Puntorie Ziba: Natës së varrit do t'i rrëfehem

Puntorie Muça-Ziba

 

NATËS SË VARRIT DO T'I RRËFEHEM

 

( Ulni zërin t’mos dëgjoj bota si u ngujuan dy palë krushq

që vetes udhën ia zunë.)

 

U fut tenjë e zezë në mukozën e syve

brenga brodhi brezave

qysh nga guvat e shekujve.

Natës së varrit do t’ia rrëfej

se me finjë loti u la grania.

Nga hiri i të vdekurve erdhën këta vaki

ç’mu futën sonte në këtë varg

vajtojcat që përcollën krushqit,

nusen nazetore plot uzdajë

që çapëlonte sytë drejt rrobave të dhëndrit

dhëndëruar fushëtirave

dhe i stepej sfinksit

për spektaklin e të mëkatnuarëve n’udhë.

Gjëmat e moteve

shijen e athme të gjakut morën

dhe inati ngulte këmbë.

Plepat rënduar dhembje nuk bënin hije

hëna vetull përgjakur s’bëri dritë

kur huqemëdhenjtë mbanin frerë.

Natës së varrit do t’ia rrëfej

se me finjë loti u la grania.

Haj medet njëqind krushq në atë anë

dhe njëqind tersndjellë n’këtanë

drodhën udhën e gurtë buzë ujit

tue kërkuar kallëza n'dimër.

Hingëlluan kuajt u turfullua nahia,

vallë u vra një kalë race

nga nusja shaluar,

apo kallej Shqipëria.

U shkep një klithmë tej oqeanesh

potkonjtë mbathur ranë në udhëkryq

ditën diellnxirë.

Eh, rrëfenja e shekullit

shtrirë linjës së trishtë

frikoi foshnjet n’rrugë të embrionit.

E vërteta për mitin ndjellakeq

futet në kthinën time

kur shfletoj fotografinë vjetëruar.

Ç’më fanitet procesioni mes një udhe

ku puqeshin dy palë krushq thikarë

me ca gjembaç të shushatur

dhe toka jonë mbetej e gjymtë,

arratisej gjelbërimi

stërkala gjaku

pëlyrnin të bardhën dashni prej kashte,

nanurisnin çatitë

shkëputej nga një copë det

dhe vinte vdekja gëlltiste malet

ata çaheshin dysh e rënkonin.

Nga kumtet ogurzeza

zorrët turfullojnë:

siç duhej mbetur

nuk mbetëm,

siç duhej dukur

nuk dukemi.

...dhe kënga e gjelave mbeti dergjë

derisa varrosej viseve të egra.

Kurmi mu ngjeth

në sumbulla loti u mbyt,

unë s’mbeta shurdhe

s’i duroja as ngushëllimtarët

që molë mu bënë.

lakmova rracën e hazdisur

ah, patën male boll

dete e fusha gjelbroshe boll,

qëkur ndezën flakën fatale.

Keq më vjen

e dhembja bëhet lot

e loti mbyt syrin tim.

Një njollë n’pergamen mbetur

për krushqit e ngrirë tej rruge.

Ulni zërin bota t’mos dëgjoj

si u ngujuan krushqit tonë

që vetes udhën ia zunë.

 

 

ATY U HODH NJË KAFKË

 

(Mbani mbi supe ata gjynahe

mbase, kushedi, ju duhen me muros vetveten.)

 

Me cigaren e dredhur

varur n'buzë

ca duar rrace

hodhën kafkën me tahmin

ngulën gozhdat thellë në asht

në një muranë të egërsuar

ku frika e vdekja mori udhë

kapur për mëngën

e legjendës teletisur xhingla-xhingla

që përplaset si jehonë

n’faqen purpur të kafkës sime

deri në lotin e syrit t’dalë plage.

Gjinjtë myshk mbuluar

squllur mes gurësh

dhe pandehma e figurës platitur

pret e përcjell beronja

kataraktë shqyer në embrion

që ia krisin vajit

nën hijen e syve të hirtë

ah,brenda kepave kërcu.

Kur u fug një kafkë faqe ngrënë,

fitoi sedra apo flijimi

sedra apo flijimi,

sedra apo të qenët i tëri njeri,

atje ku vunë peng një palë gji

një tufë floku

një palë mollëza djegur

dy sy rraskapitur.

Rozafë, e gjetshin nga mos e pandehshin,

aty mes shkrepash

ku u bënë palë, gji e sy!

Ata duar rrace

me cigaren dredhur

varur n'buzë,

le t’i mbajnë mbi supe gjynahet

mbase, kushedi, ju duhen me muros vetveten.

 

 

PËSHTIROSJE

 

(Çfarë sysh nëne kishte komunizmi që polli sadistin )

 

Një mijë vite më fanitesh në udhëkryqe tingujsh

ti mostër e njohur për braci,

tellall i kuq

që përpëlit duart të mbushësh thasët

me fonemat e mia natyrore dhe brilante.

Si nuk të ngecën n? grykë

gjithë ato eshtra zogëzash njome

që dhelnin gërsheta me vargje

kur ti i përpije si kuçedër.

Ua rrope lëkurën të gjorave

ua nxive diellin në pikë vape,

ua lidhe krah e duar gardheve të dendura

derisa ua lyrose imazhin.

(Çfarë sysh nëne kishte komunizmi që polli sadistin!)

…dhe akoma pi raki nga kazani i kuq

e nuk ia zuri at fyt,

për meze shijon lakër thartore

stërpikur me pikla uthulle të kuqe

me kripë e biber të kuq,

kuq si gjaku i zogëzave

që pësonin pa të drejtë të keqen e madhe.

... dhe mostra me drapër e çekiç në ballin e rrudhosur

i shkëputur nga ata që thithin ajër,

futet në ekstazë

dëgjon çuçuritjet e zogëzave syrgjynosur

vargshkretuara

që neveriten sapo iu ndërmendet  dashuria e kuqe.