dhe mu ngjesh në gjoks. Mbanim vesh frymëmarrjet tona të shpejta. Të zënë dorë për dore u ngritën dhe u futëm në shtrat të flinim.

Merita u përshtatet shumë shpejt! Fundja nuk kish përse të ndruhej, erdhi së largu përtej oqeanit, mijëra kilometra të jetonim së bashku. Femra në jetën e vet e ka një udhëtim të rëndësishëm; krijimin e çerdhes së re.

Rrezet e ngrohta të diellit mëngjesor i derdheshin drejt trupit dhe ajo dukej sikur rrëzëllente. Mu mbush goja gjithë lëng.

Merita ktheu kryhen ngadalë, vështroi nga unë, buzëqeshi ëmbël, u zgjat dhe me buzët e saj të plota, të tulta më puthi fort në buzë. Buzët e saj ishin gjithë jetë, më gjallëruan, më larguan në çast plogështinë dhe gjumin. U përfshiva nga afshi, zgjata duart të tërhiqja nusen time të re në shtrat, të thithja sërish aromë gruaje. Ajo u përdrodh, u gicilis, qeshi dhe hyri në banjë. Pas disa sekondash dëgjova ujin e dushit të binte me zhurmë. Merita më hodhi shkëndijën, më ndezi zjarrin. U ngrita me vrull prej shtratit dhe hyra në dush. Ajo u struk, u përkëdhel, kukurisi, fshiu fytyrën prej ujit, kryqëzoi duart në qafë dhe mu ngjesh tërësisht pas trupit. Uji trokëllinte mbi trupat tanë dhe derdhej përdhe. U puthëm butësisht nën rrëketë e ngrohta të ujit të dushit. Ashtu të lagur siç ishim prej ujit shkuam në shtrat dhe bëmë dashuri. Ish e natyrshme, mëngjesi i dytë që ishim së bashku, nuk ngopeshim. Të dy kishim mall, ndjenjë dhe dashuri.

Pimë nga një gotë qumësht dhe hëngrëm mëngjes me vezë të fërguar të cilat nusja e re i përgatiti me shkathtësi. Merita më puthi përsëri, këtë herë lehtë me majat e buzëve si pëllumbeshë dhe mu lut të dilnin në shëtitje përgjatë rrugës King, të cilën ia përshkruaja aq shpesh dhe me ngjyra të ndezura në letrat që i dërgoja. Meritën e brente kureshtja për të njohur dhe mësuar sa më shpejt dhe më shumë për vendin e ri dhe ku po fillonte jetën e re. Ajo u rrotullua, mu kacavirr në trup dhe u puthëm sërish fort.

U veshëm duke vështruar njëri tjetrin dhe qeshur ëmbël. Ajo veshi fustanin e kaltër me jakë të bardhë, krehu flokët me shikim ëndërrimtar. Dukej vërtet e mrekullueshme, i dilte në pah trupi i derdhur, beli i ngushtë, gjoksi i ngritur, këmbët e drejta. Nuk e di kush fërgëllonte më shumë unë apo Merita? U puthëm sërish, buzët tona qëndruan një copë herë të puthitura. Sa mirë është të kesh pranë një njeri që të do. Koha e beqarisë së gjatë mori fund. Në jetën time hyri një tjetër njeri. Një vajzë e bukur me plot hire, me emrin Merita, përzuri vetminë dhe mbushi me fllad dhe jetë kthinën time. Ashtu thjeshtësisht pruri erën e nevojshme të bashkëjetesës dhe të ardhmërisë. Nuk kisha përse të ankohesha, më ra për shtat një femër e mirë e pashme e çiltër. Mbi të gjitha nga qyteti i lindjes. Merita më futi butësisht krahun si për ti përforcuar meditimet e këndshme dhe e ngazëllyer më mbështeti kryet në sup.

Dolëm. Merita lëshonte herë pas here pasthirrma të ulëta habie, mi kapte gishtërinjtë mi shtrëngonte. Vogëlushen time po e befasonte rruga e vjetër King e populluar kryesisht me polakë dhe irlandezë, godinat e larta me arkitekturë karakteristike, me dyqane dhe lokale të shumta, gjallërinë e shëtitësve e të gjitha moshave. Edhe unë kur erdha në fillim rruga më la mbresa, ndaj bëra ç’është e mundur për të gjetur një vend diku pranë kësaj rruge, ku lëvizin tranvaja dhe në buzë mbrëmje rruga rrëzëllen prej dritave të shumta dhe reklamave. Diçka të ngjashme me qytetin tim.

-Këtu pranë është një lokal i mirë,- i fola me zë të ëmbël, i tregova një mjedis në krahun e djathtë të rrugës dhe shtova: - Çdo mëngjes kthehem dhe pi Tim Hortons. Dëshiron ta provosh e ëmbla ime Merita?

-Ç’është kjo Tim Hortons? -E pyeti Merita.

Buzëqeshi me zemërgjerësi.

-Kafe,- i thashë, - ka emrin e një lojtari të njohur të hockey, mbahet si kafeja më e famshme në Kanada.

Hymë brenda në lokal, porosita dy kafe të mesme Tim Hortons dhe Merita nuk reshte së pyeturi.

-Andrea, ti e di, në vendlindje pimë kafe turke me filxhanë të vegjël. Këtu ta japin ta pish me gota dhe filxhanë të mëdha,- foli Merita me zë të ulët.

Buzëqesha, ia përkëdhela lehtë doçkën e plotë, të vogël dhe i pëshpërita:

-Kafja që pimë në Shqipëri është e fortë. Kjo që po pi tani është e butë.

Merita piu një gllënjkë të madhe me kafe, me shikim të përqendruar në fund të lokalit dhe nuk më ktheu përgjigje.

Në trekëndëshin që lidh rrugët King dhe Queen lartohet dyqani i madh i luleve, i firmës së madhe Dion. Çatia konike e dyqanit dhe fasada janë lyer me ngjyrë të portokalltë. Kolonadat në ngjyrë të gjelbër të çelur. Pjesa e përparme, dritaret e mëdha dhe dyert janë mbuluar me xhama. Për tu lënë mundësi kalimtarëve të sodisnin me lehtësi dhe joshur me mallin e ekspozuar nëpër vitrina. Meritën e tërhoqi ndërtesa, më shtrëngoi krahun dhe u drejtuam për aty. Përpara saj u shfaq si një kopsht i madh me lule shumëngjyrëshe, tulipanë, trëndafila, karafila, borzilokë, manushaqe  dhe që përhapnin erë mrekullueshme.

-Oh nëne, sa lule të bukura, si në parajsë!- ia bëri nusja e re dhe klithi lehtë.

Pranë luleve shumëngjyrëshe me germa të mëdha ishin vendosur  çmimet. Ajo hodhi një hap prapa dhe rrudhi vetullat, kënaqësia iu fashit. Tundi kryet e menduar dhe  vendosi pëllëmbën e vogël përpara gojës. U afrua përsëri, ngjeshi ballin pas xhamit të vitrinës së dyqanit, puliti qerpikët  gjithë naivitet dhe mërmëriti:

-Oh Andrea, çmimet në këtë dyqan qenkan marramendëse! Doja të thosha të çmendura!- lëshoi një pasthirrmë të thellë, pastaj shtoi:- Fundja lule janë të shkretën dhe nuk janë kostume dhe fustane!

-E dashur, janë lule organike, të freskëta dhe plot aromë, - i thashë.

Ajo luajti kokën e pabindur prej fjalëve të mia, puliti qerpikët përsëri dhe mërmëriti:

-Sidoqoftë, këto lule nuk do ti blija kurrë.

Buzëqesha lehtë me zemërgjerësi, nuk iu mërzita nuses së re. Ajo ish ritur, mësuar me jetën e thjeshtë, pa pretendime të qytetit tonë provincial. Të blesh lule disa dhjetëra dollarë nuk është e pakët, aq më tepër që këto lule pas disa ditë ose e shumta një javë mund të fishken dhe flaken.

Merita hyri fare thjesht në jetën time. E ndjeva menjëherë që ndryshimi ndodhi. Vetmia është molë e tmerrshme, të gërryhen ngadalë pandierë në mënyrë të pashmangshme. Ngujuar në një kthinë të vogël, nën darën e fortë e të ftohtë të qytetit të madh, ku ndjehet i tendosur rituali i pandryshueshëm. Stresi për të mbajtur me thonj vendin e punës, ngjitja dhe zbritja nëpër trena dhe autobusë. Gjumi i shqetësuar dhe shumë gjëra të rëndësishme të rrëshqasin nga mendja. Miqtë e vërtetë të fëmijërisë së bashku me lojnat, argëtimet dhe shëtitjet buzë mbrëmjeve nën rrugën e blirëve mbetën në memorie, strukur në mënyrë në padukshme në rrugicat e ngushta me kalldrëm të qytetit të dashur.

Lidhja me Meritën u bë në bazën e rekomandimit dhe dëshirës së mirë të nënës, të miqësisë dhe të fqinjësisë, siç ndodh rëndom me djemtë e mërguar vite larg në dhjetëra male kaptuar, në dete, oqeane.  Kur i thanë nënës sime për Meritën, vajzën e Kumrie Tamburasë që punon në postë- telegraf- telefonit. E mira nëna ime u çelëtit, sa e pa çupën e pëlqeu dhe e puthi me mirësi në faqet e fishkura. Iu ngjit nënës vajza e Kumries, sa nuk fluturoi dhe gjithë shend e verë më lajmëroi të vija, të shihja vajzën, të bisedoja me të dhe për hair qoftë. Të vendosja.

Takimi me Meritën dhe familjen e saj u bë në shtëpinë e Lefterisë fqinjës së vjetër.  Merita qëndronte ulur në cep të divanit të kuq të Lefterisë, veshur me një fustan të thjeshtë, me lule, i derdhej bukur në trup dhe mbante vazhdimisht gjunjët mbledhura dhe sytë përtokë. E kisha të turbullt kujtesën për Meritën, siç ma treguan në fotografi me veshje sportive dhe buzëqeshje të ëmbël si në kartolina. Mbase ngaqë ajo jetonte në lagjen e lumit dhe rruga më binte shumë rrallë për andej. Në takimin dypalësh më shumë folën Kumria, nëna e Meritës dhe Lefteria, fqinja. Nëna luante kryet ngadalë dhe fshinte lotët me cepin e shamisë së bardhë. Ajo ende pa u çmallur mirë me mua, nuk i durua sa të më tregonte kandidaten për nuse të ardhshme, mërmëriste e mallëngjyer:

-Biri im, përpara se të vdes le ti ngrohet zemra nënës për fllad nuseje dhe çerdhe fëmijësh.

Heshtja, akoma kisha në fyt lëmshin e madh të mallit dhe nostalgjisë. Merita mbante kokën pakës të anuar mënjanë, bardhoshe e kolme, plot vlagë dhe afsh. Gjoksi i plotë ngrihej dhe ulej me shpejtësi, buzët e plota gjithë tul i mbante pakës të hapura. Flokët e zinj dhe të dredhur i derdheshin si ujëvarë. Në qafën e bukur dhe të bardhë i dallohej një nishan i zi. Pa e kuptuar më hipi dëshira marroqe ta puthja atë nishan. Ajo puliste qerpikët e gjatë, si krahë dallëndyshe e fshihte shikimin përdhe dhe e pasigurt shtronte mbi gju palën e fustanit të kaltër. E vështroja herë ballas dhe here me bisht të syrit. Nisi të më pëlqente vajza, kandidatja për nuse. E freskët e ëmbël, ndezëtare,me dy gropëza të hijshme në faqet e purpurta, nuk kish të sharë. Merita buzëqeshte ndrojtur e pastërvitur me të tilla ceremoni dhe me pafajësi e zbriste shikimin butë në dysheme.

Mbasi përfundoi ceremonia e prezantimit dhe e hollësive të mëtejshme për dy njerëz që do lidhnin jetën për fare së bashku. Përfaqësitë u tërhoqën me buzëqeshje mirëdashje. Na lanë të dilnim të shëtisnim, të bisedonim dhe të njiheshim më mirë. Dita ishte plot diell dhe në bulevardin kryesor të qytetit kishin shpërthyer lulet e blirëve. Të dy ecnim në heshtje ngadalë, krah për krah nën erën e mrekullueshme të blirëve. Më dukej sikur kurmi i vajzës fërgëllonte. Vazhdoja ta këqyrja herë ballas dhe herë me bisht të syrit. Sa të sikletshme dhe torturuese qenkan ceremonitë e lidhjeve të ardhshme, sidomos për vajzat, të cilat presin me sinqeritet dhe me bindje një fat të mirë. Më në fund u kollita dhe theva heshtjen. Nisa ti flisja për qytetin e madh dhe jetën e vrullshme kanadeze. Ujëvarën e famshme të Niagarës, liqenet e ngrira në dimër, ku të rinj dhe të reja luajnë me patina. Merita dëgjonte kokë anuar, s’fliste, kuptohej ndjehej e ndrojtur e pastërvitur por sytë e saj vezullonin.

Lefteria më rekomandoi të shkonim në lokalin e njohur të mishit të qengjit të fshatit Boboshticë me ambiente të qeta dhe intime. Lokali ish vërtet interesant dhe karakteristik. Merita hyri e para dhe gjeti një ambient të këndshëm. Darkuan me mish qengji. Vetëm unë flisja si për ti a lehtësuar sikletin kandidates për nuse. Vajza dëgjonte e përqendruar më ndërpriste rrallë, me pulitjen e pandërprerë të qerpikëve dhe më pas shikimi i saj binte në dysheme. Zgjata gishtërinjtë, i përkëdhela lehtë dorën e vogël të butë dhe të ngrohë. Dora e saj u drodh por nuk u tërhoq. Kur u ndamë e pyeta:

-Merita, a dëshiron të jetosh me mua në Kanada?

-Dua,- murmuriti ajo,- shumë dua, vetëm se kam pak frikë.

-Frikë!- ia bëra i habitur,- po përse?

-Nuk e di, është hera e parë që largohem prej qytetit të lindjes dhe familjes.

-Të premtoj se do të bëhem në krah për çdo gjë,- i thashë me dhembshuri.

Merita ngriti kokën vrulltas dhe me lëvizje nazike hodhi flokët mënjanë, më vështroi gjatë, buzëqeshi ëmbël dhe gjithë mirënjohje.

-Faleminderit,- pëshpëriti,- dukeni që jeni njeri i mirë.

E tërhoqa pranë vetes dhe e putha lehtë në buzët tulta. Ajo qëndronte me buzë të mbledhura si një fëmijë dhe mua mu qesh. Lëviza buzët përgjatë buzëve të saj, por ajo nuk reagoi, dukej e hutuar, i mbante sytë mbyllur. Dhe unë pa u mërzitur e putha përsëri...

 

Morra frymë thellë dhe rregullova me kujdes letrën e tejdukshme të buqetës me tulipanë, karafila dhe trëndafila. Këtë buqetë e bleva  pikërisht në dyqanin e shtrenjtë  Dion për t’ia bërë surprizë Meritës. Lëvizja me ngadalë përmes turmës së pritësve dhe shpërndaja erë lulemirë.

Brodha vështrimin në mizërinë e pritësve të afërmeve të tyre, të grumbulluar përpara dyerve vetëlëvizëse të aeroportit të madh. Jeta si gjithnjë është e ngarkuar me ikje, pritje, takime, çmallje dhe përqafime. Udhëtarët e lodhur prej fluturimit të gjatë dhe të rënduar nga valixhet, ndjehen të lumtur kur dëgjojnë klithmat e gëzimit dhe të pritjes.

Mbajta erë me ëndje karafilave, tulipanëve dhe trëndafilave. Lulet janë të freskëta dhe lëshojnë erë  dehëse. Erëmirën e luleve e ndjenin të gjithë pritësit ndaj kthenin kryet nga unë kur lëviz afër tyre. Bëja kujdes kur mbledhja gishtërinjtë rreth buqetës, të mos e zhubrosja letrën e tejdukshme mbështjellëse, të mos i dëmtoja fletët e gjelbra, kërcellet e brishta, prandaj lëvizja rrëshqanthi gati i kontraktuar, me frikën e përplasjes së paparashikuar.

Buqetën me lule e bleva pesëdhjetë e nëntë dollarë dhe nëntëdhjetë e nëntë cent plus taksë. Sa herë bënim shëtitjen e së dielës Merita ngadalësonte hapat, thithte me etje erën e mrekullueshme të luleve dhe sodiste me zili karafilat, trëndafilat, tulipanët etj, vendosur kujdesshëm në vitrinë. Ajo habitej me aromën dhe freskinë e tyre, paçka se jashtë binte borë. Por çmimet e luleve të këtij dyqani ishin të kripura.

Kur e përcolla Meritën i premtova se do ta prisja me karafilat dhe trëndafilat e dyqanit të luleve ’Dion’. Ajo fshehu sytë përdhe. Prisja që Merita të rrihte shuplakat dhe të bërtiste prej kënaqësisë. Nusja e ime e mirë ish e përhumbur, tmerrësisht e shqetësuar prej merakut të sëmundjes së papritur të babait dhe nuk më ktheu përgjigje.

 

 

Për disa gjëra dhe trille femërore Merita tërhiqej mënjanë dhe fshihej me fanatizëm. E vështroja në hop i habitur. Ajo përgjonte vështrimin e tim pastaj më përdridhej gjithë naze dhe më puthte në cepin e buzës. Më pas më kapte buzën me majat e dhëmbëve, më përkëdhelej përpara hundës, e qeshte si çilimi.

-I dashur Andrea mos u bëj kështu, vetëm ty të kam në këtë botë të huaj dhe qytet të madh. Eh i dashur im, femra po të mos ketë një çikë sekrete nuk ka kuptim të jetë femër,- më pëshpëriste.

Tërhiqesha menjëherë, vërtet s’ ish fort e hijshme të ngulmoja, të tregohesha skuth i keq në sytë e gruas sime që e doja aq shumë. Zakonisht femrës i pëlqen të mbajë për vete disa sekrete të vogla simpatike, për tu bërë pakës enigmatike. Nazet e bukura dhe sekretet e vogla e bëjnë femrën më tërheqëse. Qeshja me zemërgjerësi dhe Merita ime shkrihej prej kënaqësisë.

Për të qenë i pranishëm në ceremoninë kur Merita të marrte certifikatën e përfundimit me sukses të kursit mora lejë nga puna një javë më parë. Merita qëndronte hijshëm ulur në stol veshur me uniformën blu dhe kordele të kuqe të graduantit, zgjatej dhe më përshëndeste lehtë me dorë. Ishte vërtet një ngjarje e rëndësishme. Më shumë isha unë i emocionuar se sa ajo. Kur iu thirr emri Meritës për të marrë certifikatën, pa e kuptuar brofa në këmbë i emocionuar duartrokita dhe fërshëlleva. Ajo eci rëndë- rëndë e sigurt në podium, më erdhi vërtet për të qeshur.

Darkuam në një lokal luksoz, në qendër të qytetit, pimë verë ’Bordo’. Atë ditë e lëshova dorën lashë dyqindepesëdhjetë dollarë,  një shumë e konsiderueshme për xhepin tim modest. Të dy ardhëm në qejf. Merita më varej si kotele në shpatull dhe më ngjitej gjatë gjithë rrugës. Kur hymë në dhomë Merita i kërkoi ta mbaja në krahë. E ngriti hopa e putha fort në gushë, e gudulisa por kur u zhveshëm lakuriq për të bërë seks, çuditërisht u bë krejt esëll. U ngrit vrulltas në këmbë, veshi me shpejtësi të brendshmet, këmishën natës dhe më kundërshtoi ashpër, prerë, me ngulm dhe hyri me vrap në banjë. Në lakuriqësi vështroja dritën e zbehtë të neonit pa ditur çfarë të bëja. Ajo qëndroi gjatë në banjë duke zbrazur herë pas here ujin e tualetit. Unë mbaja vesh, kur doli eci në majat e gishtërinjve, u fut në shtroje dhe mbuloi kokën.

Të nesërmen u ngrita si zakonisht herët. Kokën e kisha të rëndë prej verës të cilën vazhdova ta pija dhe më vonë, kundërshtimi i pakuptimtë  gruas në kulmin e gazit të bukur më mërziti. Merita u rrotullua në shtrat, futi krahun poshtë jastëkun, puliti qerpikët dhe u shtriq. Ndiqte me vëmendje lëvizjet e mia.  Pa vështruar nga ajo e përshëndeta:

-Mirëmëngjes!

Ajo luajti kryet dhe fërkoi mjekrën mbas jastëkut. Shikimin i saj ish i zbrazët, nuk kish mbetur në to asnjë gjurmë prej euforisë së djeshme. Tërhoqa derën dhe zbrita poshtë. Ndeza makinën, prita disa minuta të ngrohej motori dhe u nisa për në punë. Nuk më shqitej prej mendjes ndryshimi i beftë i mos dëshirës së Meritës për të dhenë ngrohtësi. Shpesh më habiste gjithnjë me ca ndryshime dhe trille të befasishme, aq sa ndjehesha i pështjelluar. Herë më dukej më e brishtë nga ç’duhej, si fëmijë e llastuar, prekej shpejt për hiç mos gjë, trishtohej,  përlotej dhe i pëlqente të qëndronte vetëm. Përpiqesha të mos i jepja shkak për sherr, e falja gjithnjë, e mbaja në duar si pëllumbeshë.

Kur u ktheva nga puna gjeta Meritën që qante me dënesë. Mu dhimbs, e harrova në çast mërinë mbrëmshme e afrova pranë me kujdes, i përkëdhela flokët e butë si kadife dhe e pyeta përse qante. Ajo ngriti kokën, mjekra i dridhej prej ngashërimit. Fytyra e saj mu duk e zbehtë dhe sytë e skuqur. Sa delikate, të pakuptueshme dhe të çuditshme janë gratë, punoja dy turne e mbaja pa punë në shtëpi të përfundonte kursin, dje për kënaqësi shpenzova dyqindepesëdhjetë dollarë. Në vend të isha unë i mërzitur, i trishtuar, që po bëja gjithçka që mundja për të dhe ajo... Po ajo kish një det të madh ndër sy, çfarë kish ndodhur?

I bëra kafe të fortë dhe prita me gjakftohtësi të ndalte ngashërimin dhe të fliste. Më në fund mora vesh se Demiri, pijetari shembullor i konjakut dhe fërnetit, babai i saj ishte i sëmurë rëndë nga zemra. Ajo mblodhi shpatullat, fshiu hundët dhe shtoi:

-Ah i dashur, nuk e di si do ti shkojë filli i jetës babit tim. Në vendlindje mjekët janë mafiozë të paskrupullt, të shikojnë duart.

-Mos u mërzit,- thashë dhe e përkëdhela në faqen e qullur nga lotët,- i dërgojmë që sot një çek për të përballuar shpenzimet e spitalit dhe të mjekëve.

Merita tundi kryet me nervozizëm dhe shtrëngoi shaminë e qullur.

-Jo, në asnjë mënyrë jo. Nuk mund ta lë babin tim në dorë të atyre mjekëve dhe infermierëve ku përkujdesja për të sëmurët është për faqe të zezë.

-Ç’mendon të bësh? – e pyeta.

-Nuk e di, si thua ti,- ia bëri dhe vështroi ballas nga unë.

-Sille këtu,- i thashë pa e zgjatur.

Merita u çel në fytyrë, brofi prej shtratit dhe mu hodh në krahë.

U interesova të tërhiqte formular nga ambasada, ia dhashë Meritës ta mbushte dhe ti a niste menjëherë familjes. Kur shkoja në punë e linja gruan të ngrehur. Ajo gjithnjë kontrollonte postën dhe qëndronte në pritje të telefonatave, për aprovimin e vizës së të atit për të ardhur në Kanada. Prej padurimit nga dita në ditë po bëhej nervoze, kruante kokën, psherëtinte dhe vërtitej nëpër dhomë.

-Do çmendem prej ankthit- ia bënte.

-Të lutem Merita eja fli, jam i sigurt se dokumentet do vijnë shumë shpejt,-e ngushëlloja.

Gruaja e bindur flakte rrobat mbi komodinë, futej në shtroje dhe mbulonte kokën. Ndruhesha ta prekja, ta trazoja, kisha merak se mos e lëndoja.

Merita shkoi tmerrësisht e mërzitur në vendlindje, me sy të përmbytur prej mjegullës. Gjendja shëndetësore e të atit ish tejet rënduar, ajo e do shumë babin dhe ne kemi vendosur ti a bëjnë këtu operacionin koronar të zemrës. Me përfshiu edhe mua akthi i pritjes dhe i operacionit të Demirit, babai i gruas është pothuajse dhe babai im. E merrja gjithnjë në telefon por më dilte Kumria, e ëma e cila më fliste me zërin si piskamë, sa më shurdhonin veshët,  më thoshte se, Merita është dobësuar prej merakut dhe më të shumtën e kohës qëndron në spital pranë të atit. Mu leqendis çupa Andrea, mu bë gjysmë njeri...

 

Vështrova orën e dorës, ish koha të shfaqej Merita, ajo do të vrapojë drejt meje me mall do më hidhet në krahë. Duart më dridheshin prej emocionit, lulet fërfërinin. Isha i impresionuar, apo i shqetësuar, ndoshta e kisha prej mallit dhe padurimit. Ikja e gruas e la shtëpinë bosh dhe për të mos qëndruar vetëm shpesh punonte dy turne. Piva një kafe të mesme shpejt e shpejt me sytë e mbërthyer nga dyert e mëdha lëvizëse.

Me sa mësova avioni Alitalia, Romë-Toronto, kish më shumë se tre orë që kish mbërritur në aeroport dhe Merita nuk po dukej. Mu shtua meraku për vonesën e paparashikuar. Merita kish qenë shumë e preokupuar me sëmundjen e babit dhe orën e saktë të mbërritjes ma tha nëna. Mos ndoshta i kish ndodhur Demirit gjatë udhëtimit ndonjë krizë e fortë zemre, ose ndonjë keqkuptim i rëndomtë me valixhet? Buqeta e madhe me lule më lodhi krahun e hodha në dorën tjetër. Pritësit kthenin kokën me kujdes, u mbanin erë luleve të buqetës sime. Ngado që lëvizja shpërndaja aromë luleje erëmirë dhe nuk u pendova që pagova për to pesëdhjetë e nëntë dollarë dhe nëntëdhjetë e nëntë cent plus taksë.

Gishtërinjtë që mbanin të shtrënguar tufën me karafila dhe trëndafila mu qullën shpejt  dhe lëvizën pakujdesish mbi mbështjellësen e lëmuar dhe të tejdukshme. Fleta u zhubros dhe kërciti lehtë. Gishti i vogël u pickua dhe u gjakos. As vetë nuk e mora vesh nga u ndodh ai dreq tel i mprehtë apo gjemb në atë buqetë të shtrenjtë, me lule kundërmuese që më përgjaku dorën.

Më mbërtheu një nervozizëm i pakuptueshëm. Fshiva gjakun me një copë letër që mu ndodh në xhep dhe lëviza sa më afër, duke mbajtur buqetën me lule lart me kujdesin e eliminimit të ngjeshjes së pakontrolluar të pritësve.

U mbështeta në kolonën e betontë dhe nuk vendosja se çfarë duhej të bëja. Të merrja një kafe tjetër  por rreziku i pagjumësisë ma largoi këtë dëshirë. Dyer hapeshin dhe mbylleshin me shpejtësi, dilnin udhëtarë të rënduar prej valixheve. Dreqi ta hajë sa torturuese qenka pritja. Sidoqoftë kur pret njeriun që do, ke lidhur jetën, pritja dhe takimi i afërt merr një kuptim të madh dhe zemra të gufon prej gëzimit.

Më në fund u shfaq Merita duke tërhequr pas dy valixhe të madha dhe të kuqe. Kur iku engjëllushja ime mori me vete vetëm një valixhe të vogël blu. Fytyra e Meritës dukej lodhur e skuqur si e flakëruar.

-Merita, Merita!- i thirra  dhe tunda buqetën me lule. U turra drejt saj për ta ndihmuar, mos më lodhej  delikatja, gruaja ime. Ç’ishte e nevojshme të sfilitej, të mbarte rraqe dhe lecka në mijëra kilometra, kur e porosita disa herë të mos ngarkohej. Gruaja ime, vogëlushja ime tashmë e di, në Kanada të gjitha gjërat janë shumë më të mira dhe më të lira. Eh, femrat si femra!

-Merita!-  i thirra përsëri.

Gruaja ime shkundi kokën me vrull, më hodhi një vështrim të ngrirë dhe puliti qerpikët. Me trupin e tendosur dhe kokën përpara tërhoqi valixhet për në drejtim të kundërt.

-Merita!?

Kaq të jetë hutuar, lodhur, ti jenë shurdhuar veshët Meritës sime prej këtij dreq fluturimi? Kot nuk vendosa të merrja lejë dhe nuk shkoja me të. Nuk lihet vetëm gruaja në udhëtime dhe fluturime aq më tepër kur mbart një brengë të madhe. Kur gjendesh i larguar, i vetëm në vend të huaj, preokupohesh dhe e do akoma më shumë njeriun me të cilin ke lidhur jetën. Eh, Merita, Merita, do më bësh me zemër ndonjë ditë.

Shpejtova hapat, u afrova me ngut dhe qëndrova përpara saj. I lumturuar i zgjata buqetën me lule. I çliruar prej ankthit dhe i malluar u bëra gati ta përqafoja. Merita për një sekondë ngriu, tërhoqi me forcë kokën prapa. Më vështroi ftohtë, gjithë egërsi si të kish përpara një të huaj dhe jo burrin e saj. I poshtër udhëtim sa i huton njerëzit! Përsëri ndjeva pendesë të heshtur, që nuk shkova me të.

Rrotat e vogla të valixheve që mbarte Merita u fërkuan ashpër pas parketit, aq sa mu shurdhuan veshët. Prisja të shikoja të dilte i ati i sëmurë, i ulur në karrocë. Përpara se të dilja në pritje të Meritës e hoqa një ndenjëse nga makina për ti lënë hapësirë të bollshme e të rehatshme të sëmurit të dërmuar prej udhëtimit të gjatë.

-Oh Merita sa më ka marrë malli,- i thashë, ndërkohë kritikova veten. Sa hutaq që je, lëviz, marrja valixhet gruas, nuk e sheh që e ka dërmuar udhëtimi.

Por atë çast pranë nesh u afrua një djalë i gjatë, hundëgjerë, fytyrëegër, me një vëth të madh në veshin e djathtë. Ai hyri mes nesh duke na shtyrë me bërryla.

-Hapma rrugën! -hungëriti.

-Çfarë!- i a pata.

-Të thashë liroma rrugën.

-Shko ore më tutje, nuk e sheh ka vend boll. Më lër të takoj gruan time, -i fola i pështjelluar dhe me zë të mbytur.

-Të takosh gruan tënde! He, he, po na mërzit kokën ca si shumë. Hajt mbathja, gremisu!- shkrofëtiri ai.

-Ore, mbush mirë nga trutë ti,- i bërtita. Goja mu bë farmak, ç’donte ky skërfyell mes meje dhe Meritës sime. Zë ngjirur i fola:- Merr vesh ç’të them, po e përsëris, kjo këtu është gruaja ime. Kam dalë ta pres dhe ta takoj?!

-Nuk ka nevojë ta përsëritësh më,- gërmuq ai.

-Atëherë çfarë dreqin do?

Inati po më shkundte gjoksin. Ç’kërkonte ky bubuzhel? Shtrëngova grushtet gati për sherr dhe ndërkohë vështrova përreth mos shihja ndonjë polic. Merita përgjonte e ngrehur vështrimin tim, që e kisha të murrëtyer, ma bleu mendjen. Brenda një viti i kish studiuar mirë ligjet kanadeze dhe ma kaloi ujët nën rrogoz, me telefonatat dhe letra sekrete. Lëpiu buzët e përthara dhe pëshpëriti:

-Andrea.

-Hë!

-Duhet të qetësojmë gjakrat.- bërbëliti dhe na bëri me kokë mua dhe atij skërfyellit të lëviznin diku më tej

-Cilat gjakra të qetësojmë,- ia ktheva,- çdo ky këtu?!

Ajo nuk më ktheu përgjigje, eci e para. Rrotat e vogla të valixheve u fërkuan zhurmshëm pas parketit. Veshët e mia oshëtinë.

Diku larg Merita qëndroi. Hodhi vështrim gjetiu, më pas e fshehu në dysheme dhe foli me zë të ashpër, gati urdhërues, shumë të huaj për veshët e mi:

-Andrea Spillo përse kërkon të bësh skandal?

-Unë dua të bëj skandal!- ia bëra i pështjelluar dhe zë lënduar pëshpërita, - mezi të prita Merita.

Ajo shtrëngoi buzët me inat dhe tha:

-Mezi më prite, ç’na the! Ti kërkon me patjetër të bësh skandal, këtu në mes të aeroportit, përderisa e sheh nuk jam vetëm, por shoqëruar me dikë. Do na çosh në shtëpi, apo të shkojmë të flemë gjetiu?

Gjendja më dukej tmerrësisht e turbullt, sikur ish ngujuar në një kanal me ujëra të zeza dhe shkallët ndihmëse ishin shumë lart. Merita e ime, vogëlushja ime e brishtë, delikatja që trishtohej dhe përlotej për hiç mos gjë, qe tjetërsuar, ish bërë e rëndë, autoritare e paturpshme, zagare. Dora më djersiu tmerrësisht. Buqetën me karafila dhe trëndafila e hodha gjithë maraz e ngjesha në dorën tjetër. Pëllëmba mu shpua dhe mu përgjak keq. U kapërdiva me vështirësi, përqendrova nervat, një shkundje e madh po ndodhte. Gryka më digjte dhe me zë të mbytur fola:

-Merita, bëhu e arsyeshme, të prita me orë të tëra për të çuar në shtëpi.

-Ha, ç’na the, të bëhem e arsyeshme! Ore, siç e shikon nuk jam vetëm. Kur më prite lëviz, më lodhi rruga dhe broçkullat tuaja. Më ço në shtëpi.

-Mirë, eja të çoj në shtëpi,- i thashë.

-Në shtëpi do të vij me Çimin,- ia bëri ajo zë çjerrë.

-Me Çimin! Po kush është ky Çimi?- Gërhita me dhembje dhe isha gati a ngjeshja atij skërfyelli me grusht turinjve.

Rrotat e vogla të valixheve u fërkuan ashpër pas parketit, mu gërryen zorrët dhe holli i madh i aeroportit nisi të më vinte vërdallë.

-Kërkon të dish se kush është Çimi,- foli ajo harbutçe.

-Sigurisht dua ta di, përderisa kërkon të ma sjellësh në shtëpi. Prisja të vije me babin e sëmurë rëndë, që siç më thoshe e doje aq shumë dhe jo me këtë.

Skërfyelli u skërmit, Merita u ngreh dhe iu përdrodh atij.

-Sa për dijeni, Çimi është i dashuri im,-më foli me zë të rëndë dhe pa turp,- dhe dëgjo ti Andrea Spillo, mos dëgjoj të më çash kokën për hollësi të tepërta...Me jetën time bëj çfarë të dua...

-Çfarë!- ia bëra zëngjirur si i goditur me tokmak prapa kokës dhe vështrova syçakërritur njeriun që kisha përpara dhe që quhej gruaja ime:- Çfarë...i dashuri yt... dhe të mos të çaj kokën për hollësira të tepërta!? Unë i hoqa nga goja, punoja dy turne në ditë, shpenzova për ty mijëra e mijëra dollarë dhe mijëra të tjera dollarë për të sjellë...

- Deshe pa i shpenzove,- ma ndërpreu ndyrësisht ajo.

S’i ktheva përgjigje, çfarë ti thosha. Ika i ndërkryer. Me tërbim bëra shuk buqetën me karafila dhe  trëndafila, e shkela me këmbë dhe flaka në koshin më të parë. Dora mu përgjak sërish. Koka më ziente si të kisha brenda në kafkë një kazan me ujë të valë. Ndjehesha i mjerë, i gënjyer, i shpartalluar, gruaja ime, Merita, ‘vogëlushja e brishtë’ më kish vënë brirë...

Nuk e di ku u plasa dhe vara kokën i zhgënjyer...