Kulturë » Berisha
Sejdi Berisha: Dashuro një minutë (Cikli: Lulja e dhembjes)
E hene, 04.05.2009, 11:56 AM
Sejdi Berisha
DASHURO NJË MINUTË
- Poezi dashurie -
VETËM PSE TË MUNGOI VARGU IM
Syri flokun ta dogji
Larg të iku shikimi
Duart të ngelen të shtrira
Zemrën ku e ke
Vetëm piktori ta nxori afshin
Me brushën plot ngjyrë
Por portret
Asnjëherë s’mund të bëri
Të gjitha ngjyrat ishin kuq
E, pikturën e bënin vullkan
Vetëm pse të mungoi vargu im
DY PIKA LOTI
Edhe tash
Dy pika loti më tradhtuan
Dy humnera u krijuan
Një për mua një për ty
Pse nuk kthen tek unë
Edhe për pakëz dashuri
Nga agu
Diellin në perëndim e ke sjellë
Pse e harxhon pamëshirë kohën
NUK KA KUPTIM KUJTIMI
Pas vdekjes
Nuk shkruhet epitafi
Për besë
Pas vdekjes
Epitafi nuk ka kuptim
Përveç harresës as kujtimi
Më mirë
Për së gjalli të përqafuar
Kujtimi s’ka kuptim
SHËRIM SHPIRTI
Edhe atëherë
Nuk di pse
Të gjithë më kishin këshilluar
Mos u shoqëro me femra
Gjatë tërë rrugëtimit
Më kishin shoqëruar
Zanat e malit
Zanat e detit
Më kishin rrethuar
Me buzëqeshje
Edhe me ledhatime
Ma mashtronin jetën
As për këtë nuk e di pse
Udhëtimi im me dhembje
Rrugëtimi im i gjatë
Shërimi im i plotë
Edhe tash udhëtoj
VARG I DRIDHUR
Desha të ta shkruaj një varg
Zemra më theri
Nuk ka këngë për këngën
As varg për brengën
O, varg i dridhur
Udhëto dhe gjeja syrin
Sjellja lotin tim
Thuaj: je tokë e qiell
Unë dorë për lutje
Athua për ne njësoj
Jeta varg i dridhur
SËRISH DO VJEN
Dashuroni në pranverë
Nëse doni të vdisni
Në ferrin e luleve
Urreni në pranverë
Sepse u falet mëkati
Nxitoni
Se po vjen pranvera
Se po ikën pranvera
Të dashuruarit
Gjithmonë janë në udhëtim
Përherë si zog i trembur
Përherë të uritur
Gjithnjë të etur
Prore të përbuzur
Çfarë behari
Çfarë gjelbërimi
Nxitoni për të dashuruar
Sërish do vjen
Emri im si shqetësim
E ti si pajtim
LULET E MARSIT
Për ta përmalluar syrin
Vjeshta vjen
Që kacavjerret në rrugëtim
Të gjitha pikturat
Marrin ngjyrën e gjethit vjeshtor
Që rrokulliset me lotët lamtumirës
Vjeshta vjen
Andaj në mars mbjell lule
Për ta forcuar dashurinë
DUA
Dua të jam si ti
Si tokë e plasaritur
Sepse kështu ne dhe drita
Në diell piqemi
Dua të jam flakë
Për ta djegur ferrin
Vetëm kah ti
Dua t’i kthej të gjitha rrugët
Dua ta shoh syrin pish
E dua edhe lotin e vajin
Dua t’i preki gjinjtë
Pipat dhe majat gacë
Të lutëm më shpëto
Se lumi ecën
E mund të më rrëmbej
SËRISH RRUGËTIM
Ndoshta shekujt mbrapsht
Nektari me shtresë helmi
Fjala e ëmbël gjithnjë pelin
Kështu një zë iku
Më pëlqen rrugëtimi binarëve
Rrapëllimën e rrotave
E përjetoj si dua vetë
Në udhëtim jam unë
Për ty nuk e di
Ndoshta sërish takohemi
LOTI IM
Sa herë më rëndojnë kujtimet
Edhe mendimet e gjata
Shndërrohem në lapidar uji
Sa herë dëshpërohem
Për mendjen e hollë
Bëhem shikim në horizont
Sa herë gatitem për dorëzim
Flakë akulli bëhem
Kapërcej përtej deteve
Të të takoj ty
O, loti im udhëtar
Shkëmb graniti
E, ti aromë dafine
Vrapon pas kujtimeve
Të lutem
Zbrit në dihamën time
KAQ SHUMË PRITJE
Në mesin e aq shumë njerëzve
Vetmi
Në mesin e vrullit rinor
Pleqëri
Në mesin e aq shumë vashave
Padashuri
Në mesin e aq shumë pleqve
Gjithnjë i ri
Vetëm Ti më shpëton
Nga kjo vetmi
Edhe në vetmi
Edhe në stuhi
Vetëm dashuri
O zot
Kaq shumë vetmi
ABSURDI DO TË NA BASHKOJË
Në njëmijë nyje
Ma lidh dashurinë
Përmallimin e dridhjet
Pajtimet e mospajtimet
Ndoshta së bashku
Do ta zgjidhim nyjën
Rrmokun e rrugëtimit të gjatë
Absurdi do të na bashkojë
Ndoshta kështu
Atëherë më pushojnë dhembjet
MBYLLJE NE VETVETE
Ika nga vetvetja
Për të shikuar se ç’bën ti
Desh u çmenda nga ajo që pashë
Sërish u ktheva
Në guacë deti u mbylla
Edhe atje valët përplasnin
Për çdo ditë
Nga një damar e ndezi
Të mos ftohem i tëri
Qetësia është mike e mirë
Vetmia të bën gjeth vjeshte
Ndezi mendjen
Ku je tani
Të më shohësh duke u djegur
E dashur, apo mike
NË KËRKIM TË KROIT
Sa lumenj
I kam njohur e kaluar
Kapilarë toke
Kam njohur e ditur
Shumë dete
I kam pasur në gji
Si një gotë uji
Nga etja që kam për Ty
Oqeanet i kam pirë
Tani asnjë lumë
Det as oqean
Nuk më kujtohen
Se të kam
Edhe kur s’je
Beso
Amët kanë shteruar
Ndoshta unë për të harruar
E pamundur ndarja
Se shpirtin e ke zjarr
LULJA E DHEMBJES
Çdo ditë nga një lule
Në furrën e djegieve
Bletët shpërndajnë polen
Për të na shëruar dashurinë
DHURATË FRYMA IME
Të drejtohem me lutje
Ma mundëso ta marr një grusht dhe
Për ta ruajtur dashurinë atërore
Më jep një pikë qumështi nga gjiri yt
Për ta bërë elegji ninullën e nënës
Ma mbyll një pikë loti
Për t’i vajtuar shekujt
Ma mundëso udhëtimin
Nëpër trupin tënd
Atje do ta gjej një tjetër forcë
Duke udhëtuar
Do të harxhohem
Për të mos ekzistuar më
Vetëm të balsamohet emri ynë
Nëse m’i mundëson të gjitha këto
Do të ta jap një dhuratë
Çfarë tjetër pos frymës sime
Nëse do të thotë diç kjo
Lutja ka ngjyrë hiri
Puthjet erën e rrugëtimit
Nëse e rrënojmë urën
Që aq gjatë e ndërtuam
As etja as shiu
Nuk i ndihmon peshës ofshamë
Të drejtohem me gjuhën e luleve
Më beso më dëgjo
Qenkam qyqekall vetëm
Kujt i drejtohem kështu
Nuk e di
(Pejë, 10 qershor 2003)
PËR TË DASHURUAR
Nuk është lehtë
Dritën e shtatë yjeve për ta zënë
Bukurinë e shtatë kodrave për ta zbuluar
Këngën e shtatë vashave për ta dëgjuar
Terrin e gjashtë ditëve
Në ditën e shtatë për ta zbardhur
Nuk është lehtë
Shtatë luleve për t’ua shijuar aromën
Dashuria është si varg poezie
Vetëm për ta përjetuar të bukurën
Nuk është lehtë për të dashuruar
Labirintin e shtatë rrugëve
Në liqe ta shndërrosh
Në shtatë dete, në shtatë lumenj
Që e rrisin vashën
Përbri ujit të kulluar
E shtatë mjellma e kërkojnë të tetën
Kështu bëhet dashuria
Flakë të ndez
Edhe nëse është pas shtatë dyerve
Nën shtatë dry
Vështirë është për të dashuruar
Dridhem si thupra në ujë
Si lepur i fshehur në shtatë kaçuba
Vetëm të më prekësh
Unë gjithherë dorëzohem
Këtë udhëtim
Deri në fund do ta dëshiroja
Edhe pas fundit
Nën shtatë palë tokë
Mbi shtatë palë qiell
FJALË E PATHËNË
Toka mori zjarrin
Lulet e fuqinë
Për shërimin e dashurisë
Atëherë lapsi m’u ndal
Fjala ngeli e pa thënë
Kush më vret
Kush e bëri këtë
Pyetje e ngulur në maje gjuhe
Vargu im pëllumb i plagosur
Si vdekja me porosi
Testamenti im-dashuria
Si t’ia bëj tani
Fjalë e pathënë
DO TA NDEZIM QIRIUN
Mos i mbyll dyert
Kur nuk është koha
Dikush është duke pritur
E, sytë e etur lëndohen
Pritjeve u bëhet padrejtësi
Mos i hap dyert
Para se të vjen pjekja
Se mund të përbirohet urrejtja
Pastaj
Dashurisë i mbyllen edhe dritaret
Dhe do të shëtis
Nëpër dhembjet tona
Deri sa të kalbet ashti
Edhe nëse ikën shpirti
Do të ngel gjithmonë i trembur
Jo, nuk bën punë
Edhe me lule nëse na rrethojnë
As me fllad pranvere
Nëse na përkëdhelin
Kënga dot s’na zgjon
Si t’ia bëjmë atëherë
Ti, ik në mua
Unë, të strehohem në ty
Mjafton kështu të shkrihemi
Në qiriun e ndezur
I cili kurrë nuk do të shkrihet
NË QEPALLAT E TUA
PIJ UJË JETE
Bora bie mbi qepallat tua
Në lotin tënd pijë ujë jete
Kudo që më prek
Dejzit e gjakut më trazohen
As në dimër vdekjen nuk e njoh
Se ti vjen me aromën e gështenjës
Me barin shërues
Lë të bie borë edhe në mëngjes
Edhe në mesditë
Edhe në mbrëmje
Fjollat e saj
Janë lot lumturie
Në mëngjes kur bie borë
ÇFARË KOHE
Këmishë e leckosur dashuria
Kostum i vjetruar
Sinqeritet i kthyer në dhelpëri
Dashuria mish për qen
PESHË
Ditët gjithnjë vijnë vonë
Ndodhë
Ikin fare pa ardhur
Netët nuk vijnë vetëm
Në terr mund të shndërrohen
Atëherë duart e mia
Peshë dhembjeje kanë
LËNG ETHËSH
O, mos më leni vetëm
Se gjumi nuk më zë
Më shtrëngoni fortë
Se po vjen pranvera
Mëkat nëse nuk më shpëtoni
Dikush do të ma vjedh këngën
Deri në pranverën tjetër
Sa larg sa afër
Për të arritur në kopshtin e dridhjeve
Atje ka ndoshta dashuri
Edhe nëse nga syri bie shi