Kulturë
Gazmend Papa: Kurorë sonetesh
E shtune, 05.01.2019, 11:23 AM
Gazmend Papa
Kurorë sonetesh
zgjimi në pasqyre
zogu vjen hijes me shpirt të peshkatarit
e vetëtima krijon vinjeta të paqarta qiellit
e unë e ndiej në gjëra jehonën e fyellit
e vigma shpërthen mall në lule të beharit
çel pranverë deti përplaset me hov valës
e ti lë gjurmë për vijë uji e ndizesh fare
së largu derdhet muzikë bie mbi dritare
unë ende prek në ëndërr gjarprin e fjalës
fjala është ilaç thoshte miku im e poeti
sipërfaqes së qetë e të tërbuar vlon deti
ti vjen për fije të mrekullisë së pranverës
natyrisht zgjohem për histori të galerës
hija shfaqet në gjërat e shtruara të darkës
gjak i pikë gjithnjë për brinjë të varkës
II kalorësi i përhumbur
gjak i pikë gjithnjë për brinjë të varkës
vallë shpirtin e etjes së guacës e sjell vala
apo zogu mitik e bart fjalën apo ngjala
e vetmia nxjerr vinjeta në faqe të arkës
në arkë thellë fle dashuria për ty guacë
ndërsa shfaqet kalorësi i përhumbur aty
vjen prej planetit tjetër me borë e shi
e ti ja prapë përhitesh flakë në terracë
kot të kërkoj ndër kujtime dhe tufë etje
gjithnjë më shpërfaqesh gjysmë në fjetje
e galera vjen e shkon e asnjë herë s` je
përhitesh në haje e pije faqes së lakrës
asgjë me mua nuk të lidh më atdhe as fe
Indigo nxjerr mozaikë në faqe të ashkës
III ky fat tjetër
indigo nxjerr mozaikë në faqe të ashkës
pamje të lashta të dashurisë në zemër vrarë
anije nga ikin e vijnë të njëjtës hije të çarë
me zjarr e akull të ëndrrës brenda sarkës
ky fat tjetër kaq i vrarë kjo çehre e verdhë
me tipare të fytyrës me pamje gjysmë blu
krejt e përgjakur mes dylli flakës në hu
frymë etjen siç e ka sarkën jashtë e derdhë
vjen ndërmjet dhembjesh vetëtimë e zarit
pik në tërfilin me katër dhe gjithnjë për fat
e shikon i afrohesh e kurrë s`e ke përgjatë
veç `i karkalec lazdrak të fije të trëndafilit
ik lart e përsëri bie rrezes së zërit të bilbilit
malet heshtin e gjoku trokon tufës së arit
IV koha kurrë më nuk kthehet
malet heshtin e gjoku trokon tufës së arit
ngjitet te hëna e varur në gem përgjumur
zbret prapë te ujit mes guacash përhumbur
e rrezja e thyer bie në degë e ndrit barit
në mua e zgjon kujtimin për tullarin zot
e nis udhëtimin rreth e rreth vetes e botës
fytyrës pret brisk i rrojës e shkel shqotës
shkel në gjurmë të gjyshit të babait e kot
koha kurrë më nuk kthehet e kulla vallë
dheu i yrtit e pemët e vjetra fjetur ndër erë
zemra kaq vjet çarë kaq vjet në hije kall
kulla me vetmi në frëngji zgjon shtrojerë
e vetmia nis të lidh afsh dashurie me mua
indigos shtrihet vinjetë e lehtë me krua
V shfaqet dhembja e bie shi
indigos shtrihet vinjetë e lehtë me krua
`i copë cungu `i trung `i degëz `i kolazh
ja ulliri ja shega ja fiku e deti në imazh
ti merr shtambën fund deti e gic `i ftua
ndër gjurmë të ikura e të kthyera gaca
me lëmshin e çuditshëm të jetës ec ti
nëpërmjet shfaqet dhembja e bie bie shi
e ëndrrës së tretur me valë dalin guaca
në të artën ndoshta në të kuqën ka perla
tashmë bën vjeshtë nuk ka më të vjela
duhet patjetër prapë të kthehem në pejë
të shihem me gruan time mbetur e vejë
gurtë përhitur në dritare ndërsa bie borë
njëjtë ti shfaqesh me shtambë në dorë
VI pret me vjet në dritare
njëjtë ti shfaqesh me shtambë në dorë
e sutat e drenushat shikojnë gjithë habi
e breshkat e lepujt e urithët bëjnë dashuri
ti arrin te uji e s`je ja gjurmët në borë
kanë çelur mimozat të argjendta fare
hapen në ranë dhe guacat me margaritar
detit të shqetësuar shihen peshkatarë
ti e mallëngjyer pret me vjet në dritare
kaq vjet i pret sytë e gjelbër të narcisit
pret e të ikin shi lotësh hijes në ujë të lisit
e prej thellësisë dikush të thur kurorë
të jep shenjë apo vetëm trokon gjaku
hëna lart është copëtuar fare nga gollaku
është drita me rreze të thyer në dëborë
VII orë e xhepit me gravurë
është drita me rreze të thyer në dëborë
nëpërmjet të së cilës unë papritur dola aty
eca urën e drurit mbi ujin që ikte me furi
e zemra trokonte ngjashëm me `i orë
orë e xhepit me gravurë e qostekë të artë
e tregonte kohën e ikur që s` kthehet më
fërkoja sytë të shihja e të mos shihja gjë
rreth e rreth vetes më sillej `i zog i zjarrtë
njaj zog mitik rilindur gjithnjë hirit të vet
të shtatë qiejt i kapërcen e prapë mbret
flakës së ëndrrës e etjes flatron ndërmjet
të njëjtën udhë e ec me shtambë në krua
zot ende më presin kaq pritë në përrua
plepin e dridh sëpata me vragë mbi mua
VIII njëjtë ec vigun e gjatë
plepin e dridh sëpata me vragë mbi mua
njëra pjesë në të majtë më është prerë
pjesa tjetër në të djathtë më ka ikur me erë
e ti njëjtë mes ëndrrash shëtit me `i ftua
e ti njëjtë e vetmuar ik për ujë në krua
etjen megjithatë hiri ta mban të zgjuar
apo pika e gjakut tashmë kaq vjet i shuar
e ti njëjtë ec vigun e gjatë mbi përrua
unë me hijen tënde gjithnjë ec buzë deti
të flas pandërprerë e kush s`përgjigjet
të flas fjalë të urta të flas dhe fjalë poeti
e ikin ditët me radhë e koha veç digjet
ik java vjen tjetra e vdes krye të shtunës
a mund të jetë ky flijim i ri buzë bunës
IX ky flijim i ri
a mund të jetë ky flijim i ri buzë bunës
apo vetëm ndoshta valë e gjallë në gur
rrjedhë gjiri e pikës së qumështit në mur
stërkalë e ngrirë me fytyrë të furtunës
të vijë prapë dhe gjithnjë të pi hija aty
të bëhet vinjetë ëndrra e të bie në rrjetë
të vjen lule në lule me zë zë `i bletë
të zgjohet ndjenja e pavdekshme për ty
kaq për vdekje të dua thoshte m shehu
mua tashmë më ndjek veç hija dhe jehu
e etja e fjala për lindjen ndërmjet maji
të arrish të ngjitesh gjatë lumit verior
me `i tufën të bukur me asfodela në dorë
silueta flet rozafën gur e dëgjohet vaji
X kolazhi i vetëtimës së ftohtë
silueta flet rozafën gur e dëgjohet vaji
vjen çdo gjë nga vet thellësia e gjakut
akti i flijimit e ardhja e fëmijës sokakut
vjen miti ringjallet në trëndafila maji
ngjallet hija e plakut me thes në shpinë
kumbimi i daulles pandërprerë në mur
me gji jashtë rozafa e shtrirë në gur
e kolazhi i vetëtimës së ftohtë mbi ilirinë
tash ik buzë deti me shikim në gjeranë
degën e mimozës e bëj një me `i thanë
ti vjen rënës lë gjurmë në zjarrin mitik
përsëri për gema të ullirit vjen vaji e ik
ik koha dhe nuk kthen më kurrë furtunës
qyqja në gem zgjon ikjen e të shtunës
XI hënës lart i rrjedhin lot
qyqja në gem zgjon ikjen e të shtunës
digjet dhe `i e diele vjen tjetra plakë
kaq e përgjakur nga zemra ime në flakë
në mall i harruar për sytë tu e të bunës
e fedora e vajton të dashurin e vdekur
e perit të merimangës zgjohen flutura
e perla shpirtërore e dhembje të bukura
e aspak zgjuar në furtunë aspak fjetur
e hënës lart i rrjedhin lot nëpër fytyrë
e sipërfaqes së liqenit rrëshqet `i lirë
në kroin magjik freskon faqet belholla
majë rumisë zemra përpëlitet mbi gur
e zgjohet pafundësisht shpirti yt në mur
ylli ka rënë në ulli e s`lëviz katërkolla
XII në frëngji digjet qiriri
ylli ka rënë në ulli e s` lëviz katërkolla
e njëjta udhë përpihet fushës bri mali
e uji i gurit pik rruaza rruaza prej korali
prej mjegullës së ftohtë rrëshqet bolla
kollë e thatë shkëputet për vetmi dimri
apo kuçedra shkrepë trëndafila e flakë
ti ndjek hijen e pi ujë të ëndrrës gjak
etja të përzihet me gurin e të piqet ulliri
ik prapë në ulqin me hark e shigjetë
të zë me kusarë në bedena hënën vetë
për balshajt në frëngji të digjet qiriri
ç`ma ndërpret papritur rrëfimin kolla
e fryn e vetëtin ndoshta do të bjerë shi
retë do të sjellin shi a veç piqet molla
XIII te ura e cen korjelit
retë do të sjellin shi a veç piqet molla
veç marr udhë e s`arrij te qendra e botës
te pika e gjakut që s` jepet para shqotës
për dore me dean ëndrrën prapë e solla
e solla kthimin e kohës në zjarr të ri
ani pse koha kurrë s` kthehet në toplicë
pse koha kurrë s`kthehet në dumnicë
kot ëndërroj e dridhem i paepur përsëri
ti prit te ura e cen korjelit e ikim pastaj
duke ikur gjithnjë hyjmë të njëjtës etje
gjithnjë arrijmë në zjarr e prapë në tretje
natyrisht megjithatë sillet e prapë agon
bie dritë e mes degës e degës vetëton
ende s`është dorëzuar çdo gjë e unë qaj
XIV lules së narcisit të egër
ende s`është dorëzuar çdo gjë e unë qaj
qaj për ikjen tënde e shuarjen e nënës
qaj për tretjen mistike në dumnicë të hënës
mbyll veshët me dyllë e ik pa vete pastaj
as shikoj gjë as dëgjoj aspak e ec lulishtes
ndërmjet bie erë e lules së narcisit të egër
qielli tërësisht i ikur e shikoj veç `i flegër
alesë me akacie zgjoj e zbres pemishtes
çdo udhë natyrisht e ka nismën e zgjimin
secili gur i vënë në mur e ka ca flijimin
ja ky fillim e ky fund e ka pikën e gjakut
pik sipërfaqen ngrirë ndjenjës së udhëtarit
të panjohurës së vet arrin te nyja e lakut
zogu vjen hijes me shpirtin e peshkatarit
magjistrali
zogu vjen hijes me shpirt të peshkatarit
gjak i pikë gjithnjë për brinjë të varkës
indigo nxjerr mozaikë ndër faqe të ashkës
malet heshtin e gjoku trokon tufës së arit
indigos shtrihet vinjetë e lehtë me krua
njëjtë ti shfaqesh me shtambë në dorë
është drita me rreze të thyer në dëborë
plepin e dridh sëpata me vragë mbi mua
a mund të jetë ky flijim i ri buzë bunës
silueta flet rozafën gur e dëgjohet vaji
qyqja në `i gem zgjon ikjen e të shtunës
ylli ka rënë në ulli e s` lëviz katërkolla
retë do të sjellin shi a veç piqet molla
ende s`është dorëzuar çdo gjë e unë qaj