Jusuf Buxhovi: Bejtexhinjtë dhe kremtimi i tyre

BEJTEXHINJTË DHE KREMTIMI I TIRANËVE...

Nga Jusuf Buxhovi

Zvarritjen për te maja e Sukës, ku duhej të ndjeja atë frymën e vullnetit për fuqi  dhe liri për të cilën më kishte folur Baba Tali para se fytin të ma gjente thika e kasapit, ma ndali hordhia e bejtexhinjve e shoqëruar me fedainjë të përgjakur dhe qaramanë të përjargur nga ilahitë. Kur më panë ashtu të shkallmuar me pamjen e mejtit, nga bindja se një kufomë i shkone orgjisë së tyre,më thanë se duhej t’u bashkohesha.

“Do të ngjitemi në atë maje për ta hyjnizuar me  ilahi shpëtimtarin tonë... Ia kemi hak këtë kur katilët po ia sulmojnë tinëzisht lavdinë e përjetshme...”

Ai që m’i tha këto, për pak ma  vuri këmbën në ballë dhe dha shenjë që të me ngrehnin zvarrë mbas tyre...

Po të kisha fuqi të flisja do t’u thosha të më linin ashtu në atë katandisje, ose të më kurtalisnin me thikat e tyre fedainjtë që u shkonin mbas.

Por, ç’e do që ata, në atë gjendje, me ato bejtet që i thoshin për shpëtimtarin dhe thekamën e ilahive që i përcillte,  po më dënonin me jetë nënçmuese, më e rëndë se vdekja çfarëdoqftë...

Në atë siklet, koka ime, seç po i sillte ato që dikur m’i thoshte Baba Tali për bejtexhinjtë që madhërojnë pushtetarët...

“Pa kalemxhinjtë e taxhisë  dhe bejtet e tyre, tiranët nuk do të kremtoheshin si profetë..."

(Shkëputje nga romani “Jeniçeri i fundit”, Prishtinë, 2013)