Cikël poezish nga Neki Lulaj

Neki Lulaj

 

 

MONOLOG

 

Me gjakun e të përsekutuarve

U shkruan emrat

E atyre që na mungojnë.

Piramidat

E eshtrave nëpër arkiva

U futën në arkat e kujtesës

E armiku i groposi thellë ne tokë

Për t’ua uhdukur gjurmët.

 

Heshtja bluante urrejtjen si

Misrin në mullirin e erës

E mllefi rritej si murizi në bjeshkë

Durimi  me dhëmbët e shtrënguar

E buzët e përgjakura

Asgjë s’i falte harresës.

 

Kujtesa kurrë nuk i shleu

Engjëjt që na i zhdukën

Pa gjurmë e pa nishan.

Zemrat si pasqyrë e thyer

Si tokë e çarë

Rrisnin katet e hasmërisë

Shkallëve deri në qiell

Mbi krahët e henës…

 

Vuajtjet thelloheshin si prroskat e malore

E urrejtja rritej si lumenjtë në pranverë.

Kujtesa ngjitej shkëmbijve përpjetë

Ilaçet  kurrë nuk na i shëruan

Plagët e pa reshkura.

 

Gurët e rëndë

Mbi ballin e vuajtjeve

Toka thithte frushkuj gjaku

Kufomat e varrosura tinëzisht

I bën rrafsh me tokë

I mbollën trungjet e vuajtjeve

Si do drunj halorë.

 

Qau druri e mali dhe qielli e toka

Kurrë nuk u pajtuan

Me gjakpirës e vrasës

Me kameleonë

Me kanibalë e tradhtarë.

 

 

KËMISHA

 

Këmishën e prerë

Pa kopsa

Na e veshën me dhunë

E ne

Muk e deshëm

Se patëm jatagana

Qyrka e kobure

E plisa të bardhë

Dhe shokën plot

 

Duke u zgërdhirë

Bënë dasmë të mallkuarit

U puthën gjithë natën

Me gotat e akloholit

Si lugetër e pollën kobin

E albanofobisë.

 

Tradhtisë

Kurrë ndera nuk i takon

Dora që nënshkruan

Me sharrë në zemër

E në gjirin e vet fut

Gacat e ndezura

Nga krateri i vullkanit Ilirian

Mburrojë e historisë

Mësuesje e jetës

Testamentin laton.

 

Nga ashklat e zemrës

Diçka mallkon

Eshtrat lëvizin

Tokën e praruar

Nga thellësia

Diçka kumbon

Mos luani me gjakun

Se flaka e mallkimit

Ju përvëlon!

 

 

DIKUR

 

Mbi kodrën e thatë

Në vendlindje

Dikurë kishte pasë rënë

Ylli polar

Çudi të paparë

Kish pas bërë dikurë.

 

E bukura e fshatit

Kishte pas veshë

Vellon e nusërisë

E ishte katrithë

Kodrës përpjetë

E u kthye

Me unazën në gisht

Në shoqëri

Me mbretin Longar.

 

E po dasëm të madhe

Bënë trojet

Zjarri i lashtë u rindez

Plisat e bardhë shkëlqenin

Kënga e djemve e vajzave

E nuseve

Dhe e burrave plot tre javë

Fusha kodra lugje e pyje i ushqeu.

 

Krejt fisi vlonte nga gëzimi

Jeta u ngjall përsëri

Zemrat e bekuara nga Zoti

Rikthyen gëzimin mbi trojet e Arbërit

E jetën e përtërinë

Duke na e rikthyer dashurinë.

 

 

MAHNITJE

 

Hej moj

Simfoni e pa mbaruar

Kitarë e penë në dorë

Shtizë flamuri për krushqit

E dasmave tridhjetë vjeçare

Që sonte tentonin të çmallen

Me ju

Ju që me ata dikurë

E ngjynit kripën 

Mbi gazetat e kohës

Dhe bashkë e farkonit

Fatin e Atdheut

Në ilegalitet

Tri roje në pararojë.

 

Thirrëm shumë krushq

Te shtrati i mirëkuptimit

Të çmallemi me pavdeksinë tuaj

Trinom atdhedashurie

Nderi i kombit përjetë

Lule të pa vyshkura

Biletë Pavarësie

Janarëve të përflakur

Të borës së skuqur

Me fanarë lirie.

 

Korbat grabitqarë

Hutat parazitët lakuriqët

Lugetërit argatët e natës

Përbindëshit

Na e mbyllën

Portën e konakut

Bënë „nderë“

E bënë puç…

Por Dasmën kurrë

S´na e zhbënë

Mbi idealet e ndritura

Flakë e janarit

Pjesë e pavdekshme

Zemër shqiptarie

Dritë ardhmërie.

 

Bacë

Ata nuk ju zhburrëruan juve

Por treguan satrapsinë e vet

Teli i skuqur i kitarës

U këputë për një çast

Gjëmoi dhimbje shqiptarie

E Nënë Ajshja më thirri

Nga Duboviku

Bir ruaju nga armiku

Pikëllimin munde me kranari

Se prej korbave të zi e të kuq

Gjë të mirë nuk pret.