Nexhat Halimi: Lulja me aromë

Nexhat Halimi

Lulja me aromë

Lulja e mermertë

Tash është qiell me lule të mermertë

Mbi gjirin e  bardhë jashtë murit

Aty të vij zemra e vetmuar e të qajë

Të krenohet ylli me kalanë  e varur mbi bunë

Të pi vogëlushi qumësht

E të rikrijojë besim te zoti

Ta thërras e thërras nënën që s`kthehet

E gjithmonë do të jetë aty me cicat jashtë

Vetëm t`i vihet themeli agut

Tash është veç lule me aromë

Vetmia II

Gur më gur vjen hija e futet në mua

Nata pik kafkës së çarë e hëna humbur

Përmbi kala ai yll i këputur flutur

Buna digjet në vete dhe rrjedh syrit

Ndërmjet etjes e zjarrit pik zemra krua

Qiell je aromë e përjetshme gruaje

E ngjallë mbi thimtha vinjetën mitike

Cijat porta. Gjak e qumësht ik gjirit

Vetmia gjelbër zgjohet e pëlcet në ty

E bie shi e shi e Buna rrjedh me kaq ujë

E një vetëtimë ngrirë kaq vjet në sy