Dy poezi nga Vaso Papaj

Vaso Papaj

Nuk e pashë Trojën, Enea*

Trojën nuk e pashë atë ditë, Enea

Megjithëse i kalova fare pranë

S’ doja të shihja një qytet të vdekur

Vallë, për një grua ishte bërë kurban?!...

Po  kioskat në rresht suvenire ofronin

E bleva një kalë  edhe unë, gjithsesi

Ata kuaj më dukej akoma mashtronin

Veç dy euro. Sa lirë, m’e madhja pabesi!...

I ngjante kështjellës, me vrima, kamare

Një kalë kuqalash me qeramikë të pjekur

Sa  e bleva, bir, e hodha tej, për fare

S’ do t’ merresha kurr’ me qytete të vdekur.

As ti mos u merr me të tillë, asnjëherë

Shpëtove, ah, atë natë të pafund

Mes flakësh që rrotull villnin veç tmerr

Do të ngrije dhe ti një  qytet tjetërkund.

Nuk e pashë Trojën atë ditë , Enea

As ti mos e shih asnjëhere, kurrsesi

Por as kalin me qeramikë të pjekur

Në kioska suveniresh kurrë mos e bli.

*Djali im që mban emrin e princit trojan

Më kot, në mesnatë

Më kot në mesnatë të kërkoj Naim bej

Më kot kalldrëmet i pyes: A e patë?

Po ngjyra reklamash ngacmojnë gjithandej

Dhe veten  pa ty  ç’e  ndjej fillikat.

Rrotull i rashë Stambollit të vjetër

Rrugica, hotele dhe prapë s’ po të gjej

Kalldrëmet kanë parë kushedi sesa mbretër

Po unë veç një mbret dua, ty Naim bej.

Bares permes parkut si të isha fajtor

Bosforit aromën ia thith gjer në fund

Sa dua të të gjej me qiriun në dorë

Dhe flaka e tij ngado të më shkundë.

E shtrihem mbi stolin e vjetër në park

Një mjegull përkëdhel, paksa dhe më ftohë

Buzëqeshur afrohet Pamuku nga larg

Po ty me qiriun në dorë nuk të shoh.

E ngrihem, të ndjek në rruginat pafund

K’to ngjyra reklamash pa gjum’ po më lenë

Do të desha që flakë e qiriut t’ i mundë

Ndaj malli për ty aq shumë më mbërthen.