Kulturë
Adem Zaplluzha: I ngriu të gjitha shpresat
E diele, 14.06.2015, 09:42 AM
Një çast mes vëllezërve nga “Pranvera Durrsake”
Adem Zaplluzha
Pesë poezi nga libri “Një shi prej bryme”
I NGRIU TË GJITHA SHPRESAT
I hapi dritaret e mjegullave
Nga lagja e verdhë qielli i ngrysur
Hynë në dhomën time
Në një vazo të vetmuar
I fishku lulet e një stine
Rruga tërmal kujtesës
I ka me qindra kthesa
Nëse i humbi duart në kthesën e parë
Kurrë më nuk mund të mbërri
Ta shoh kthesën e fundit
Dudat e kuqe sivjet
Nuk kanë çelur asnjë lule
Nga gjethet e zbehta
Pikon një lloj eliksiri për shërimin
E kujtesës së humbur
As akaciet nuk luluan në pranverë
Dimri ishte i acartë
I ngriu të gjitha shpresat
Që i ushqente
Bari i kositur në vjeshtë
ASNJË PORTË NUK HAPET
Kah të shkoj sonte
Në cilat porta të trokas
Ti nuk je askund në këtë hapësirë
Të ngarkuar me qeska najloni
U largove me lejlekët e parë të vjeshtës
Sonte vetëm një zog i vetmuar
Troket në dritaren time
Kujt t’i hapi dyert e mbyllura
Këtë dry të ndryshkur në tru
Asnjë çelës nuk e hap
Era sërish frynë dhe troket
Çmendurisht troket në dyert e mbyllura
Asnjë njeri i gjallë nuk dëgjohet përbrenda
Vetëm dryni i vjetër
Cijat si trishtili i sëmurë në degë
Ku të trokas në këto çaste dhembjeje
Ky qytet i imi
I paska mbyllur kujtimet
Asnjë portë nuk hapet
Kurse era po i gozhdon të gjitha dritaret
BISEDOJNË KUR I ZË ETJA
Ishte koha kur nuk flisnin njerëzit
Një heshtje e pllakosur
Kalonte rrugicave që s’bëzanin
Fëmijët i kishin fshehur lodrat
Vetëm era lozte
Me degët e thyera të një përralle
Thonë se në luftë nuk flasin njerëzit
Vetëm armët kanë
Një gjuhë të çmendur
Bisedojnë kur i zë etja
Dhe heshtin kur ngopen me gjak njeriu
Ditët janë ters nuk i përngjajnë asgjëje
As jetës e as vdekjes
Gota e mbushur me dhembje
Derdhet ngadalë
Derdhet deri në pikën e ngrirjes
Në oborr bie një shi shrapnelash
Nga të katër anët e qiellit
Granatat pështyjnë
Zogjtë e hekurt ngarkuar me shpresë
Fluturojnë nëpër qiellin e vrarë të Kosovës
NUK BËZANIN AS KLERIKËT
Një duhmë e rëndë
Ia kishte zënë frymën ditës
Në duart e thyera
Të degës së gështenjës
Nuk merrte frymë as ajri i tendosur
Edhe lisat e gjatë
Përngjanin me vdekjet
Nuk bëzajnë as klerikët
Nëpër faltoret e heshtura lozin bubuzhelet
Kambana dhe minarja
Kishin rënë në dy gjunjë
Dhe mbanin nëpër duar
Si librin e shenjtë
Mendjen e trazuar të luftës
Nuk dëgjohen sonte
As hingëllimat e kuajve
Bari i kositur
Fishket nga plagët e ndryshkura
Një tren në stacionin e qytetit
Ngjante me njerëzit
Që udhëtonin dhunshëm
Në një vend që nuk i ngjante asgjëje
PLEPI I VJETËR I SHKUND GJETHET
Tashmë janë mbyllur
Të gjitha dyert e fjalëve
Nëpër lagje kalonin njerëz
Me disa lloje drynash në fulqi
Një urë e gjatë tmerrohet
Kur kapërcejnë mbi të kafkat e një kohe
Me shpirtin e drurëve uji i frikësuar
I lanë duart
Nga sklepat e syve të sëmurë
Pikojnë shikimet e boshatisura
Koralet fshihen pas gurëve të murrmë
E shiu i shurdhët nuk pranë
Disa njerëz me kukëza
Kalojnë tërmal kalldrëmit
Kalojnë deri te plepi i vjetër
Dhembja i shkund gjethet
I shkund trishtimet e një tragjedie
Njerëzit nuk patën më mundësi
Të ecin nëpër golgotën e frikës
Mbrëmja i kishte lëshuar krahët
Mbi thinjat e flokëve të çative të rrënuara
Binte nga pak një shtrezë e tejdukshme