Kulturë

Cikël poetik nga Fadil Curri

E merkure, 18.11.2009, 08:07 PM

Fadil Curri lindi në Dërmjak të Hanit të Elezit (Kosovë) në vitin 1959. Shkollimin fillor, gjimnazin “Zef Lush Marku” dhe Fakultetin Filologjik, dega Gjuhë Shqipe e Letërsi i kreu në Shkup. Me dekada punoi në gazetari, pastaj në arsim, ishte edhe drejtor për kulturë, rini e sport në komunën e Kaçanikut në mandatin e parë të pasluftës. Në vitin 1998 iu ndalua të hyjë në Maqedoni dhe sot e kësaj dite i mohohet marrja e shtetësisë së këtushme, të cilën e kishte në rini. Merret me krijimtari letrare, disa krijime edhe iu shpërblyen nëpër konkurset letrare në Kosovë e Maqedoni. Tekstet letrare e gazetare iu përkthyen në disa gjuhë të botës.
Është autor i këtyre librave:
   “A(h) fati(h) ynë në peshojë”, me tekste pubiliciste e dokumentare për krimin e brigadave komuniste e çetnike ndaj fshatarëve të pafajshëm të Bllacës së Shkupit, shënime nga Belgjika e Gjermania, shkelja e të drejtave të shqiptarëve në ish - Jugosllavi.
   “Kohë qorre - a blnd time”, përmbledhje poezish në shqip e anglisht.
   “Kronikë për një dashuri”, roman që shtjellon temë të marrëdhënieve shqiptare-ballkanike nga vëzhgimet e ndërkomëbatrëve, simptomet e paraluftërave në Ballkan.
   “Rinjohja pas vdekjes në Kosovë”, vazhdim tematik i romanit të mëparshëm, në të cilin jepet skena nga lufta e Kosovës i një gazetari botëror.
“Muzat e Hanpencit” qasje e panoramë kulturore-letrare të rrethanave në Han të Elezit.
    “Tregime për fëmijë”, proza letrare për fëmijë, Kështu mendonte, fliste e shkruante Adem Kastrati, publicistikë (2009) etj.
   Fadil Curri jeton në Han të Elezit dhe punon në sferën e arsimit.

GRAMATIKË E PËRDHOSUR

Emrin e kam mbiemër
Yjet e përgjumur nuk po zhvishen nga plafi
Nuk po më miqësojnë me shpirtin e rrudhur
Bukuria e shëmtia martojnë jetën e vdekjen
Zana i uraton në zezonë
Do ta pagëzojë me emrin tim klonin e atënipit
Vaj halli për gjyshin që nuk ka kujt t’ia zë emrin!

Kur të na thonë të këndojmë marshin e Bukurisë së Tanushës
mbi urën e Shenjtë,
shtrenjtë do të këndojmë vajtimin e Rexhës,
sepse kështu korifeu mund të na e kishte mësuar
alfabetin me veriun siberian,
kur përrallës me acar ia kishte shtrembëruar gjuhën
ia kishte ngrirë dhëmbët para nëmosjes.
Kur misteri i vrasësit të kombit do të harrohet,
poetëve që sot i quani marroçë,
do të përpiqeni t‘u ngreni lapidarë,
por nuk do të guxojë kush ta bëjë këtë,
as do të guxojë të vizitojë atë.

Mbiemrin e kam përemër vetor në veten e parë
Unë jam personazh historik me fatin e tri pikave
Vështirë e kam të lakohem
As të zgjedhohem
me shumësin e njëjësuar
Sepse gramatikën ma kanë përdhosur
Natën e martesës në Bujë kur ranë
Me fqinjen lavire
Memece kronike për dashuri.

MOSNI

Ju po më verboni përgjumshëm në mesditën me diell
Po më bëni syhapur si shtërg natën e bekuar për gjumë

Vërtet po kam neveri nga ushqimet që po na i bëni
Nuk di pse po u vie duhmë peshku baltik
Mos po e lagni miellin me ujë të njelmtë Egjeu
Ju e hëngrët poçen me m… të mjaltosur
Të këtillë doni të na qerasni edhe ne

Natën e Madhe të Ripagëzimit me formulë tjetërfare
Besoni, ky bios nuk i shkon për shtati jetës time

A e dini se në Puset e Nikës zotërinjtë përgjigjen para zotërave,
zotërat para Zotit
se kush e vrau Vdekjen gjatë varrimit pa Gjurmë.

Ju njoh që gëzofët ideologjikë i ndërroni edhe verës
E në dimër nuk ngopeni me borën e kuqe

Nuk jam fëmijë të më levërdisni me akullore
Ajo është e kremosur me shurrën e Lenës.

Mosni, ajo i bën intelektualët të bëhen vrastarë,
të vrasin vetëvrasjen e narkotizuar.


PUHIA E VETËLAZDRISË

Nuk po më lë të vdes
Fresku i bukurisë së morgut
Fjalët e pasosura
Që prehen paharrueshëm nga kronikanët

Të gjallë, nuk po më lini
Të gjykoj për ata e ti pyes
Jeni komb ose zomb,
ju të ndjerë

Gati edhe mua më dehu gjumi
Nga puhia e vetëlazdrisë

Ju të rriturit
Me vrazhdësinë miturake
Nuk po më leni të sajoj vargje
Për butësinë e fëmijëve madhorë

Nuk po më lenI
T’ua laj borxhin prindërve
Natën e Shëngjykimit
As t’ua jap huanë bijve

Më thanë se qenkam fjalëkryq
Me identitet të ngatërruar
Fillin nuk po ma gjejnë as mileniumet
Në kornizat e fjalisë së pashkruar

HANI I TË VERBËRVE

Ky vendbanim
Është Han ku hanë të verbërit
Me sy të dashuruar në rrënjë..

Ku pleqtë mëkatet e tyre
I lajnë cull-ak as-pak…

Ku intelektuali i “pavarur” për radion
Shkruan letra anonime për djallin e engjëllosur në faltore
Dhe kush nuk merr guxim të pyesë së paku veten:
Pse vegjëlia nuk guxon ta blejë në treg barin e ofruar
Që do t’ua shëronte sytë nga demofobia…

Ku qeni i Sharrit plak punën e tij e bën
Vetëm natën e madhe me dritë të vogël
Kur yjet pinë ujë te Puset e Nikës
Ndërsa zotërat përkulen para këmbëve ikacakë të zotërinjve
Megjithatë, zotërinjtë e zotërat shkrihen nga Zoti

Han i Elezit,
16.04.2004

Për ZSH: Kalosh Çeliku

(Vota: 3 . Mesatare: 3.5/5)