Cikël poetik nga Ndue Dedaj

NDUE DEDAJ

 

ZBARDHI DRITA

 

Zbardhi drita mbi kreshta të nalta…

Dielli u vu për rrugë andej nga s’ka trafik,

Nga s’ngrihet pluhur, s’ndotin mizat, s’pikon zift;

Sosi në muzg si kau i përjargur

Me qafën e vrarë nga kulari.

Kanë kërcyer vashat deri vonë,

Thonë jeta kështu e ka,

Në prehrin e tyre nata një njollë galà!…

Dita u rrëzua teposhtes mbi dallgë,

Përkulur mbi ferishten e sapolindur:

“Ti m’u rritsh si Mis Politika!”

“Ti m’u bafsh si Mis Universi!”

Kanë kërcyer vashat deri vonë,

Thonë jeta kështu e ka.

Ah moj vasha të bardha,

Nganjëhërë natëdita asht e trueme

Si në balada…

 

 

U PAMË NË PRANVERË

 

U pamë sërish në pranverë

Si dy ylbere që nuk kanë fjalë,

Veç ngjyra mes tyre për të ndarë.

Ti ishe po ajo borima në bokë,

Metafora e përhime e mesditës,

Me pak bulëza thinjash nëpër flokë.

Më ftove në barin e qeqtë të qytetit

Sa për një kafe expres matanë

Po prapë gjindja shrregullane

Këndellej, fjalosej përreth nesh,

Mbërthyer në një gjeometri gri!

Do kisha dashur një puthje atë çast,

Një puthje nga ti në atë pluhur,

Po sozia ime tej xhamit qeshte me mua

Më bënte shenj: Ruhu o i marrë!

Mbete gjithë jetën njeriu i gabuar…

 

 

EPOKË

 

Qielli ynë i përtokët, i përlashtur

nuk trandet,

nuk epet

nuk i bëhet magji.

Një qiell që vokërrohet përditë

mbi kurorat e pemëve,

ciatjen e zogjve,

mugullimin e barit

dhe kujtesën tonë

nga viti Një.

 

 

LUNDRIM

 

Mesdheu është deti i pafundëm

Ku nuk kam qenë asnjëherë.

Ka lundruar vetëm dielli im dhe hëna e saj.

Sakaq në anije kemi ndërruar yjet…

Unë jam bërë me hënë, ajo është bërë me diell!

Ka buisur pastaj një ndërstinë e lagësht

Kur yjet janë shkrirë në një

Dhe nuk ka patur më qiell.

 

 

DETI

 

Erdhëm të merrnim ngjyrën e tij,

Ngjyrëdeti,

Po deti mori ngjyrën tonë,

Ngjyrënjeriu.

 

Velipojë, gusht 2010

 

 

NOSTALGJIA

 

Shpirti i harruar diku te një degë a fletë,

Te një dashuri e brishtë që nuk pati qenë thënë,

Te një krua që ende drithëron

Dhe si një zog malli pingron…

 

Nostalgjia është vetë njeriu në ikjen e tij!

 

 

ZOGJTË E DANUBIT

 

Toka rrotullohet rreth Diellit

Europa rrotullohet rreth Danubit,

Danubi rreth zogjve të tij

Dhe zogjtë rreth lumit…

 

Pelikanë të bardhë, lejlekë të zinj.

Zogjtë e Danubit, zogj blu.

 

 

UNAZA E FLORINJTË

 

Gjyshja kishte parë andërr unazën e florinjtë…

Kjo do të thoshte se i nipi do të bahej me djalë.

Ajo grua nantëdhjetë vjeçe e besonte andrrën e vet,

Se nuk ishte ma andërr!…

 

ANTI-LIRIKË

 

Bie shpesh në dashuri me njerinë,

Sa herë shpirti im epet para tij!

 

Pastaj vjen ajo koha tjetër,

e

S

h

r

r

e

g

u

l

l

t

a

Si një orë pa akrepa…

 

Dhjetor 2011

 

 

AMANETI

(Jup Kastratit)

 

Një amanet shtegton drejt meje…

Nuk di cili është kumti, porosia e madhe!

Taraboshi orakulli ynë i viteve tetëdhjetë.

 

Një amanet i nisur për së gjalli

Shtegton dhe për së vdekuri!

E kurrë nuk mbërrin…

 

 

ATY KU NUK JAM…

 

Në Han të Hotit,

Në Han të Elezit

Njerëz me uniforma që nuk flasin gjuhën time

Ngrenë dhe ulin traun e doganës,

Më thonë i huaj je te ky dhé (!)

Aty ku lisat flasin shqip

Zogjtë këndojnë shqip

Shqip shkruan hëna e Vorea Ujkës,

Shqip flenë nën rrënjë përgamenat e vjetra.

Aty jam unë i belbët,

Me të gjitha kredencialet europiane,

Pa…pasaportën e trojeve!

 

Korrik, 2013

 

 

SHTËPIA E KUJTIMEVE

 

Shtëpia ime e vjetër nën lisa,

Përkundruell detit, përskaj bjeshkës

Përkundet pranverash, vjeshtash

Herë si djep lulesh, herë si djep shirash.

 

Shtëpia ime e vjetër kreshtë erërash,

Stacion metereologjik mjegullash, brezash…

Ngulur në heshtjen e vet të thinjur

Si një anije që nuk ka më një liman.

 

Ua kam falur kujtimeve.

 

 

HIMARA TEK UNË

 

Në Himarë kam qenë ende pa shkelur

Mbi gurët e lëmuar të atij dheu të qeshur,

Ende pa kalëruar ranoreve i dashuruar me verën.

E njihja atë breg, atë ajër, atë yllësi vetëtimash

Jo nga shushurima e valëve, librat e gjeografisë,

E dija përmendsh nga im atë, ushtar i Jonit

Me një mijë e nëntëqind e dyzet e nëntë.

Kishte mësuar atje alfabetin e detit

Polifoninë: sa i lashtë është Atdheu

Sa i kaltër, sa i thellë, sa ungjillor,

Kishte shkruar ullishteve në hartën e detit

Fjalën “Mirditë”, emrin e tij verior

Për ta zbuluar pas tridhjetë vitesh unë i biri,

Mes brezaresh diellverdha në Lukovë…

Kërkoj mes zajeve hirin e Petro Markos,

Po ai tretur është në Shpellën e Piratëve!

Kërkoj një kujtim të pashkruar etërish

Ta gdhend në gurëvalë, valëgurë!

N’mos mundsha sipas dokes së vendit ta bëj,

Gjallë është Lefter Çipa në Pilur

Gjallë është Pisha Flamur…

 

Ati im, që prej motesh nuk rron më,

Faleminderit për këto gurë e re!

 

 

KULLA E HAXHI ZEKËS

 

Shkova e bujta në kullën e Haxhi Zekës,

Sa të shkruaja emrin në Lidhjen e Pejës,

Isha bashkë me tim gjysh, bashkë me tim atë.

Haxhi Zeka në odë priste e përcillte kohën,

Koha e tij e barutit vraga-vraga…

Koha e korbave krrau-krrau…

Kurrë njëherë koha nuk erdhi ashtu si ai e deshi

Me re bukurushe mbi kreshtat pingule.

Kulla e tij ishte plakur!

Ishte plakur im gjysh te porta e saj,

Im atë duke e muruar atë mur,

Po plakesha dhe unë duke e mbajtur

Në pëllëmbë si ikonë kullën-flamur.

 

 

LIQENI I LULEVE

 

Unë lulet për ty do t’i mbledh vetëm atje,

Në të hirshmin Liqen të Luleve.

Lurën të gjithën si një zambak do ta këpus

E do ta dhuroj në pranverë…

Lura është Dielli im atje lart,

Magjia që më kanë bërë krojet e këtij dheu,

Vjeshtat e atij Gurit të Kuq.

Oh, në të vërtetë magjia ime je ti

Që s’më le të dal në rrugë,

Se më mbyt ndriçima jote

Prej vese dimrash e pjalmi lulesh.

Ti që ndoshta atje kurrë s’ke qenë

E ato lule kurrë s’i ke parë.

Po ti sytë e mi i njeh

Sytë e mi prej foshnje,

Sytë e mi të marrë.

Pa i parë ti, kanë qarë!

Se ishin lulet e Liqenit të Luleve

Se ishe ti, aq larg legjendës,

Aq këndej vetes…

 

Shtator 2009

 

(publikuar në Gazetën NACIONAL, Tiranë, prill 2014)