Cikël poetik nga Valentina Dafa

Valentina Dafa

 

Ditën e vlerësimit të mësuesit tim

 

T. Shabani "Qytetar nderi i vendlindjes"

 

Aty,

Ku i fundit, ekualipsi i rrudhur dha shpirt,

ende ndihen zëra,

fryjnë erëra përzier me melodi.

Fosforet e gurëve belbëzojnë

pëshpëritje abetaresh.

Themel që s`mbetet kurrë i zhveshur.

Pesha e prekjes së kujtimeve,

sot,

s`matet dot,

as me fjalë,

as me mallin e mesuesit tim,

që u thinj nga porta deri këtu.

Zbritur nga vitet…

janë të gjitha pak…

Një ditë vjen kuptim i së tërës,

si sot.

Zogjtë kthehen në pemën e parë,

vallëzojnë mes përkëdheljesh,

me melodinë e moteve, stafetave,

lexojnë mbi thinja gjurmën.

Jeta bëhet hartë…

Mesuesi-legjendë-ikonë.

Në përthyerjet e kohës,

 …këtu,

 ku ekualipsi i rrudhur, i fundit dha shpirt,

fosforet e themeleve belbëzojnë

pëshpëritje abetaresh,

me zërin tonë.

Për të kurorëzuar ty,

mësuesi im,

fosfori i gurëve të vendlindjes

shkëlqen sot…

në medalje

 

 

AS NË TINGULLIN E HESHTJES

 

Sht?pi e vjet?r nuk ?sht? m?,

as m? e reja q? nd?rtuam me dhimbje.

Me koren e buk?s gjys?m t? ndar?,

(gjysm?n p?r ne dhe gjysm?n p?r t?)

t? gjith? bashk?...

...M? vijn? n? kujtes?,

duart e gjakosura t? atit ton?

dhe lodhja q? fshihte n?n buz?qeshje,

rritej e lidhej nd?rtesa

 me dashurin?,

 me shpres?n,

e nj? dite pa vuajtje...

Sht?pi e vjet?r nuk ?sht? m?.

T? vjet?r prind?rit tani,

duart e tyre t? rreshkura

tespihet num?rojn?,

                            si dit?t...

I shoh,

as n?n tingullin e heshtjes

s`ia num?roj dot,

thinjat fisnike-gjith? dashurit? ...

       

 

DITA E TË MOSHUARËVE

 

Mikrobot?,

ngroht?si e hutuar

vuan me buz?qeshje.

Mikrobot?,

nj? lotë

ma nis n? rrudhat e pavetëdijes,

n? statuja t? mekura

t? mosh?s plakbebe,

ku gjyshja m? vjen n? kujtes?,

me rruazaret n? duart e dridhura,

dhe p?rrall?n: Na ishte nj? her?…

 

…f?mij? i rritur,

n? udh?n drejt tyre,

shpirti m? b?het humner?,

tek ndjek syt? e sime m?je

me per?ndim t? verb?r,

dhe tim at? q? prej dore e merr.

Nj? lotë,

vuan me buz?qeshje…

Sot …

 

1 Tetor 2009

 

 

UNE, ZERI I PADESHIFRUAR I KOHES MODERNE

 

Zëri i padeshifruar i kohës moderne

jam unë,

racionalja e qindarkës së fundit,

që s`mund ta fyej origjinën.

Koha dhe mendja është kapitali im.

Prej pamundësisë thërras unë

Përgjigjem unë

As ty s`mundem të të them…

Me molepsjen e botës

asgjë nuk shijohet…

hibridizimi-farë e keqe, skamje…

skamje fodulle mbi sofra të gabuara,

skamje palaço që më zgërdhihet nën hundë

me fytyrën e atij që di të shtyp me monedhë

injorancën e vetë

di të përçmojë djersën e urinë e argatit,

di të zhytet në jetën boheme,

dhe epshet t`i laj me flori…

Deri kur më?!

Ai që dikur mallkoi ditën e ngjizjes,

Sot u bë më “i mirë”, sesa unë…

Jetojmë në kohë “moderne”…

Gjykoj duart e mia pse më dridhen

kur më janë brazdur nga punë të rëndomta,

gjykoj mendjen pse x e y e mban në strehë

dy të panjohura, si dy sytë memecë…

Art i ri, për besë!

Mos kërko të ndërrosh natyrën, o njeri!

Dihet që biri s`ecën në të njëjtën trajektore evolimi

Por dihet dhe djepi, dhe loti i fundit…kahe segmenti…

Jam zëri i padeshifruar i kohës moderne

Që s`mund ta fyej për asnjë çast origjinën…

 

 

REGËTIMAT E DITËS ME SHI

 

M? l?ndon qyteti i mbytur n? shi, 

me ?ndrrat e zgjuara pas xhamash.

Hieroglifet e filxhan?ve

                  transkriptojn? vashat,

bredhin kujtimeve me melodi mallesh.

Djemt? p?rqeshin vetveten

                         n?n tymin e cigares

N? afshin e got?s  dhe vatr?s

                thashethemisen pleqt?.

P?r dreq!

Era e brumit t? pjekur

me naze grash,

ngre qejfe pa koh?,

                    e pa mosh?.

Asgj? s`kupton,

                    si ndodh!

… M? g?zon qyteti i mbytur n? shi.

Gjithçka ka koh? p?r dashuri…

 

 

ASGJË E RASTIT

 

Në rrugët e rrahura

               s`ndodh asgjë e rastit

Heroizmi i mbijetesës së një dite

fiket e ndizet si xixëllonjë

Asgjë s`të entuziazmon.

Shenjat e kiametit

të mbërthejnë në gjysmë të buzëqeshjes,

në gjysmë të udhës ku nuk sheh asnjë strehë…

Çoroditen dhe shirat…

Asgjë s`të entuziazmon.

S`këndellet më njëriu

                                  pas romancash

Në krematorium skuten ëndrrat,

ëndrrat e mbarsura si një ditë vere…

E në ndodhtë të të prekësh ndonjërën prej tyre,

shirat ta zhbëjnë ndër duar…

Shirat e pangopur që s`janë të rastit,

në këtë stinë të shkurtër drite…

 

Në rrugët e rrahura

               s`ndodh asgjë e rastit…

 

 

CIKËL DITE NË QYTETIN TIM

 

Mirmëngjes!

Qyteti im

Shpërfillje,

indiferenca thërrmohet në hapat e shpejtë,

në të njëjtat rrugë, me të njëjtat pamje,

ku përditë kërkohen dhe shkruhen fate.

Një hap para, një pas…

Zhbëhen ëndrrat,

mbyten në ujrat e syve…

S`është as mesditë…

Si duhet ecur?

Një kafe e zezë, si zitë e një jete,

në fytin e zbrazur një ngushëllim

për të pathënat.

Duel me lotin që përpëlitet

Duel dhe sfidë…

 

Mirdita qyteti im!

Kështu duhet thënë për të thirrur veten,

në faltoren më të afërt në një rrëfim.

Ndoshta, ora e lig e mospasjes ndërron udhën

të frymojmë unë dhe ti, lirisht.

Në kujtesë janë  fshehur formulat,

mbi kokë një sferë më kujton,

se digjem nën të  po nuk eca,

se mblidhet nën hi e sotmja.

Po c`duhet bërë?!

 

Mirmbrëma qyteti im!

Nën pelerinën e zezë të natës

këlthasin lakuriqët …

mblidhet macja `bri vatrës…

Njeriu si bosht duhet ngritur,

të humbasë horizontalja.

Duhen shprishur bardhësitë e fletëve,

Projektet duhet të kapërcejnë pamundësinë

Mos të kryqëzohen gishtat përjetshëm në hutim.

Mos hesht o njeri!

Mos thuaj: Natën e mirë!

Kur natë gjithë drita e ditës ka qenë…

 

Natën e mirë qyteti im!

Një ëndërr më rrëmben përmbi trishtim.

Dua të fle, së paku mos të humbas të vetmen dritë

që më bën të zgjohem nesër sërish…

Një motiv…

 

 

HIMARË 2009

 

Era shuplak? brigjet

Vajton mozaik?t e humbur shiu

Ninulla dashurish me djepin p?rmbysur

Hutimi mashkullor

        ravij?zon n? çdo udh?.

Kan? humbur lisistratat,

h?n?zat me gjurm? n? kujtes?

I  muros?n …

Grahmat e stin?s

vijn? nga syt? e trisht? t? plates?

Era na shuplak? fytyr?n

             me muzgun e thyer…

S`?sht? e diel

liturgjia t? na k?naq? s? paku syrin

N? udh?t e zhveshura

kryq?zohet ul?rima jon?

me ul?rim?n e er?s mbi det…

Bukuri e ftoht?

Himara n? fundvjesht?

Kriset nga çaji i ngroht?

nga ne, mysafir?t rast?sor?…

Petku  dim?ror?

 

Dhjetor 2009

        

 

KILOMETRAT S`JANË LAMTUMIRË

 

Kilometrat s`jan? humbje

Ikja s`?sht? lamtumir?

Po mos t? ishin t? bukura pritjet

Shpresat do t? urrenin deri n? gjak

Ti nuk m? thirre,

Un? erdha

Shiu ngriu mbi gjeth`

Mos t? lagej shpirti.

U ktheva…

M? ndoq?n pas tr?ndafilat e mallit t?nd

Me postulatin:

“T? kam borxh nj? jet?!”

Po kilometrat s`jan? humbje

Ikjet,

jo gjithmon? jan? lamtumir?…

 

 

KLITHJE PËR TY

 

Më duket sikur do të vdes prej mallit,

pa zërin tënd,

Veç me një kod të mistershëm në gjak,

që njohim unë dhe ti.

Malli im,

që s`njeh vlerë numerike!

Mos i kthe në pikëllim ditët e mia,

si baladë vjeshte.

Në rënkimin mbi pasqyrë,

mos të dyzohen shirat,

rikrijo arkitekturën

e së nesërmes…

O, klithje për ty!

E djeshmja

vetmi gruaje…

 

Klithje për ty.

Më duket sikur do të vdes prej mallit.

çdo çast të dua edhe më shumë