Cikël poetik nga Sejdi Berisha

Sejdi BERISHA:

 

Cikël poezish “BALADA E HESHTJES PËR DETIN''

 

 

PULËBARDHA NË DHOMËN TIME

 

Për një çast

Pulëbardha erdhi në dritare

Vetëm me sqep preku xhamin

La gjurmë kujtimi

Dhe iku

Të nesërmen

Në plazhin e Durrësit

Puhiza ma solli lajmin

Është thyer dritarja

Brenda në dhomë

Me shikim të etur

Priste pulëbardha

 

Desha të të tregoj

Për historinë e detit

Për eshtrat e ushtarëve

Atje në thellësitë e mëdha

Desha të të rrëfej

Për gjelbërimin e ujit

Për fshehtësitë e zogjve të detit

Për një çast

Të gjitha këto

M’i tha pulëbardha

Dhe sërish iku

U tret nga dhoma ime

Me sqep preku derën

La gjurmë kujtimi

 

 

POEZI PA TEKST

 

Hesht...

Mos fol

Mos shkruaj

Mos këndo

Mos u gëzo

Mos dashuro

Mos u hidhëro

Mos jeto

Hesht...

 

Kështu është jeta

Nëse do

I lumtur të jesh

Kjo është madhështia

Kurrë e studiuar

Deri në fund

As kurrë e hulumtuar

Mos e studio as vetveten

As njeriun

 

Hesht në heshtje

Kështu shkruan histori

Histori për histori

Kurse

Dhembja bëhet

Si gur mulliri

Vetëm bluan

E, kurrë nuk merr ujem

Hesht...

 

(Durrës, e diel 22 gusht 2010/18:25)

 

 

NË TARARRACËN E DARKËS BUZË DETIT

 

Sa kisha ikur nga plazhi

Ishte bukur vonë

Gumëzhinë e mbrëmjes

E dëshiroja atë natë

Ndalova në tarracën e darkës

Ishte krejt buzë trotuarit

Posa mora kafshatën e parë

Një fëmijë buzëqarë

I cili të së ëmës

Ia rëndonte kraharorin

Zgjati dorën

Duke e përbiruar

Përmes rrethojës me dru

Papritur ma grabiti

Kafshatën e bukës

Dhe iku

Së bashku me të ëmën

 

Ngela duke menduar

Bile sikur ta kisha ngazëllyer

Me një falënderim

Ose t’i kisha thënë

Më fal që s’të kuptova

 

Përnjëherë më erdhi

Një lloj çmendurie

Mu këput darka

E lutja Zotin

Për të ardhur dikush

Mu si ai djaloshi

Për t’ia dhënë darkën time

Por askush nuk vinte

Ndoshta

Ai vogëlushi

Kështu ka qortuar

Ndoshta e ka rebeluar uria

Kurse unë nga etja

Ngela i uritur

Edhe i etur

Pranë detit

I tërë pushimi më iku

I palarë

Ai fëmijë

Në të njëjtën kohë

Ma kujtoi edhe shqiponjën

Edhe piratët e detit

Ani...

Durrësi është qytet i vjetër

Ka histori të lashtë

Ka edhe histori të vjetër e të re

O Zot

Kush i deshifron tani

Këto vargje të mia

 

 

ENGIMË ËNDRRA IME

 

Erdha

Të pashë

Mu shtua dhembja

U gëzova

Udhëtova

Shumëçka mësova

Këndova

U zhgënjeva

Shkova

Ika

Asgjë nuk dita të tregoj

Për ëndrrën time

Për tokën e gjyshit

Për lulet e paçelura

 

Tash

Lumturia si shikim i ndrojtur

Në sy më ka ngelur

Pritje për ardhjen e engjëjve

Ëndrrat sërish

Së paku në shpresa

Të m’i shndërrojnë

Oj, nëna ime

Që shikimin e ke mbi tokë

Duke kërkuar varrin e babait

Diçka për t’i treguar

Se çfarë

Vetëm Ti

E, ndoshta edhe unë do ta di

Oj, dhembja ime-loke

Nëse më tregon edhe mua

Fjalën e nderit e ke

Kurrë askujt nuk do t’i them gjë

Prandaj më trego

Nëse babanë nuk e gjen

 

(Durrës, e hënë 23 gusht 2010/02:24)

 

 

GUACË

 

Në stom deti

Në plazh plotë pushues

Uji nga thellësia e vet

Kishte nxjerr guacën

Apo, vet ajo

Deri aty kishte rrugëtuar

Me ngjyrë të fildishtë që kishte

 

Duke e shikuar guacën

Nga shkëlqimi i saj

Desh sa nuk mu verbuan sytë

Kisha kërshëri për ta hapur

Ndoshta në te

Xhevahirin e kohës do ta gjej

 

E hapa guacën-bilur

Ajo çudi e çudirave

Në vete kishte fshehur

Tërë ujin e deteve

Kurse uji

As tash as kurrë

Nuk tregon për fshehtësitë e thellësive

As të deteve dhe as të oqeaneve

As për furtunat e papërballueshme

 

Çudi

Guaca më mbeti në dorë

Më le në dhomën tënde

Nuk di

Pse kështu më tha ajo

Në shenjë dashurie

Për ta kujtuar

Historinë e vaporrave

Me ushtarë plotë

Apo për ta trishtuar

Mendjen time

 

Me rëndësi është

Tani guaca

Qëndron në dhomën time

 

 

LUTJE MËNGJESI NË DET

 

Në këtë mëngjes

Vetëm një varg dil

Nga brendia e shpirtit tim

Sepse kam zjarr

Shumëçka për të thënë

Të lutëm

Eja fjala ime e ëmbël

Sa nuk e kam harruar

Vargun që do ta këndoj

Ama

Vetëm dua ta këndoj atë

Por nuk di ta shqiptoj

Asnjë fjalë

Se më ikën nga mendja

 

Mos shkruaj më

Dikush sikur më pëshpëriti

Pastaj

Sinqerisht shumë u hidhërova

O, vargu im

Nëse do

Rri dhe mos dil nga ky zgurrë

Ndoshta dikur diçka do të them

Edhe për fshehtësitë tuaja

Edhe për tradhtinë

Që ma ke bërë nganjëherë

Edhe për marrëzinë time

 

Të gjitha do t’i them

Në një mëngjes

Sepse

Ti je vjedhësi im i vockël

I dashurisë sime

Që si fëmijë prore më rritët

Deri në qiell

Deri atje lartë

Ku nuk ka numra

Përveç zeros

Kaq

 

Dil vargu im

Po të lutëm në këtë mëngjes

Plotë çudira

Se me ikën mendimi

Edhe ai i lodhur

Edhe ai i hidhëruar

Edhe i çekuilibruar

Nga teket e mia

Për teket e jetës

Kaq dhe vetëm kaq

O, vargu im

E, ti bën ç’të duash

 

 

RRI DHE SODIS DETIN     

 

Buzë detit

Rri dhe sodis

Duke pritur atë valën

Që me shekuj është në udhëtim

Pranë meje kam gruan time

Edhe ajo bëhet valë

Që më shndërron në barkë

E cila kërkon stuhitë

Për tu përballë me vetveten

 

Sërish

Vetëm ujë plotë kripë

Sërish

Sytë me etje pritjeje

Me shikimin e trembur

Për aromën e luleve

 

Buzë detit

Rri dhe sodis

Ku është ai njeriu im

Me shekuj i tretur në valë deti

 

Por

 Askush me sy nuk më shikon

As nuk më dikton kush

Se jam në plazhin e dritës

Vetëm hëna më përkëdhelë

Me rrezet e saj

Kurse mua më bëhet

Se jam shndërruar në përrallë

Unë

Deti

Dhe përralla

Anije me vela të bardha

Duke pritur

Nisjen apo ankorimin

Arritjen apo udhëtimin

 

E, tash

Buzë detit

Rri e sodis

Hëna më përkëdhelë

Rrezet e saj më qortojnë

Kanë të drejtë

 

(Durrës, ditë me vapë, natë pagjumë)

 

 

DUKE KËRKUAR...

 

Në bastore

Populli im

Ka për të fituar

Jo

Ka për të humbur

Ose

Baras do përfundojë

Pa fitues

 

Ka fitore...

Jo...

Nuk do të ketë humbje

 

Tërë natën pagjumë

Të nesërmen në plazh

Ishte shtuar numri i pushuesve

 

Kështu

Populli im

Duke e kërkuar rrugën e Zotit

Gjumin shekullor për ta pashitur

E, shekujt kur t’i gjejmë

Në bastore shpresë

Sonte do të ketë fitore

 

Nga deti Jon

Po vijnë krushqit

Për ta festuar rrugëtimin

Gjer në Durraco duke udhëtuar

Nga uji i kripët

Të gjithë ishin dehur

Edhe krahët i kishin humbur

Ka fitore

Në bastore...

 

(Plazhi Apolonia-Durrës, gusht 2010)

 

 

ZANAT E DETIT-NISHANË MË DHURUAN

 

E di se zanat e detit

Nuk më kërkojnë mua

Por unë e di etjen e tyre

Për frymën time

Për fjalën pa nyje

Andaj

Po po

Mua më kërkojnë ato

Dashurinë për t’ma dhuruar

Arkivin e legjendave

Për të ma dorëzuar

 

Ato...

Mua më kërkojnë

Sepse

Askënd nuk e duan si mua

 

Ose

Ndoshta duan

Të më tregojnë se si dashurohet

Apo

Ashtin e Adamit

Gjethin e Evës

Për të m’i marrë

Që kurrë më

Fshehtësi të mos ketë

 

Kur u ktheva

Në plazh

Nga rëra e kishin formësuar

Shtatin e zanës së detit

Me ëndrra tjera

 

Papritmas

Më rrethuan ato

Secila ma dhuroi nga një nishan

Me to u bashkova

Nuk di në ç’drejtim më çuan

Zanat e detit

Kështu edhe le të jetë

 

(Durrës, mesnatë, pa pirë verë as raki)

 

 

DUKE PRITUR VETVETEN 

 

Shkova

Nuk e pashë

As nuk e takova

Atë që dëshiroja

 

Erdha

Sërish shoqërohem

Edhe zihem

Me mendimin hidhërak

Me pritjen e rebeluar

Tash po rri qetë

Si zorra në prush

Tash po pres urtë

Vetveten

Gjithnjë i pa pajtuar

Mos ma ngacmoni ecjen

Ju lutëm

 

(Durrës, e premte 27 gusht 2010/03:53)

 

 

SONTE, NDOSHTA

 

Ndoshta sonte nisem

Shtigjeve të pritjes

Sonte, ndoshta

Sërish pritja më shoqëron

Ndoshta sonte

Lotët do bëhen stacion

Aty, mu aty

Do të bisedojnë

Pikat e ujit të njelmët

Për reliktet e vjetra

Për ndrydhjen e kohës

Për tkurrjen e tokës

Për mallin e hënës

 

Ndoshta sonte

Sonte, ndoshta

Do ikin muzat

Lakuriq duke lënë mendimin

 

Ndoshta sonte

Edhe ndjenjat udhëtojnë

Shtigjet e pritjes

Në rreze hëne shndërrohen

Rrugët bëhen të çuditshme

Nuk pranojnë as dritë

As rrapëllimë hapash ushtarësh

 

Ndoshta sonte nisem

Për ta prekur diellin

Për ta bekuar mallkimin

Në kënetë

Ende ka mushkonja

Ato tradhtisht pickojnë

Sonte, ndoshta

 

(Durrës, gusht 2010)