Afrim Caka?: Pantomima e frikshme e Irfan Salihut

PANTOMIMA E FRIKSHME E IRFAN SALIHUT

Nga Afrim Caka?

Njëherë Shqipëria arriti ta vinte në gjunjë Haxhi Qamilin. Po ne a do t’i vejmë në gjunjë Irfanët e Shefqetët…

Irfani ulërinë e dua babën Serbi!

Këtu, në këtë vendë të vogël Dardan, i padalë ende nga nata serbomalzeze dhe pa e gëzuar mirë lirinë, nga terri ku e kanë zhytur e që brenda kafazit ku ishte ndyrë nga ca shqiptarë tradhtarë. Një pezm i verbër, i zymtë, që Irfani dhe hoxhallarët tjerë kërkonin të kundërtën, kthimin në terr, në robërinë turko-serbe.

Një analfabet nga katundet e Prizreni, me emrin Irfan Salihu, nën gjëmimin e daulleve e britmave të gjëmatit “Në Kosovë s’ka pas shqiptarë” mbillte përçarje në mes të Prizrenit. Për t’u bërë më i bësueshëm, tërhiqte pas vetes një tjetër analfabet me emrin Fatmir Latifi fyenin shqiptarët, saqë hiqëshin të birët e Serbis.

Njëherë Shqipëria arriti ta vinte në gjunjë Haxhi Qamilin. Po ne a do t’i vejmë në gjunjë Irfanët e Shefqetët…?

Në gjuhën shqipe, përfitimi i çmendurisë nga tradhtia është një nga më të pamëshirshmit. Një aleat i ri, një spiun i ri u shfaq befas në horizont, m’u në Prizren vendi u ku u mbajtë Lidhja Shqiptare e Prizrenit. Një aleat i pashembullt antishqiptar, vetë Irafani, nxënës i Shefqetit. Një kumtë dukej, nisej t’i ngjante mesjetës. Dhe kështu nisën prap spiunët për shkromoqjen e shtetit gjysmak. Çoroditja e gjak prishurve shqiptarë s’kishte fund.

Ku qëndron faji? Te qeveria apo te gjëmati? Apo vallë këta tradhtarë janë ndertuar pa leje! Qysh në atë kohë, ndërgjegjja e tradhtarëve shqiptarë do të merrte një krisje që nuk do të riparohej dot dhe qe e tillë, ende e pariparuar, do të mbrrinte gjer në ditët e tona. Pikrisht në një kohë kur fantazmat më të ralla se kurrë dalin nga guvat dhe shpellat serbe, në prill të vitit 2015, në një foltore të një xhamie Irfani sjellë një kumtë jo të ri, tepër dramatik për Kosovën. Ai ishte një kumtë shkumtarizues, rikthimi i frymës osmane apo neoosmane sepse ishte i volitshëm për shumëkënd në Kosovë:

“luftë me shqiptarët, shqiptarë nuk ka pasur në Kosovë, turqit i sollën!”

Ndaj pezmi i verbër, shoqëruar nga murmurima e IRFAN fantazmës e kishte rrugën e hapur. Një pazar i çuditshëm, duke marrë seriozisht ofertën afroaziatike. Kjo ofert ishte e mjerë për tradhtarët. Ishte i flirt me roberinë? Ishte i fryrë, për të shërbyer si shkas për goditje kundër shqiptarëve? Turqia dhe serbia vazhdonin t’i nxisnin Irfanët dhe shqiptarët tjerë kundër shqiptarëve dhe kulturës sonë.

Shikoni këtë tardhtarë këtë mjëkërzinj! Të gjithë shqiptarë mashalla, por me gjak tjetër! Kush u’a dha atë surrat egërsire, atë fjalor të ndyrë e ato nishane nëpër xhami. Ah, ligji është ligj, po pse për spiunët JO? Ka njëqindë foltore antikombëtare në Kosovë, po aq sa Serbe. Këtë dua ta dimë ne, e di vetëm, Irfani e Shefqeti gjak humbur. Ngjante e pabesueshme? Nuk përjashtohej Ndërkohë, në Kosovë ndodhin gjëra edhe më të pabesueshmet. Dardania zinte nga fjalët e ca hoxhallarëve nga foltorët e tyre, nga murmurimat dhe rrahje masive në një xhami në Prishtinë. Rrahje në në mes “afganëve” dhe shqiptarëve.

Sa çudi! Sepse, pyetja është:

“pra këta spiun gjak humbur dhe hafijet tjerë, janë shtetas turk apo serb!”.

A do të pranohet prej botës së sotme shqiptare e drejta e këtyre haxhallarëve që të jetojnë bashkë me ne, në të njejtën shtëpi, apo t’ju mohet kjo e drejtë antikombëtare në emër të kësaj qeverie ose gjumit të qetë të dikujt? Dukej sikur Kosova po nxjerr frymën e fundit.

Mos e dhashtë Zoti!

Trazimi i tyre ishte po aq i palodhshëm si më parë, në mos më keq historia e tyre e rremë, do të ishte fundi fundit, e thjeshtë, sepse s’është e vështir për tradhtarët për vëlla të vetin e pranon afganin, pakistanezin, grekun, turkun e shkjaun, në fund të botës, e as pak vëllan nga nëna e babai. Një kushtëzim të tillë, të luftojmë kundra tij për t’a luftuar vdekjen!

Sa më shpejt që shqiptarët e qytetëruar ta çlirojnë veten e saj nga ky llym anadollak. Aq më mirë do të jetë për ne...