Afrim Caka: Dardania në shtratin e prokrustit

DARDANIA NË SHTRATIN E PROKRUSTIT PDK E LDK

Nga Afrim Caka

Po e përserisë!

Njeriu zihet diku ngushtë, përbinë një lug çorbë të prishur e vjellë tërë jetën!

Të tri këto figura politike më dukën pjesë të hartës së Kosovës, të bërë copë e grimë. Nga këto dy duarë! Qeveria e jonë, për çka i ka mendë e sytë?

Kush është Dardania apo Kosova?

Dardania apo Kosova? E ndarë në mënyrë të përçudshme

I pakuptueshëm për qeveritarët tanë e malazezë ky emër.

Është vërsioni i sotëm i Dardanis antike, një version i përçudnuar i saj. Vizat në këtë hartë antike janë bërë nga tri duarë të pasigurta, apo thënë më saktë, nga tri duarë të vrazhda Hashim e Mustafa, që dinë të therin me thikë, të presin me shpatë, të të bjerë me kërbaç, të të gjuajnë me plumba, por jo ta mbrojnë atë. Dardania me plagë të rënda në të dyja këmbët.

Duhet grisur e djegur këtë hartë të përçudnuar, duhet shkatërruar ky shtratë i Prokustit, në të cilën është vënë me dhunë atdheu nga tradhëtarët.

Siç e kisha zakon në përvojat e tilla, iu drejtova librave për të hequr dyshimet. Për të satën herë në jetën time, bleva disa libra “pamflete” anti-shqiptare kundrejt jopak lekëve. (Sidomos libra për “Kongresin e Berlinit, Paqen e Versajes dhe Konferencën e Londres” se si ishin coptuar tokat shqiptare). Por fatkeqësisht, të gjitha fillonin me supozimin se injorantët, tadhtarët e servilët nuk kishin asnjëfar njohurie për çështjen e kufirit me Malin e Zi ose që janë familjarizuar me të. Për më tepër, toni i shumicës së këtyre pamfleteve ishte i tillë që përseri më bënte të dyshoja në tradhti kombëtare, pasi edhe deklaratat e ca deputetëve të mazhurancës (si me pas qenë shkja e për të shkjaut), pasi deklaratat e tyre ishin tepër sipërfaqësore dhe provat aspak shkencore si ajo e Murat qorrit. O Zot! Për më tepër, toni i shumicës së këtyre deputetëve rrugaqa të PDK-ës e të LDK-ës ishte i tillë që më bënte të dyshoja tek këta deputetë “mos jeni shërbetor të serbisë”. Natyrisht, që dyshoja më se nuk bëhej fjalë për shqiptarë të një shqiptari tjetër, por për ne krejtësisht të ndryshëm.

Mendimi i parë që më erdhi ishte:

“A mund të jenë shqiptar këta?”

Sa më shumë i shihja këto qenie të quditëshme me shprehje alienesh duke i shqyrtuar një nga një tiparët e tyre, aq më tepër merrja formë në mendjen time një pyetje tjetër:

“A kanë gjak shqiptari këta?”

- Besoj se jo! Zoti ju vraftë…!

Sidoqoftë si rrezulltat i këtyre leximeve arrita të njohë shqiptarët tradhtarë dhe lëvizjet e tyre që në këtë kohë përcaktonin fatin e Dradanisë apo tokave të Dukagjinit. Këtu bëhet fjalë edhe për Prof. Dr. Murat Mehën edhe levizjen e tij, i shihja sjelljet e tij si “kryetradhtar e reaksionarë”.

Ajo që mi ngriti më tepër nervat ishte e neveritshme dhe banale me të cilën e kultivonte gënjeshtrën e admirimit për Malin e Zi. Më vinte vërtetë turp që Meha ishte shqiptar kur përballeshe me këto mashtrime të ëmbla të lavdërimeve për nje komb artificial Malazezë? Këto mani të mjerueshme më detyronte shpesh t’i flakja tutje. Duke e shfajësuar kështu për prekjen e kësaj pike delikate me Malin e Zi, në faktë ky far “Murat qeni e biri qenit” e vente gishtin mbi varret dhe plagët e vjetra që ende kullojnë gjak.

Ndërkohë kisha zbuluar marrëdhëniet që ekzistonin mes kësaj doctrine antikombëtare e shkatërruese he e karakterit specific të një populli që, deri në këtë kohë, nuk i kisha njohur. Njohja e tyre është çelësi i vetëm që mund të zbuloja natyrën e tyre te mbrendëshme dhe qëllimet e vërteta vdekjeprurëse për shqiptarët. Kush e njeh këtë Murat Mehën ka arritur arritur me sukses të heqë nga sytë vellon përmes së cilës e ka parë deri tani këtë çmitizues, nën një dritë të gabuar, qëllimet e dhe kuptimet e këtyre dy partive PDK dhe LDK. Atëherë, nga mjegulla dhe zymtësia e frazave shfaqen fytyra ngërdheshëse e tradhti.

Atdheu ynë, si një foshnje e varfur. Mezi ngrihet në këmbë, që i kanë pirë energjinë dhe gjakun deri në palcë! A se keni parë provën e tyre këtu për më se gjashtëmbëdhjetë vjetë. Njeriu që shkel mbi tokë, e ka lindur, ndaj dhe e përbuz tokën, gjuhën dhe vetën e tij. Fulçijtë e mi shtangen, kurse goja ime më thotë:

“Mirë e keni, qe besa, deri sa ne rrijmë e bëjmë sehirë!”.

Duhet të flasim për burimin e të gjitha të këqijave. Në kohnat e vjetra e kanë quajtur Kuti e Pandorës, hapja e së cilës shkaktoi shpërndarjen e të gjitha të këqijave në Kosovë dhe prej asaj dite askush prej qeveritarëve e hajdutëve nuk mundi t’i fusë përseri në atë kuti të mallkuar. A mund ta grisë dikush këtë hartë tragjike? A mund të thyejë atë farë Shtrati të atij farë Prokusti malazezë? Nëse griset kjo farë harte dhe nëse thyhet ky farë Prokrusti, a do të ndalën të gjitha tradhëtit dhe të gjitha të këqijat???

Përgjigja e qeveritare ngjante e vështir, sa s’kuqej lëkura e buallit, madje e pa mundur, pa rënë në tradhëtitë e reja, prej kohësh kishin luajtur kët lojë; të shitur, e të stërshiturë… kjo Dardani e plagosur në të dyja këmbët! Firmëtaret e “lirisë” u lehtësuan ca pakë. Tre prej tyre, u treguan me laps më të egrit, pra për të shkuar edhe më larg, shpallën e media, në shtyp një mit të ri rrejshëm e: mbrojtëm kufirin prej malazezëve! Natyrisht që ngushëllimi nga çmitizuesit ishte i paktë. Atëherë, pse! Marraveshja në Dardani ziente nga fjalët, nga lajmet, tradhëtia që po na thithë të gjallë! Turp e për faqe të zezë… Në rrugë, në dhoma, miqsh, zyra, nëpër kafene, në burgje. Dhe prap pyetjet: kush e donte Kosovën, e sidomos kush s’e donte! Kush e vriste natën dhe e qante ditën? Në asnjë mënyrë s’e kuptoja dot se si mund të sëmurej një shtet, një popull i tërë injorantë...! Trijet tona po kushtojnë lirë në këtë fund shekulli, ashtu siç ka kushtuar edhe në fillim e ne mes të tij.

Dardanisë, kështu i thonë tani. Sa herë që kam lexuar histori më ka habitur për herë trualli i saj i thyer, i tradhëtuar dhe i coptuar. Tragjedinë e sotme të Kosovës e kemi përjetuar të gjithë, përpara syve të botës, në prag dhe fill pas masakrave malazeze në Kosovë. Kur malazezët bëni pastrimin etnik të 300 mijë shqiptarëve nga viset shqiptare në Mal të Zi, pa të drejtë kthimi në vatrat e tyre dhe kompensimi të pasurisë së ligjëshme. Angazhimi i pandërprerë deklarativ i Malit të Zi zgjidhjen e problemeve „kufitare“ me dialog politik, pas pushtimit të pjesve tjera si Ulqini, Tiavri, Plav e Guci, Hot e Grudë etj., tani duke e përfshirë edhe copat tjera prej 12 mijë hektarësh sipas “Konferencës së Londres” s’është tjetër veçse hipokrizi politike kolonialiste e aktit të kryer. Po Hashim pasha i Brojes dhe ?lanska Knjižica H00071855 e Isa Mustafes që përdhosen poshtërisht simbolin kombëtar dhe fyen dinjitetin e shqiptarëve. Tani keni hyrë në një tren të gabuar, atëherë të gjitha stacionet i keni të gabuara.

Hashimi, Mustafa, Meha e Mali i Zi na prenë krahët, kjo është agonia e tretë.

Heshtje, krahët… Ne si popull jemë si ajo karroca që udhëhiqet nga një kalë i lodhur dhe i verbër. Si, këto dy hije qeveritarësh tregojnë gjithçka. Jo vetëm atë çfarë mendojnë ata? Më dukej se fisnikrija e tyre kishte qenë vetëm një maskë për ta mbuluar shëmtinë e tyre. Fisnikrija nuk mund të mendohet pa kulturën kombëtare dhe materjale ilire. E vetmja gjë tek ju ma e rrezikshmja se gënjeshtra është e verteta.

Çmitizuesit do të shpreheshin i'a futen gazit me të gjitha këto të bëma, sikur njëri prej tyre, pikërishtë ai që, pasi ishte tallur me atdheunë e vetë, në kundërshtim me vetveten, mendjelehtesisht, e shpallte kufirin Dardanw, malazeze… O Zoti i madh! Malazezët pa dyshim që do të fërkonin duart. Duke përfituar nga prejardhja Malazeze e çmitizuesit, ashtu si rrëmbehet fëmiu midis plagëve në të dyja duartë, midis tradhëtisë. S’ishte hera e parë që përkatësia e tyre etnike “intelektuale” e çuan Kosovën në rrugë pa krye. Historia dhe shenjestëra e kufirit ngjante pak a shumë me atë të Esat pash Toptanit… Për nënshkruesit, s’kishte asgjë të keqe, e sidomos në kohën e sotme kur kufiri dhe kombi shqiptarë shpallej si tapi e zagarëve, banditëve të Dardanisë dhe Evropës kurvw. Mohuesit e atdheut dhanë ndihmesën e tyre të palakmueshme dhe përvoja jetësore ka provuar me kohe dhe ndërgjegjën e larë dhe kjo do të jetë fatale për Dardaninë. Unë si kuptoj ndjenjatë e juaja të papërgjegjësisë, e kuptoj drojën që ju mos bëni ndonjë lëshim që s’duhet bërë.

Ja që e bëtë?

Jam i sigurt se serbomalazeztë e priten me pa durim. Dhurat më të madhe nuk mund të ketë për ta.

Zbardhja e së vërtetes! Ishte dhe është koha e tardhëtisë dhe e amullisë! Ishte koha e zhdehjes, përndryeshe koha e mendimit krititk, pikërisht atij mendimi, që rilindasit tanë ishin përpjekur gjithsesi ta shmangnin për të mos ligështuar shqiptarët. Për fat të tyre klerikët fetar islam, më mirë të themi tradhtarët nuk u prekën. Të pavëmendshëm, siç na ndodhte shpesh, shqiptarët nuk kishin vrejtur se në shtein fqinjë të Malit të Zi, Serbisë, Maqedonisë, Greqisë po ndodhte një proces i kundërt më ate të shqiptarëve. Është e habitshme sjallja e shqiptarëve  për të future hundët në çdo gjë, për të ngatërruar çdo gjë, për të shitur çdo gjë, për të kundërshtuar me vend e pavendë, për të shitur mend, për të qenë në qendër të vëmendjes….

Ne duhet të shndërrohemi në kundërshtarë të tmerrshëm si një lumë i trazuar që rrëmben lisa e gurë, dhe duhet ta zgjojmë brenda vetes forcën revulocionare patriotike për te mirën e kombit dhe të shtetit...