Shahin Ibrahimi: Halli dhe axhensia

Shahin Ibrahimi

Halli dhe axhensia

Ndriçuar nga hëna, verbuar nga nata

Zemra dhe sytë, mbuluar me dhimbje,

Djersë mbushur nga ankthi, jo nga vapa

Atë çast edhe ajrit i kërkoja zgjidhje.

Më flisnin kujtimet, si valë që buçet

Momenti përherë, më mban të frikësuar,   

Respekti i tij me heshtje, po më vret

Në udhën e riteve, aq shum i dashuruar.

Në kushtet ku isha, nuk bëja dot gjë

E dija që njerëz do më vinin shumë,

Nga agjensia pranë, mu përgjigj një zë

Ofertat drejt meje, u derdhën lumë.

U morëm vesh në çast për kushtet që afroi

Gjithçka dhe në kohë i mori ajo përsipër,

Dhe unë ja plotësova në orarin që kërkoi

Rrudhat u shtuan, në ballin e djersitur.

Çdo gjë e bukur, dhe me shumë shije

Heshtja dhe pastërtia mbretëronte kudo,

Shpirti i ambientit, të bënte të ndrije

Me kulturë e respekt, të afrojn çfar do.

Ai njeri më nderoi, më hoqi litarin nga fyti

Më priti gjatë, deri sa e likujdova,

Për burrërinë e tij, i ndritë shpirti

Kënaqësinë e një nderi, i lumtur shijova.

Për mentalitetin tonë, kjo është gjë e re

Por për një europian është normë e parashikuar,

Pa rrëmujë, ruan qetësinë, bën respekte

Por pa para, je si një minier e harruar.

Hajde peshk

Dëgjoj çdo ditë të njëjtën zë

Që më bën shpesh të shqetësohem,

I djersitur dihaste, gjithmonë në pritje

Ti kandisë blerësit të afrohem.

Në biçikletë kishte tre arka peshk

Por zëri e tij kishte mërzitje,

Përzier ishin dental, merluc, levrek

Tregonin qartë që nuk kish shitje.

Çdo ditë lëviz kështu ngadaë

Se jeta që jetojmë është e pa sigurtë,

As një copë bukë, njeriu s`të fal

Me ëndrra para, që i përtypim me ngut.

Sa shumë më dhimbset ky i gjorë

Në këtë kohë ku, nuk ka aspak barazi,

Çdo jetë që zvrarrë hiqet me zor

Si shitësi i peshkut, nën qiellin gri.

Ja dëgjoj shpesh të tijin zë

Ai për të jetuar u bë shitës në atë moshë,

Këtu ku dinjiteti, s`ka vlerë për asgjë

Janë bërë të gjithë për lëmoshë.