Poezi nga Dedë Preqi

Dedë Preqi

-poezi-

ULURIMË  NË  MJEGULL

Po mundohem diçka të thëm

Liria e jote Kosovë po më brenë,

Gjithë ajo që flinte në shpirtin tënd

Po jehon brengë e lot mbi shkëmb.

Zogjtë e njomë thurin ëndërrat e tyre

Mbi trupin tënd të lashtë të Dardanisë,

Do të digjësha flakë për një copë diell

Që shkëlqen nëpër shtatorët e  lirisë.

Ujqit e shfrenuar  ulurijnë nëpër mjegull

Janë çuar peshë e ndjellin orët e kobshme,

Rreth teje nuk lakohen yjët e qëndresës

Shënoma një ditë rrugën tënde të shpresës.

Erërat e fshehta i trazojnë zogjtë në fluturim

Gjerdan të kuq e marrin ngjyrën e dashurisë,

Gjethet e kanë thithur nektarin më të ëmbël

Atje ku muzgu takohet me shtatorët e lirisë.

KOHA

Nëse ndalet koha në këndin e saj

Ne, nuk e njohim sekretin,

Dhe zgjohemi të përgjumur

Nëpër shtrojen e tokës.

Ndalemi e shikojmë para vetës

Mjegullat nuk i lejojnë pamjet,

Dhe mbi kokat tona të vogla

Varet kujtesa e fluturimëve.

Na pëlqejnë kujtimet e humbura

Që koha i ka marrë më vete,

Çfarë detyre i parashtrojmë vetës

Kur gjithçka mbetët pezull e sekrete…

JETA

Çfarë është jeta

Apo, vetëm një copë kohe

Të cilën e shfrytëzojmë pa recept.

Jeta nuk është e tëra dashuri,

Nëpër të, ka plot gaz e hidhërim

Që për zihen me njëra-tjetrën

Tërë jetën,

Në mes qiellit që e mbushin rrjetën.