Pal Sokoli: Vullkan dashurie

Pal Sokoli

VULLKAN DASHURIE

Mbi buzët skuqura shkrumb e valë

i digjej vullkan ne mollëza buzëqeshja e parë.

Shtrihej si rreze me diell praruar

mbi zëmrën time të përvëluar .

Me pushtoj me trupin e saj të bardhë

rraptimën e gjoksit me vuri mbi ballë.

U përqafuam pa thëne asnjë fjalë

U puqen zëmrat kurrë pa u ndalë.

Na zuri agu,dhe dielli i vluar

Pranë zemrave tona,vullkan të shuar.

IDILË E PIKTURUAR

Me duar te lehta me përkëdhelë ngadalë

diçka e panjohur e shtyu të ndalë

i rrahu zemra vullkan me vrull

ma mori dorën ta ndjej dhe unë

diçka e panjohur me shtyu te ndalë

mbetem te shtangur në një pistë për start

si pikturë mbetem te dy te ndalë

pikturë me emrin ”dashuria e parë”.

SI PERENDI

Si meteor mbi oqean

u shua mbi mua me puthjen e parë

u drodha i tëri dhe mora valë

tsunam u bëra e hëngra të gjallë

dy të dashuruar një dashuri

me engjëllroje si perëndi.

Siç bie një pikë ujë, mbi gurin valë

me buzët zjarr me puthi ne ballë

lëshua ngadalë si fëmija i uritur

mi mori buzët me gjuhë të zharitur

i mora belin e hollë si ngjalë

me rrëshqiti dora ne veg (z)en e parë

u mbuluam se bashku me dashuri

engjujroje, na mbajtën në gji.