Kulturë
Adem Zaplluzha: Kur tërbohej era
E hene, 23.02.2015, 08:02 PM
Adem Zaplluzha
Pesë poezi nga libri “Menatë vijnë lejlekët”
KUR TËRBOHEJ ERA
Kur tërbohej era
Duart e mia nuk ishin këtu
Njëri sy më mbeti te shkurret
Kurse tjetri
Kishte ikur nga rrudhat e ballit
Asnjë pikë shikimi s’kishte mbetur
Në degët e thyera të akacieve
Edhe rrënjët e rrapit të dehidruar
Kishin ikur
Nga Kodra e Trimave
Me lotët e erës
Qyteti i lante duart
Nga majat e gjetheve të lënduara
Pikonte trishtimi
Si në kohërat e liga
Nëpër mëhallën e evgjitëve
Nuk pushonin
Lehjet e pamatura të lukunive
Çdo gjë i përngjante trishtimit
Edhe njerëzit e vegjël
Ishin të frikësuar
Si pëllumbat prej argjile
Nëpër qiellin e plagosur
Të Lumëbardhit
Fluturonin deri në asgjësim
Zogjtë e shenjt të një nate
TË GJITHË KËTU
Fëmijët e fqinjëve të mi
Fshihen nën rropullitë e jorganit
Për çdo natje
I dëgjojmë si në ndonjë kor mbretëror
Piskamat e mëngjeseve
Dënesin edhe çatitë
Ullukët e ndryshkur pikojnë dhembje
Që menatë
Këtu në këtë lagje
Nënat ziejnë gur të murrmë
Dhe trungje drurësh
Kur kemi restrikcione të ujit
Askush nuk merakoset për këtë skamje
Ka aq shumë lot në këtë lagje
Sa që mund ta ziejmë
Edhe hekurin e përskuqur
Por për çudi
Asnjeri nuk ndjen uri
Të gjithë këtu
U përngjajnë përmendoreve
Për të mos dënesur asnjëherë
Prej kalimtarëve huazojnë qeshjet e bronzta
VETËM SHATËRVANI I VJETËR
Kur kthehem në qytetin tim
Në katet e sipërme të mendjes
I shikoj ballkonet e zbrazëta
Pa asnjë njeri për t’i pritur
Ose përcjellë lejlekët
E vjeshtës së vonuar
Paskan ikur
Ose janë moshuar të njohurit
Dhe të panjohurit
E qytetit të zambakëve
Shoh fytyra të zbehta në ëndrrat
E të tjerëve
Disa njerëz largohen
Përtej përtejmes
Dhe me nga një trastë të dhirtë
Bartin atdheun nëpër ishujt e harresës
Një lejlek i zi që menatë
Rri mbi një çati të vjetër
Rri dhe shikon
Ndoshta për herë të fundit
Përjeton
Ekzaltimin e lindjes e diellit
2.
Nga grykat rebele të maleve
Kthehen barinjtë
Kthehen edhe bareshat
Me nga një kërthi në prehër
Ose me ndonjë xhemper të thurur
Për dimrat e gjatë të këtyre anëve
Kur vijnë netët nëpër oda zbrazen
Dhe mbushen gjymat
Me verën e një stine të begat
Por ballkonet janë të zbrazëta
Zbrazëtia e cila i përngjan honit
Ose shpirtit endacak të mërgimtarit
Kot trokas nëpër xhamat e erës
Çdo gjë në qytetin tim
Fle në një gjendje asnjanëse
Askënd nuk e njoh
Askush nuk më njeh sonte
Vetëm shatërvani i vjetër
Pikon në xhamat e shpirtit
Duke i përcjellë dhe pretë kalimtarët
Me sytë e qenit besnik
Të Uliksit endacak
SI TË ÇMENDUR TROKASIM
Kur kemi
Ose fare nuk kemi kohë
Ne udhëtojmë nëpër hapësirë
Si zogjtë e egër
prej një ane të rrugës
Kalojmë befasisht
Në anën tjetër të mendimeve
Të shthurura të mjegullave
Ose heshtim
Si guri i murrmë
Ngjan që
Nga duart e padukshme të erës
Kafshojmë mollën e papjekur
Dhe nuk jemi në gjendje
Të kuptojmë
Se si mpihen dhëmbët e portave
Kur bie shiu imcak
Ne deshëm ose jo
I dëgjojmë me andje
Këngët e Nexhmije Pagarushës
Dëgjojmë në kujtesë
Se si fërshëllejnë gjethet
Psalmet e një kohe të humbur
2.
Thash se
Kur kemi kohë
Ne nuk i përkasim askujt
As drurëve qind vjeçar
Jemi vetvetja e jonë
E ikur nga mendja
Trokasim në portat e mëkateve
Si të çmendur trokasim
Edhe te ato të yjeve
Trokasim
Në kotësinë e një kohe të humbur
KUR JANË TË URITUR FËMIJËT
Kur ecin njerëzit
Si për mahi
U përngjajnë drurëve të verbër
Nga degët e akacies
Pikon një lloj qumështi
Me shije të gështenjës
Kur janë të uritur fëmijët
Me afsh të padëgjuar
Thithin nga lëvorja e ahut
Eliksirin e shtrydhur të gjetheve
Nëse qajnë vaji i tyre
Nuk do të thotë asgjë
Përpos shtrydhjes së trishtimeve
Një kafshatë më shumë
Ose më pak
Ku fshihet uria pas një alegorie
Që përjeton e nesërmja e kontaminuar
I përngjan një hiçi në degët e erës
Dhe sërish njerëzit ecin
Ecin deri te ëndrra e tejpërtejmes
Pa kurrfarë problemi
Hynë si buklat nëpër fushat
E pakorrura të pikëpyetjeve
Hynë dhe mbjellin
Një lloj druri të zi
Që rritet
Vetëm në sqepin e lejlekut të bardhë