Alfred Papuçiu: Meditim për mjekun human neurolog, Roel Zoga

Meditim për mjekun human neurolog, Roel Zoga

Nga Alfred Papuçiu

Kur e shihja çdo mëngjez herët mjekun Roel Zoga, tek salloni i Hotel“Kamomil” në Golem, duke pastruar me kujdes, para se të vinin klientët, mendoja se si e gjente kohën ky njeri human për të kryer disa punë. Pasi pushonte pak, më përgatiste si gjithmonë kafen ekspres, “më të mirën në Europë”, siç i thoja unë dhe bisedonim ashtu miqësisht për rrugën e tij të ndjekur gjatë viteve. Pastaj përgatitej për të shkuar në punë, bashkë me bashkëshorten, Joridën, mjeke edhe ajo. Aty qëndronte i jati i Joridës, Hasani i përkushtuar, me bashkëshorten dhe në recepsion, Isla,  e bija me dy gjuhë të huaja.

Roeli kishte qënë edhe në Lion, disa muaj dhe ku një miku i tij francez, shef pavioni i kishte propozuar të qëndronte aty. Do të shkojë përsëri së shpejti, por përsëri do kthehet. Pasi e pret detyra tek Spitali amerikan në Fier dhe biznesi familjar. Ai lexon çdo herë nga literatura moderne neurologjike dhe shkëmben mesazhe me miqtë e tij në Francë, për të rejat në këtë fushë.

Një gjë që më habit është besimi i jashtëzakonshëm që kanë pacientët tek mjeku Roel Zoga. Një besim i bazuar në marrëdhëniet që ka ndërtuar deri më tani, në

intervista të shkurtra dhe pak klinike, por edhe në ato që kam dëgjuar për të nga

kolegë të tjerë që e njohin atë në praktikën e tij profesionale. Unë jam përpara prej një prej neurologëve më të mirë në Shqipëri që kuron çdo ditë dhjetra pacientë bashkëkombas ng Shqipëria, Kosova dhe që kanë besim tek ai.

Sidoqoftë, kjo marrëdhënie me një mjek mbetet mjaft sipërfaqësore për sa kohë që zhvillohet në një tavolinë, në masën pesëmbëdhjetë minuta çdo herë. Ndryshon në mënyrë dramatike kur, për herë të parë, shihni mjekun tuaj, këtë hero human, të veshur për punë. Në të bardhë nga fillimi deri në fund, tonin e gëzuar, që vjen drejt teje. Ai ju flet, ju siguron. Ai ju njeh juve papritur, ju e dini që gjithçka do të jetë në rregull.

Unë mendoj se ka diçka të veçantë për qëndrimin e mjekëve, kur ata bisedojnë me ty. Ata nuk janë vërtetë të njëjtë më. Nuk janë më këta burra ose gra seriozë dhe të shqetësuar, të veshur me xhaketa apo kostume, të cilët ju pranojnë paksa të ftohtë në klinikë. Jo. Kur mjeku vesh uniformën e tij , ai shfaqet në të gjithë pasionin e tij për të ndihmuar. Kur është atje,  ai humbet pak nga individualiteti i tij ndërsa del në pah pasioni i tij. Kur i shihni mjekët në atë mënyrë, e kuptoni që ata po bëjnë atë që u pëlqen. Ata janë pikërisht duke praktikuar  specialitetin e tyre, atë që ata zgjodhën të bënin kur ishin të rinj. Kështu që, kur papritmas u shfaq neurologu im, më përshëndeti, pashë ashtu, i veshur për të bërë punën siç thonë këtu, pashë dikë tjetër. Një entuziast i vërtetë, edhe në universin e tij. Të dashur, gjithashtu, nga njerëzit që punojnë me të. Dhe unë u transportova. Dhe kjo ndjenjë më shënoi aq shumë sa doja t'ju tregoja për të.

Po. Ndjeva plot dashuri për këtë zotëri të madh , kaq të thjeshtë, befas, kaq të përballueshme, kaq të sjellshme dhe të shqetësuar për fatin tim. Dhe gjithashtu kuptova se më duhej ta ndjeja këtë besim të fortë. Menjëherë, e dija që pjesa tjetër do të ishte mirë. Isha në duar të sigurta. Ato, të këtij njeriu pasionant që i zbulova kështu në një ditë tjetër. Nga këndi e di mirë: atë të pasionit. Ai që nuk gënjen kur sheh dikë që i pëlqen ato që bëjnë. Nën këtë dritë perfekte që shfaqet tek ata që ushtrojnë një profesion që e duan.

Një leksion i bukur i mjekut human

Nuk ka gjë më të bukur dhe humane kur mendon për kolegët, pacientët që kanë patur besim tek ty. I tillë është mjeku Roel Zoga. Ai me shpenzimet e veta ka rregulluar kushtet e pavionit ku ka punuar. Sigurisht që mjeku mund ta kishte bërë punën edhe pa u shpenzuar, duke pranuar kushtet jonormale për një mjek të cilësisë së tij, duke pritur vite me radhë që të bëhet rregullimi nga qeveria, por ai nuk mund ta pranonte dhe t’i nënshtrohej gjendjes.

Kjo nuk ka të bëjë as me të ardhurat dhe as me egoizmin, ka të bëjë me karakterin e tij. Është e njëjta ndjesi që provon kur duhet të lahesh, por nuk ka ujë për ditë me radhë, do bësh gjithçka vetëm që të jesh i pastër, sepse nuk mund të rrish pa larë.

Duke e parë në këtë këndvështrim mendoj se kushdo duhet të investojë nga pak për të ndryshuar kushtet në punën e tij, kur ato nuk janë të mira. Së pari secili e tregon personalitetin e tij edhe me këtë fakt, siç e tregon me veshjen, krehjen . Së dyti çfarë kupton duke pritur me vite të tëra që kushtet të ti rregullojë qeveria, bashkia apo drejtoria? Këto vite ndërkohë të kane ikur nga jeta dhe shumë dalin në pension duke pritur. Po sikur në rastin që përmendëm të gjithë mjekët të rregullonin dhe ti mirëmbanin dhomat e tyre sa e lehtë do ishte për tu rregulluar pavioni?

Nëse e shohim veprimin e doktor Roelit si leksion atëherë të kthejmë të gjithë sytë nga mjedisi ku punojmë dhe të mendojmë si ta rregullojmë vendin e punës, siç do ta dëshironim të ishte, tê bëjmë llogaritë dhe të mendojmë seriozisht për të gjetur burimet, në shumë pak kohë do ta realizojmë dhe ndryshimet do të jenë esenciale.

Mjeku neurolog Roel Zoga, i cili punoi për disa vjet në spitalin Rajonal të Fierit, ka lënë një trashëgimi shumë të pasur në pavionin ku punoi. Ai për disa vjet ka shpenzuar paratë e tij, duke rregulluar plotësisht katin e tretë të godinës së spitalit. Përfshirë korridorin, dhomat e pacientëve, banjot, mensën e ngrënies, dhomën e mjekut roje etj. “Teksa i kemi parë këto mjedise, kemi pyetur infermierët të cilët ndodheshin në punë në atë moment dhe na kanë treguar se këto rregullime i ka bërë mjeku pasionant Roel Zoga, i cili gëzonte respektin e të gjithëve. Ata na treguan se mjeku Zoga, i ka financuar këto punime pak e nga pak, sa herë merrte rrogën ai bënte diçka në katin e tij të punës. Por t’i mbledhësh të gjitha së bashku, bëhet një shumë tepër e konsiderueshme”, shkruan portali “Fierisot.com”.

Një mjek neurolog  në spitalin e Fierit rrogën e tij që merrte nga spitali shtetëror e ka investuar për të rregulluar pavionin e patologjisë. Investimi i tij është shtrirë në kohë, pasi në çdo muaj ai bënte pjesë të ndryshme të spitalit duke realizuar një panoramë mjaft të bukur. Duke nisur që tek korridori e deri edhe tek dhomat e pacienteve, Mjeku Roel Zoga ka ndërtuar edhe banjot dhe dhomën e mjekut roje. Kolegët e mjekut tregojnë që Zoga ka investuar nga lekët e tij, por pas këtij investimi ai u detyrua të ikte nga vendi për të cilin investoi nga djersa e tij. Kjo pasi nuk arriti të përballonte presionin e popullit dhe të stafit të administratës, por edhe pjesën politike, e cila ka përfshirë spitalet tona.

Aktualisht mjeku Mjeku Roel Zoga punon në një nga filialet e një spitali privat në qytetin e Fierit.  Dikush ka kontaktuar me mjekun Zoga për të marrë një opinion të tij në lidhje me atë që ka lënë pas, por ai nuk ka pranuar te flasë në lidhje me investimet e bëra. Ai është shprehur se rregullimet nuk i ka bërë për ti publikuar, por për ti dhënë një mjedis më të përshtatshëm për kolegët dhe pacientët. Një shembull i një bashkëkombasi human, nga i cili duhet të marrin shembull të gjithë dhe në këto çaste pas tërmetit në Shqipëri. Shpesh shënjtorja jonë shqiptare, Nënë Tereza thoshte me thjeshtësinë e saj : « Ajo që bëj unë është një pikë uji në oqean. Por nëse kjo pikë uji nuk do të ishte atje, uji do të mungonte”. Silueta e saj ngjyrë blu e hapur dhe e bardhë njihet kudo në botë dhe fjalët e saj shpesh jepen si postulata që krijojnë shpresë për të ardhmen e atyre që vuajnë, që kanë një sëmundje kronike, atyre që nuk kanë shumë të ardhura, por që shpresojnë për një të ardhme më të mirë. Ata janë larg pangopësisë së njerëzve që mendojnë vetëm për vete, për konfortin e tyre, pa hedhur sytë se diku pranë tyre jeton dikush që ka një sëmundje, që kërkon një ndihmë, një fjalë të mirë.