Resmi Osmani: Mbretëresha Olimpia (II)

Resmi Osmani

Roman

MBRETËRESHA OLIMPIA

(Fragment)

Nga ditari i Thesalonikës[1].

Pa datë, as ditë as natë.

Nuk guxoj,as ta mendoj e as t’ia them vetes.Ç’po ndodh me mua dhe si është e mundur të ndodhë? Kam rënë në dashuri,jam e dashuruar dhe më dashuron nje trim i ri! Është një ndjesi si pafajsia, e vetvetishme, që zbret e hyn në zemër tinëz dhe sjell një trazim të çuditshëm, port ë ëmbël.Thuajse jam e vetmja vajzë në oborrin e mbretëreshës, e rrethuar nga dhjetëra kapitenë e gjeneralë.humë syresh të rinj. E shoh që më lakmojnë dhëe më pijnë me sy.Të duash, por cilin? Sa herë i shoh më kujtohet kënga e bukur që këndonin vashat në nymfeun e Miezës, netëve të majit të pikëzuara nga xixëllonjat dhe të ndriçuara me dritë hëne:

Si ta dalloj trimin,

Që më do vërtet,

Nga një tjetër trim?

Nga sytë si më sheh,

Nga fjalët si më flet!

Ky trim është general Leonati.Nga sytë e tij buron dritë, ngrohtësi e mirësi.Duket sikur ajo dritë më mbështjell trupin si një vel, si brerore drite.Më zbret thellë në shpirt, më jep ngazëllim, vetja më duket e lehtë dhe era e dashurisë më ngre lart në qiellin e lumturisë.E folura e tij është vetë mirësia, tingulli vjen si muzikë në dëgjimin tim. Edhe fjalët e zakonshme, të rëndomta,kur shqiptohen e dalin nga goja e tij, fitojnë bukuri e tjeter kuptim, atë që ai nuk guxon ta shprehë. Ato fjalë më ngjan sikur më thonë pambarimisht: të dua, të dua! Kur takohemi, prekja e dorës së tij, është magjia që bën mrekullinë. Në qënien time më duket se më kalon një valë ngrohtësie dhe një tjetër jetë që vjen të bashkohet me timen.

Të lumët ne, të mjerët ne. Jemi si lodra në duart  e Erosit[2].Nga pallati i argjendtë i Olimpit[3], ai shkrehu nga kordha e harkut të artë shigjetën e dashurisë, që nuk gabon kurrë shenjë dhe godit zemrat tona! Zot i dashurisë, të pergjërohem, mëshirona.Të jesh vërtet kaq i verbër e mizor?.E si mund të mbijë lulja e dashurisë në këtë det dhimbjeje, vuajtjesh, gjaku dhe lotësh, kur gdhihemi por nuk e dimë se do të ngrysemi?

E diel, dita e dytë e marsit, viti 316 para erës së re.

Duket që po mbërrin pranvera.Fryma e saj e ngrohtë vjen nga jugu. Qielli është më I kthjellët dhe dielli ka nisur të ngrohë. Edhe deti është qetësuar dhe nuk ndjehet më ajo buçitja e egër e dallgëve, por kjo pranverë na gjen më zi se kurrë:

Laku i shtrënguar i rrethimit po na mbyt e po na e merr frymën.Uria është ulur këmbëkryq.Po ndodhin ngjarje që as guxonim t’i sillnim ndër mend. Jeta lufton me të drejtën e saj kundër vdekjes.Është një luftë e egër dhe e dëshpëruar që nuk njeh mëshirë dhe skrupuj. Mbrëmë, pasi kishte kryer mbykqyrjen mbrëmësore të rojeve, dhe gatishmërinë e garnizonit, erdhi te  mua Leonati, i lodhur dhe i dëshpëruar e pyeta si i kemi punët.

”Në mokra, në vend të grurit bluajmë besimin tonë, në vend të bukës përtypim ëndrrat tona dhe gëlltisim shpresën.Këto janë ato ç’ka na kanë mbetur!Na mban të gjallë vetëm nderi i ushtarit”

Dëshpërimi është si sëmundje ngjitëse. U ndjeva keq dhe  ca më keq nga ato që më rrëfeu më pas Leonati:

“Nga uria njerëzit po egërsohen dhe shtazërohen. Jeta kërkon haraçin e saj. Në fortesë ishin pesë elefantë lufte.Sa herë i shihja ato kulla të stërmëdha mishi, të ngathëta e të rënda, me ata sytë e veckël dhe këmbët e trasha si trarë, nuk e di pse më shtinin frikë. Elefantët mbetën pa ushqim. Para se të ngordhnin, ushtarët i vranë dhe mishin e tyre e hëngrën. Pastaj u erdhi radha kuajve të kalorisë. Zahireja e tyre mbaroi krejt: as bar, as tërshërë, as elb. Gjë prej gjëje. Hingëllinin që të këpusnin shpirtin. Ushtarët i shkuan në hanxhar dhe mishin e tyre e hëngrën. U detyruam të hanim edhe ne. Mishi ishte i kuq dhe vinte pak i tharët. Ushqimet e pakta në depo ruhen me ushtarë për mbretëreshën. Qyteti ngjan si i vdekur, e ka pllakosur një hije e përhinjtë, rrugët i ka mbytur pisllëku. Kalimtarët janë të pakët, pleqtë mblidhen në agora dhe tjerrin biseda pa fund. Pasi pemët u prenë, zogjtë s’kanë ku të qëndrojnë. Nëpër oborre dëgjohen të qarat e fëmijëve dhe rënkimet e të sëmurëve. S’ka mbetur gjë që mund të hahet”

Mu rrënqeth mishi kur e dëgjova, nëse është e vërtetë, por thonë se ushtarët rrogtarë, kanë filluar të hanë shokët e vdekur!

Në qytet përditë ka të vdekur, banorë dhe ushtarë. Të gjallët mezi zvarritin këmbët dhe s’kanë fuqi t’i varrosin. Edhe të gjallët janë si të vdekur e të pavarrosur!

Këshilltarët janë treguar të matur e të kujdesshëm, kanë kafshuar gjuhën dhe shtrënguar dhëmbët, që mbretëresha të mos marrë dijeni për këtë zezonë që na ka gjetur, por ajo e mençur dhe largpamëse e merr me mend. Është ngrysur dhe qëndron e heshtur si një gur. Këto dit është plakur sa për dhjetë vjet dhe në ballë i janë shtuar rrudhat. Mua, që nuk e njoha dashurinë e mëmës, më dhimbset kur e shoh.Më ka rritur dhe më ka dashur si të më kishte bijën e saj.

Cili do të jetë fundi i saj, cili do të jetë fundi ynë?Zotave u ardhtë keq dhe bëfshin një mrekulli!

E enjte, dita e gjashtë e marsit. Viti 316 para erës së re.

Rojet sollën një lajmëtar që vinte nga Epiri. Ishte një officer i ushtrisë mbretërore, nga një familje e shquar epirote. Mbretëresha e njihte. Nga pamja e dërrmuar dhe mënyra e ndrojtur dhe e përulur e sjelljes, nuk pritëm të na sillte lajme të mira. Mbretëresha priste me ankth.

“Fol!- i tha ajo- cilado qofshin lajmet që sjell, për mirë apo për keq, U bëftë vullneti i zotave dhe Hermesit kryelajmëtar!”

“Madhëri, nuk m’i nxë goja dhe gjuha s’më bën t’i them  lajmet që jam i shtrënguar të kumtoj. Janë të dhimbshme për çdo vesh që i dëgjon dhe tronditëse për çdo zemër. Në Mbretërinë Epirote ndodhi ajo që s’kishte ngjarë kurrë. Partia maqedonidashëse, e paguar dhe e nxitur nga Kasandri, ngriti krye dhe përmbysi nga froni mbretin Aekid[4]. Vranë dhe bënë plojë të madhe. Mbreti i tradhëtuar e në rrezik jete mërgoi dhe gjeti strehë në Etoli. Princin e vogël, Pirron, e dërguan në iliri te mbreti Glauk, në kujdes të princeshës Beroia[5]. Në Pasarone[6], ligjin e bën gjenerali maqedonas Likiskia, që është shpallur mëkëmbës i mbretit.”.

Ai heshti. Ishte një heshtje e përmortshme. Më pas shtoi:”Madhëri, nuk do të kthehem në Epir. Mbetem në shërbimin Tuaj, për ta ndarë fatin tim me atë të madhërisë suaj”.

Teksa oficeri, me zë të dredhur e pamje vrejtur, me ligjëratë të ngadaltë e si të përzishme, me fjalë që rëndonin si plumb dhe hapnin plagë si goditje shpate, kumtonte lajmin e kobshëm, shihja me vëmendje mbretëreshën e ngrirë në qëndrimin e saj krenar. Kishte vënë në fytyrë një maskë të padepërtueshme, çuditërisht të qetë.Pamja e saj nuk shprehte asgjë, që t’i tradhëtonte mendimet dhe trazimin e shpirtit. Pyeta veten: ”Ku e gjen vallë gjithë atë forcë shpirtërore kjo grua, si ia del që acari i mynxyrshëm të mos ia akullojë zemrën?.... Mbase në besimin për drejtësinë e misionit të saj, apo besëtyte dhe mistike siç ishte, ndoshta e kishte pushtuar fatalizmi dhe i besonte të thënës dhe vullnetit të zotave, të cilëve u blatonte në altarin e pallatit përditë flijime?

Shpresa jonë për ndihmë ishte tretur si mjegulla mëngjesore e shtyrë nga era e urrejtjes së armikut, kishte humbur përfundimisht. Tashmë kishin humbur të gjitha, veç jetës!

Jemi në pritje të vendimeve që ajo do të marrë.

Vijon.