Mexhid Havolli: E përgjoj heshtjen

E PËRGJOJ HESHTJEN

Mexhid HAVOLLI

Çasti  IX

Në një shpresë e kam një lis

Ka gjak dhe shpirt prej druri .

Mëngjeseve flet me gjuhë diellore

Ka sy ,dorë, zemër dhe gjak arbëror.

Në secilën stinë, kryefjale moti,

                        udhërrefyes dhe kallxues fati.

I rëndë sa vet fati im.

Orë e magjisë

Pak vargje

Shumë lot,

Shumë krisma

Të secilit mot,

Një heshtje që vdes,

Këngë

Që me vite e pres.

Pak buzëqeshje,

Shumë gjak,

Merre një shekull

Le t’i bëhet lak.

                          Një det nemes,

T’i laj të palarat e botës

Mes frikës pritjes

dhe qetësise,

  Është natë e tmerrit

Apo orë e magjisë.

                          Arsye

Një kal kalëronte kalshëm në një kohë,

Sillte me vete legjendën e veriut

Atje ku lindin bakteriet e pista

Dhe mëngjeseve shtrohej ushqim algash

Amebash dhe bretkocash zhurmuese.

Elefantët shpresonin se një ditë

  do t’ia  shtypnin kokën miut,

atje ku majmunët flisnin

dashuronin,ëndërronin

dhe roje u bënin qenët besnik.

U mblodhën të gjithë një ditë

Dhe i bënë homazh zoologjik

Njeriut që moti , moti kishte vdekur.

Era te dera

Vjen e lodhur betejash,

Me frymëmarrje të shprishur

Me tension të gjakut në rritje

Dhe atak kardiovaskular.

Ec liqeneve detrave,

Dhe yllin e detit me vete sjell.

Fitimtare më troket në derë,

Derisa pranverën time erëmon

Ershëm nëpër trollin tim vrapon.

                         Shpresë origjinale

                          Më rrinë e dëshpëruar fatalisht

E mbanë gjallë sekreti,

S’ pari, s’dyti, s’treti

Më struket në një mendim heroik.