Bejtullah Sadiku: Koha dhe hapsira

Vargje kohe dhe hapsire

Bejtullah Sadiku

KOHA DHE HAPSIRA

Dielli lindi e agoi

për dikend disi vonoj,

por edhe nuk harroj

se rrezet me vonesë disi lëshoj.

Edhepse dikush dallon,

koha prap punon.

Vullnete e deëshira

nga pak i plotëson.

Kush më shumë e kush më pak,

dora-dorës, hap me hap

që mos të ngelim aty në trap,

por të ecim të gjithë me vrap!

Vrap e turm, pa stuhi

çdo kush vehten ta din njeri.

Me detyra e obligime,

t´i kryejmë punët me nderime!

Kush më shpejtë e kush më ngadal,

punët të ecin e mos të ngecin

si vepra të bukura ato të mbesin.

Si pasuri e plot thesar,

kjo veper e ketije populli kaq bujarë.

Koha e keqe dhe e vështirë,

por dikushi, plotëson edhe dëshirë.

Unë po, pse ti jo?

Pse ti po, e unë jo?!

Unë më shumë e ti më pak.

Pse ti pak e unë më shume?!

Unë me pak e ti me shumë!

Por, mos harro: Se ne duhet qenë e punuar bashkë!

Të shtrijmë dorën njeri - tjetrit,

dhe ta shpëtojmë prej më të keqes!

Me punë, vullnet, dëshirë e vepër

mu, ty, atijë e gjithë ne,

të na bëhet ashtu si e kemi tradië mes veti.

Kohë moj kohë e mjerë,

mos u bënë e keqe e kaq pa nderë.

E çuditur e kaq e katandisur!

Pse pjell njerëz kaq të çoroditur?

Se në hapsirën e pafund,

humbin vehten e se gjejnë kund?!

Krefeld, Gusht 2015