Nexhat Halimi: Pikturuar me gjak

Nexhat Halimi

Pikturuar me gjak

As parisi as berlini asnjë metropol kund në botë

S` m`i ka zgjuar damarët e gjakut s` më ka prekur

Asgjë s`ka hyrë thellë në zemër s` më ka etur

Kaq sa degët e manit bri dritares së dhomës zot

Kaq sa dhiaret me baltë të fshatit të dumnicës

Ëndrrash nga ecja gjysmë fjetur me delet në mal

Me etjet e zgjuara nga ikja qiellit larg në `i kalë

Me kujtime kurrë të shuara për tokën e toplicës

Zbritnim kodrës së kishës te kroi me këtë emër

Në flatrime të thjeshta të plotfuqishëm në zemër

Kthenim në shtëpi në darkë për dritë të hënës

Të nesërmen e njëjta gjë seç përsëritej pak e pak

Me torbën me bukë përgatitur nga dora e nënës

Bredhnim në gjira te balta e zezë pikuar me gjak

narcisët e egjër

S` arrita të të shoqërojë asnjëherë në dumnicë

Tash veç kanë çelë narcisët e egjër me vetëtimë

Mund ta dëgjosh ujkun përroit të zi në ulërimë

E mua mendja më ik te varret larg në toplicë

S`ka asgjë më brezit kufitar te shtëpia e vjetër

Uka s`është më kujtimi i shkollës fle në largësi

Pemët e lulet përgjatë rrugës dehin me vetmi

S`takohem me askënd veç me hijen time tjetër

Shkolla është me kaq pak nxënës të zbritur aty

S`është rrustemi as aliu as sabriu as `i hije dot

Kanë ecur udhët e jetës botës me mall një e një

Ja dea pse s` të thërras të dalim ca në dumnicë

Ka ndërruar çdo gjë ka mbetur shkreti pa zot

Më përhitet veç qengji nga pi qumësht në cicë