Shaip Beqiri: Përvija vjetësh

Shaip Beqiri

PËRVIJA VJETËSH

1968

Sipër murit të mbetur

Ndër përralla të gjalla

                        Katër gozhda kokëprera

Ngulur përgjithmonë tërthoras

Në sipërfaqen e zhubrosur të kujtesës

Që lëvrin përfundi pasqyrave diellore

                        Janë blanja gjaku mpiksur

            Ndër qiej të strukur guvave

Ku ranë rruzujt e lotëve të  mi  

Grykave të mllefit

                                    Del stuhia e kreshpëruar 

Ngujuar thellë në shekuj

Rrok flamurin në gjysmështizë

Duke shkallmuar portat e vathës së yjve

I çel udhë pranverës drejt zemrës sime  

1981

I çel udhë pranverës drejt zemrës sime  

            Një vrull i fashitur gjaku

                        Që përendet hutueshëm                   

                                    Përmes regëtimash

Duke u mbërthyer brenda rrëkeve të veta

Deri te magma e ngjallur ndër balada

Një flatër shqiponje

Gjysmën e qiellit përflak

Gjysmës tjetër ia ndërsen yjtë

Para pasqyrave të mpira të ujit

            Busulla me sy të çakërruar

                        Ngrin përfundi akujve

                                    Golle duke stukuar

Kur ndër guaska ankthi lartësuar përsëri

Çmbyllet zemra e dheut në një horizont të ri

1989

                                                Çmbyllet zemra e dheut

                                    Në një horizont të ri

                        Që zbret deri te flaka e harruar

Në ëndërr të vogëlushit të përcëlluar

Të cilit duke ikur prej duhisë së rrëmetit

I ngatërrohet ylberi mes gishtërinjve të mi

                        Do të bjerë pika në atë gur

            Që rri pezull në qiej të dehur

Flatër e ndezur gjak duke kulluar    

                                                Ju ngjiteni përsëri

                                    Murit të kredhur në magmë 

                        Me kujtesë reje të shprishur

Që leh si bushtër prej tjetrës anë

Pas yjve të këputur nga rrëfana hutaqe 

Në ndeshjen thërrmuese të përtëritjes

1998

Në ndeshjen thërrmuese të përtëritjes

Të mos na i harrosh

                        Të korrurat e djegura

                                    As sytë që të panë së mbrami

Ata që të gdhendën në një gur të madh varri

Dhe bënë prej çdo dite tënde guzhma zjarri

Çdo natë jotja gdhiu

            Mbi shtatë shtylla vdekjesh

                        Duke u ngjitur mbi kurora shtjellash

Nxore frymën njerëzore

            T`ua falësh fushave të shkretuara

                        T`ua kthesh kujtesën shkëmbinjve

                                    E të bëhesh ujvarë gjunjgjakosur

Në përplasjet mbi kufomën tënde të pakallur

Sipër murit të mbetur ndër përralla të gjalla