Cikël poetik nga Have Lipa - Osmanaj

Have Lipa - Osmanaj, u lind në Kamenicë të Burimit në vitin 1969. Shkollën fillore dhe të mesme i kreu në vendlindje. Fakultetin Flologjik, dega Letërsi dhe Gjuhë shqipe në Prishtinë. Punon në bibliotekën publike në burim. Me shkrime ka filluar të merret shumë herët dhe ka botuar në periodikun e kohës. Kohët e fundit i është përkushtuar Letërsisë për fëmijë. Ka të botuar një përmbledhje për fëmijë; "Peizazh i zemrës sime". Është bashkëpunëtore e gazetave dhe revistave.

NJERI

Vrapon të zësh hapin e kohës

pa ditur kurrë ç'është pushimi,

a lodhesh shumë duke ëndërruar,

yllnajës sate, të lodhë shkëlqimi.

Majat shumë lartë duke synuar

a s'të shket këmba të rrëzohesh,

nga rënja -njeri a vritesh shumë,

a përgjakesh, a gjymtohes.

Sa shumë në jetë, sa shumë vrapove,

për dashurinë kurrë s'u kujtove

e kurrëi ëmbël s'tu duk një çast,

a të që jeta shumë e zbrazët.

Në atele do gjendesh mbyllur

nga skulptorët modern t?7 kohës,

imazhit tënd do të përpiqen

ti japin jetë mjeshtrit e botës.

Në Promethe të të shëndërrojnë,

shtatë pash nën dhe po të gërmojnë,

ty zemrën kurrë s'mund të ta gjejnë

as minatorët më të mëdhenjë.

APOKALIPSA

Jetën nuk e marrim aspak seriozisht

sharlatançe rrojmë, po dhe bohemisht.

Bëjmë gjeste palidhje, asgjë konkretisht,

marrim kokën ndër duar, zëne të na e bëjnë me gisht.

Ecim pa kujdes, ku mundemi, si mundemi,

lë ti dali flaka, s'lëvizim, s'lëkundemi,

apokalipsa vie, ngulfatemi nga uni.

NGADHNJIMTARE

Me trofe në duar do të endem botës

kokëlartë si ngadhnjimtare,

më kot më gjuan shigjetat tua,

jam bërë imune, ndaj s'të ndjejë fare.

Grua të çmendur do të më quash,

grua të përdalë,

me buzëqeshje unë të përgjigjem,

të revanshohem, jo s'jam e marrë.

Në njëmijë copë më ke ndarë shpirtin tim,

zemrën e ngratë, por prapë, prapë

në këmb jam ngritur,

për të ribërë copëzat bashk.

SHumë më ke lodhur, më ke munduar,

po e pranoj, s'më vie keq

por u ringjalla përsëri,

të sfidoj vërtetëkam heqë,

Përkundër gjithë këtyre mundimeve,

moralin kurrë s'më ke ulur,

të bëj të qartë që nga ky çast,

-ishte arma ime për të të mundur.

SONTE

Sonte shoh shtëpi të shkretuara,

shelgje vajtuese që qajnë fate,

sonte më ikën fjalët,

me gojë hapur mbeta.

...Lëkura zvarranikësh, lulegjaku.

Sonte, ah sonte

desha të  jem në ndonjë festë,

si gjithë damat e botës.

A kam të drejtë,

fol hënë, pse heshtë.