Neki Lulaj: Letër malli

Neki Lulaj

Letër malli

Jetojmë, jetojmë që të dy në një Republikë.

Padrejtësisht të larguar nga kjo ndarje e pathënë.

Ti je në regjimin e mantelbardhave në qetësi

E unë në klasë me nxënësit me brengën e rëndë.

Ti lufton me dhimbjen tënde si kreshnike moderne

E ne bashkë s`mundem me u pa tash kaq ditë

Në jastëkë gjumi ka marrë rrugën e reve

Eliksir e plazmuar në plotësinë time nuk dua boshësi.

Fetanete...diçka paluam bashkë dikur si magji që besohet.

Në skajin e viteve të shkuara mos ta lëmë kështu jetën

Se druaj se mos na arratiset kujtesa që malkohet

Se sërish dua të ta dëgjoj fjalën, ëndrrën shpresën.

Sekondat tani i masim me akrepat e heshtur

Sa ngadalë po kalon maji, ah, dhe qershori po kalon

Kur të vijë korriku të dua në në vrapin e etur.

Do ta gjerbojmë në kopësht kafen te lisi që bleron.

Po të presin lulet e kopshtit t’i vadisësh me mall

Do të shpërthejnë gonxhet që të kthehesh përsëri.

Nipërit e mbesat pyesin kur do i puthësh në ballë.

Se të duan, o Nënëmirë të të marrin në gji.

Nuk dua që ëndrra të mbetet në guackë.

Nuk dua të bëhem vëllam me frikën i fiksuar.

Kthehu sërish, moj e shëruar, e bekuar në prag.

Eja në prehërin e natës së bukur, të filtruar.

Në dhomat ka hapur krahët vetmia, Laleja ime

Pa foli foli qetë-qetë kthimit të shumëpritur

Foli sëmundjes me gjuhën e arsyes sublime!

Kthehu te shtegu ta ecim në rrugëtimin e nisur!

Dije, shpirt, se rruga e jetës ka shumë kthesa.

Thuaj sëmundjes të ikë se nuk e do në jetë!

Që bashkë ta zëmë sërish e të na zgjohet shpresa.

E nesërmja më shumë diell për ne do të ketë.

Speyer, 5 qershor 2020