Kulturë
Poezi nga Osman Caka
E merkure, 08.02.2012, 08:21 PM
Osman Caka
GJAK E TRISHTIM
Gjak e trishtim
Vendi im
Nënat vajtonin
E peshë të çonin
Bilbili qëndronte
Edhe ai vajtonte
Nuk dij as unë
Por nuk din as ti
Çka bani shkau
Shkau shka ma
- pushktonte
- dhunonte
- maltretonte
Çdo gjë që ishte shqiptare
E digjte ajo farë barbare.
Me dhunë more
Na depërtuan
Na masakruan
Vajza e gra
Na i dhunuan
Nuk di deri kurë
Do t’i shkojë
Uji nën urë
Barbarit pa kulturë !
Thonim ne atëherë
Kur kish lindur
Një pranverë.
Kanë lindur shqipe
Në malet tona
Gjëmonte pushka
Edhe jehona
Për liri në trojet tona
Luftuan trimat
Për atdhe e pavarësi
Për Flamurin Kuq e Zi
Për tokën arbërore
Që na e dhuroi zoti
I Gjergj Skënderbeut
Për Lirinë e Atdheut.
LULJA
Ku e more lule këtë aromë
I jep hijeshi oj kopshtit tonë
Në çdo pranverë sjell bukuri
Na fal aromë na sjell freski.
Lule e dashur qofsh bekuar
Sa shumë nana i ke gëzuar
Kur çel lule n’kopshtin tim
Na fal aromë për çdo agim.
Sa herë un’shkoj në shkollë
Çantën krah e lulet në dorë
Nji tufë lule mësueses sime
Rrofsh sa malet me gëzime!
NJË LETËR
Nga Atdheu erdh një letër
Jo rëndom si diku tjetër
E rrëfen një grua një histori
Se si e kalon jetën n’varfëri
Shipirtin ajo ma ka lëndue
Këtë letër që ma ka shkrue
Nji motër e jona shqiptare
Kjo trimneshë e atdhetare.
Është motër shumë fisnike
Nga nji familje patriotike
Por destini ta kthen shpinën
Në vend të verës sjell dimën.
Jo moj motër mos ki dert
I ke vllaynit moj në gurbet
Vllazën e motra në Kosovë
Mikpritjen e ke në Gjakovë.
JETA
Dikush lind por pse
Mos të kishte lindur
Pse nuk e dij
As nuk e kuptoj
Pse u lind e çka bëri
Në këtë jetë
Ku i pasuri azdiset
E i varfëri
Përjeton një jetë të shkretë.
Lind dikush në varfëri
Por më mirë
Mos të kishte lindur
Athua pse
Nuk di se pse
Por më mirë
Mos të kishte lindë
Shumë më mirë do ishte.
Athua çka dha
Në këtë botë
Dha shumë e s’mori gjë
Vetëm mundim e asgjë
Edhe po të mos ishte
Pa të bota rëndësi s’do kishte.
Lindi jetoi e jetën s’e përjetoi
Nuk foli keq për askend
Nuk dha gjë
Pos një mundi të pamundur
Dhe asgjë tjetër
Përtacinë duke e lënë
Për botën tjetër
Për përtacin
Me rëndësi ishte
Ajri dhe buka
E asgjë tjetër.
Nuk di si jetoi kjo lule
Dhe çka bëri nuk di
Por e di se digjej
Për punë e dituri
Bota për te ishte
Djep i gjallë për jetë
Lulja ime ishte motra ime
E lindur për mundime
E mençur dhe trime
Bëri një jetë të qetë
Jeta jonë pa të
Do të ishte më e shkurtë
Sepse jeta me gjerdan mbresash
Është një fluturim shpresash.