Vangjush Ziko: Përshpirtje e Vjeshtës

Vangjush Ziko

PËRSHPIRTJE E VJESHTËS

PËRQESHJA E GJETHEVE

Vjeshta

rrëzon kurorët e pemëve.

Ec

edhe shkel

diamantët e gjetheve.

Si Leka i Madh

në tokën e persëve

kurorët e arta të mbretërve.

Bien përdhe

fuqia,

lavdia.

As bukuria

nuk ësht' e përjetshme.

Rënkojnë gjethet nën këmbët e mia

me gjuhën e tyre

të zverdhur,

të vdekshme.

Dhe unë i vdekshmi,

aspak i përjetshmi

e ndjej se si gjethet

nga pas

më përqeshin.

KURBANI VJESHTË

Ngjyra e verdhë

ngjyrë mehiti.

Lëngon pylli

në gjoks të malit.

Korie e zverdhur

psherëtiti.

Po jep shpirt

gjeth' e ndezur e manit.

Qajnë retë.

Në altar floriri

shtruar me fletë

Djeg viti kurbani e tij

Vjeshtën.

PËRSHPIRTJE E VJESHTËS

Drurët u zhveshën.

Të gjithë

u zhveshëm.

Me trishtim të heshtur

u  veshëm.

Ikën thëllëzat.

Ikën mëllënjat,

Turtujt e majmur me vjeshtë.

Ikën

përndjekur nga retë.

Zër' i bilbilit

u ronit tok me fletët

e trëndafilit.

Një çoçër i vocër

çukit

gjakn' e piksur të vjeshtës

në ferrë.

Toka me zërin e ngjirur

të erës

Këndon

përshpirtjen e Vjeshtës.