Kulturë
Cikël poetik nga Qibrije Demiri - Frangu?
E shtune, 02.05.2009, 01:29 PM
Qibrije Demiri - Frangu?
Uluri o njeri
nëpër vajin e foshnjës
rrëshqas kah esenca
e kohës së nisur
lotët e tij lumenj
bëhen në mua
engjëlli
ashpër shpreh vajin
jeta mund ta bëj ujk
s‘ kam si t’i them
uluri o njeri
maternitetit eci
në nuhatje
të një mali
që sall erën e ashites
i njoh
shoh pikën e zezë
në atë vaj
dikush më thotë ec
më thotë ec moj
Hajde e bëhemi fëmijë
hajde
bëhemi fëmijë
ma trego gjuhën
ta tregoj zemrën
fundin e pusit
ku ka rënë përalla
edhe fëmijët
janë budallenj
nganjëherë
si për dhembje
bëhen të mëdhenj
sa e mirë duket jeta
e mashtrimi ka kuptim
kur bëhesh fëmijë
kur bëhesh trim
Mbrëmjeve
ndjehem konfuze
harroj pjatën
që m’ofroi dita
në një gjurmë qeni
futem në shtrat
copë letre e ndrydhur
provoj ta shkruaj ditën
në faqen e shpinës sime
sy të hakarritur në dhembje
gojë plot shkumbë
buzëqeshje të vdekura
trotuareve
leckë të përlotur
në kantonjerin e kohës e gjuaj
ditën qelbësirë
bishë të ngordhur
e parafytyroj
Keq
keq e kam
gjithë ditët i bëj
mushka
ngarkoj e shkarkoj
mbi trupat e tyre
si arabaxhiu fshaj
bashkë me muzgun
ditët
karvan mushkash
pihen si koktej
dhembjesh
e ato vdesin
duke marrë kufomën
e vet mbështjellë
me një cohë nga shpirti im
Tallje
shpërfilli kohën
hapësirën e pafundme
i gjej në vete të ndrydhura
shpërfilli
vetëvrasjet kamikaze
tërmetet
ditët kështu vriten
në fytyrën time
nuk përfilli
asnjë ngjyrë
asnjë zë
univers jam
dhe unë
Kopshti i Tutjes
eci për në Tutje
pa shije për ditët
arroganca më rritet
nga kryeneçësi e tyre
do t’i shtrydhja
si retë
vijnë si të paftuarat
vijnë
si fyerjet
si reshje të papritura
kur të mungon ombrella
e ti lakuriq je
më bëhet të bëhem farë
si Rozafa përmbi Bunë
të ndërroj gjithë atë reliev
t’iu jap tjetër shpirt vetëm
njëherë
eci për në Tutje e
nuk e njoh kopshtin e Tutjes
Koha
hajneshë deri në përsosmëri
gurmane deri në pafundësi
gjithë ditët i mbledh
si frutat e idhta m’i servirë
në tavolinë
pendla në ajër
m’i kap çastet më të mira
ma shton drojën në pjatë
në fyt më mbetet frika
Ikja nga mahnitja
mendimi
shtrihet në mua si mizoria
duke grimcuar
me të bukurën e shpirtit
sopatë e ndryshkur deri në gjak
vetja ime e heshtur
gjymton ëndrrat
rrënojë e madhe bëhet
si t ‘i kalojë
kam frikën e ngjyrave
që kanë
nga frika e akullit
nga frika e zjarrit
njerëzit bëhen të vakët
dhe ikin nga mahnitja
Episod bashkëshortësie
eci guralecëve
si nëpër eksponate
kohësh të vjetra
pasioni për artin
asnjëherë nuk më vdiq
e ndjej edhe në gurë
këtë tipar të mbrapshtë
s’je nga zonjat e zgjuara
nga ato të ndjeshmet je
thotë Bardhi
ngaqë më shikon si grua
acarimi ynë shtrihet në sofër
dhe hamë drekë
duke u shndërruar në mëlmesë
për njëri tjetrin
Poezisë
keq më llaston
më vesh e më zhvesh
nga shpirti hidhërueshëm
thuajse jam fustan
dyert e çmendisë
m’i hap me duar zjarri
harron se nuk jam
përditshmëria
fëmijë i llastuar
i kundërvihem vetes
kur më shkrep syrin
gjithçka timen dhunshëm