Bahri Myftari: Djaj të lumtur - Miniera e seksit

Bahri Myftari

MINIERA   E  SEKSIT

Lulishtja e madhe në krah të djathtë të Danubit, nëse qëndron me fytyrë për nga burimet e tij, prej vitesh, pa e tepruar, gati prej mbi njëqind vjetësh, shërben si vendi më i preferuar i të dashuruarve. Domosdo, përgjatë netëve të fundit të pranverës dhe, veçmas, gjatë tërë verës çiftet, me të rënë mbrëmja, i largoheshin ndriçimit verbues të qytetit duke shpejtuar për në brendësi të errësirës ndjellëse, që u falte lulishtja. Shumë prej çifteve largoheshin nga ai vend vetëm kur i përzinte e nesërmja, zbardhja e ditës së re.
 Midis lulishtes dhe skelës së trageteve- është për t’u çuditur sa shumë tragete mbante mbi shpinë Danubi! - gjendej një rrugë disa hapa e gjerë. Ishte një rrugë pise, e mërzitshme. Aty gëlonin nga mëngjesi e deri në mbrëmje emigrantët. Shumica syresh ishin ballkanas, të cilët, të mësuar keqas prej historisë, edhe aty, midis tyre e lulishtes, kishin ngritur një kufi imagjinar por që, gjithsesi, e respektonin.
 Asnjë prej emigrantëve nuk guxonte të bënte një hap në thellësi të lulishtes. Aty vetëm prisnin e përcillnin çiftet, gjithnjë me shpresë se, të mbërthyer prej dashurisë, ata do t’u falnin diçka. Në fund të fundit, ata nuk prisnin, thjesht, lëmoshë, po të shpërbleheshin për çka bënin. Se, me thënë të drejtën, të gjithë, sipas aftësisë dhe talentit, bënin diçka. Dikush kërcente, dikush këndonte, një tjetër bënte numra shpejtësie apo akrobaci të rrezikshme. Disa të tjerë, virtuozë të vërtetë, luanin me instrumentet e shumëllojshme të gjitha meloditë e Evropës.
 Ndër këta të huaj për atë vend, pa mëdyshje, binin në sy dy djem: ai kuqoja me fizarmonikë dhe një hollak  me violinë, të cilët i takoja çdo ditë në ekstrem të rrugës, pikërisht aty ku ngrihej kufiri i padukshëm me lulishten.
 Fizarmonicisti ishte bullgar, i lindur në një fshat diku pranë Sofjes, pikërisht ne fshatin e Elin Pelinit. Shpesh me emrin e shkrimtarit të madh në gojë, ai s’reshte së e lavdëruari atë. Nuk të jepte përshtypjen se e njihte me rrënjë e degë veprën e Pelinit, pasi vend e pa vend i thurte lavde duke përmendur vetëm tregimin e mrekullueshëm, ku bëhej fjalë për atë priftin riosh në qendër. Atij prifti, të dehur prej moshës dhe pranverës, që i pati shkuar mendja për dashuri, për femër. Ishte ndezur aq keq sa, atë kafkën e kalit vënë në mes të arës për të trembur grabitqarët, e ngatërroi me portretin e një nuseje të re dhe, atëherë, zu të lëpihej e të zdërllehej së largu duke murmuritur refrenin e famshëm: “...të jetë femër, femër është!”
 Violinisti, nja 25 vjeç djalë, kishte lindur dhe ishte rritur në një qytet të Shqipërisë së brendshme, që përmendej për kolegjin e muzikës. Nuk kishte ndonjë pasion të veçantë për letërsinë,  ndoshta dhe prandaj ia priste fjalën në mes shokut të vet. Një gjë e tillë ndodhi dhe ditët e fundit, kur fizarmonicisti, për inat, e akuzoi duke e etiketuar si  ambicioz e xheloz.
 Atëherë violinisti, që mundej prej fjalëve,  u tregua i befasishëm. Ai i tha mikut të tij se nuk kishte kurrfarë xhelozie, apo ambicieje. Madje i tillë nuk ishte vetëm ai, por e gjithë raca prej nga vinte, aq më tepër, kur bëhej fjalë për bullgarët, që, si tha me mburrje, shqiptarët u kishin falur atyre gjënë më madhështore, më të shenjtë: fenë.
 - Fenë?! –  tha fizarmonicisti, që kishte shqyer sytë nga habia.
 - Po, po... – ia ktheu violinisti, që vendosi të mos tërhiqej. Ai gati po tregohej i pamëshirshëm... – Cari juaj, cari i madh, Borisi, është pagëzuar si i krishterë në një kishë të vendit tim. Pas tij, kuptohet, i gjithë populli në lindje të Ballkanit.
 Fizarmonicisti mes zjarrllëkut të trupit dhe të kokës kujtoi për një çast se e gjeti shpëtimin, prandaj edhe kërceu përpjetë, duke thënë:
 - Si mund të jetë e vërtetë kjo, kur ju, kur kombi juaj veç fesë së krishterë ka dhe nja tri-katër fe të tjera?
 - Ah! – qeshi violinisti. – Po kjo është më vonë! Është punë historie. Është punë ballkanase. A nuk ke dëgjuar se, tani së fundi, ndër ato troje, edhe arixhinjtë po kërkojnë të ndërtojnë shtetin e tyre!...
 Kaluan disa ditë dhe nga e diela e këtej kuqoja me  fizarmonikë dhe hollaku me violinë nuk ishin parë. Violinisti nuk po gjente qetësi. U lodh, u mërzit së e kërkuari fizarmonicistin... Nisi ta kërkonte edhe atë ditë. E kërkoi te mensa publike, pyeti te bujtina e përbashkët, kontrolloi në dy-tri kisha, por më kot. Edhe të nesërmen bëri po të njëjtën gjë.
 Tashmë, shpesh, më shpesh se çdo herë tjetër, si pa vëmendje, sytë i përcillnin tërë trishtim tragetet mbi Danub që vinin e shkonin në drejtimin lindje- perëndim e anasjelltas. Më pas, shikimi sikur vraponte të arrinte dallgët e lumit, me gjasë të dëgjonte diçka prej tyre. Terr i plotë! Ku e ku më e dashur dukej mjegulla danubiane që, nën pëlhurën e vet, mbështillte tragetet deri në largim.
 Në fund të javës, atëherë kur trishtimi po e fundoste, mësoi se fizarmonicisti jo vetëm që ishte si kokrra e mollës, por kishte përparuar goxha në jetën e vet. Kishte braktisur mizerjen e dikurshme: mensën e supës dhe bujtinën e dërrasave dhe, tani, preferonte lokale, bare e restorante të shtrenjta, ndërsa për të fjetur pjaca kishte shkuar për net të caktuara, edhe deri te hotelet me yje.
 Fillimisht, violinisti çka dëgjoi e quajti një trillim të hatashëm, një gënjeshtër nga ato, pa zarar, që robi i shkretë i thur për të larguar, si pa dashje, kokolizjet në shpirt. Mirëpo, për habi fizarmonicisti e ftoi për të drekuar së bashku dhe ku, në një restorant të famshëm që ishte ngritur mbi anijen “Shtraus”. Ishte një anije e famshme jo vetëm për emrin që mbante, por ishte e tillë edhe për shërbimet, gatimin. Shkurt: e lakmuar prej njerëzve të pasur të Vjenës. Violinisti në fillim e mori me të qeshur, por kur të dy, krah për krah, zunë të ngjiten në sheshin e anijes dhe ku valsi i famshëm i Danubit iu uronte mirëseardhjen, çdo gjë ndryshoi. A thua, fizarmonicisti të kishte gjetur qypin me flori?!
 - Ne duhet ta braktisim atë rrugë të pistë, - tha fizarmonicisti, - shpërblimi që marrim atje është lëmoshë, është fyes, është qesharak. Ne, kemi kujtuar se ata, ata të dashuruarit janë lloj tjetër, se ata do të mendonin për ne e për tingujt tanë. Se ata që puthen, që përqafohen, lënë diçka prej lumturisë së tyre edhe për ne? Gabim!  Sapo largohen prej folesë së dashurisë e përballen me ne, ata kujtohen se nga jemi e kush jemi. Edhe në qofsh ti një Paganin i ri, ata nuk duan t’ia dinë, bëhen si gjithë të tjerët.
 - E ç’të bëjmë  atëherë? – e ndërpreu violinisti, që po e dëgjonte si i hutuar.
 - Nëse duam të fitojmë diçka prej hardallosjes, ekstazës, në fund të fundit  të dashurisë së tyre,ne duhet të guxojmë të futemi në thellësi të lulishtes, duhet që këtë kufi të ndyrë, të mallkuar që na ndan nga ata, ta shkelmojmë, ta shkatërrojmë. Vetëm atje ku ndjenja mund mendimin e ftohtë, ku shkrihet zëmra e akullt, vetëm atje dashuria është dashuri për ta...
 Violinisti po e dëgjonte, por s’po kuptonte ku do dilte shoku i vet, ndaj dukej sikur po thoshte: Jepi pra, ku do dalësh?     
         - ...E pra, në ato vende gjen në kësi rastesh byzylykë, varëse, gjerdanë e xhingla të tjera të arta, të cilat nuk kanë vlerë e harrohen në atë çast, hidhen, lihen mënjanë. Ky është fati ynë. Ne duhet ta shfrytëzojmë. Unë po e bëj me qejf këtë punë; më ka qëlluar të gjej andej –këtej  gjerdanë, varëse verbuese, ora, ora super. E sheh, nëse në kapërcejmë kufirin, lulishtja për ne ka për të qenë, shkurt, minierë floriri...
 Kështu tha fizarmonicisti dhe, pasi pagoi pa iu dridhur dora, u ngritën e ikën.
 Dy ditë më pas violinisti mori një lajm tepër të hidhur. Një natë me plot dritë në qytet dhe plot yje në lulishte, fizarmonicisti, pasi kishte kapërcyer atë kufi të mallkuar, siç kishte qejf ta nëmte, kishte hyrë në brendësi të  lulishtes. Dhjetëra çifte, në qejf të tyre, putheshin, përqafoheshin, bënin dashuri pa u druajtur aspak se dy hapa më tej, të njëjtën gjë bënin edhe dhjetëra të tjerë. Fizarmonicisti  qëndronte në heshtje e në ankth, duke pritur largimin e tyre. Nuk i interesonte kurrgjë tjetër, edhe pse rinia e tij, përballë rinisë së të tjerëve që shkriheshin në dashuri, dridhej e frikësuar dhe e trembur keqas. Pikërisht përgjatë asaj pritjeje të frikshme kishte ndodhur ajo rrahje kafshërore. Tre-katër djem të fortë, nga ata që bënin dashuri me vajzat e tyre, apo me njëri-tjetrin, e kishin coptuar me grushte e shqelma...
 Violinisti me të mësuar lajmin se miku i tij ishte shtruar në spitalin e kirurgjisë, përtej Danubit, mori metronë e shpejt u gjend në pavijonin e katit të tretë të spitalit. I gjori djalë, ishte fashuar krejt. Vetëm sytë dhe një grusht flokësh të verdhë  i dalloheshin. Ç’të bënte? Diçka foli me mjekun. Në fund të javës ishte po ky  që i telefonoi dhe i dha lajmin e gëzuar. Pacienti i tij ishte më mirë. Atë mëngjes violinistit, që pati kaluar tërë natën në punë, i duhej të pushonte. Por jo, jo, ai nuk mundte. Gjerboi një gotë qumësht me nxitim dhe, po ashtu, ngjiti shkallët për në pavion. Fizarmoniçisti ishte vërtet mirë. Fashot nuk ishin më. Vetëm goditjet poshtë syve kishin lënë  shenjat e zeza. Kur pa që i sapoardhuri nuk po mbahej prej gëzimit, foli me një qesëndisje të hapur:
 - S’kisha punë më hardallosjet e tyre, me qejfet, apo... – lëshoi një të sharë të rëndë bullgarisht, - ai vend për mua ishte minierë floriri, ndërsa për ta, për ta- minierë seksi. Unë s’kisha të bëja me seksin, me orgjinë e tyre.
           - Ata nuk janë ndierë mirë, kur të kanë parë aty, - i tha violinisti, - ti, për ta kishe kaluar kufirin pa leje, pa vizë. - Qeshi! 
           - Mos e merr për shaka,  gjithmonë kanë për të na i vënë një kufi, - ndërhyri fizarmonicisti.
 Ky është fati ynë, fat m... Fati i ballkanasve, - foli seriozisht violinisti, që po përpiqej të ndërronte bisedën. Do donte të thoshte diçka më qetësuese, diçka më gazmore. Ndërkaq, krejt pa pritur, i erdhi ndër mend tregimi i Elin Pelinit, që bullgari i shtrirë në shtrat e kishte dobësi. 
 Iu bë sikur nëpër dhomë po bariste ai, prifti qejfli duke këngëzuar refrenin e famshëm: të jetë femër, femër është! – Buzëqeshi. Shoku i vet tani po dremiste. I hapte sytë me zor dhe, po ashtu, me zor i mbyllte. Violinisti u ngrit ngadalë. Tërhoqi derën me kujdes. Zbriti shkallët. Në shitoret e krahut të djathtë të bulevardit mbushi një shportë me ushqime të lehta e lëngje të shumta.
 Kur u gjend në dhomën sipër, fizarmonicisti ishte në gjumë të thellë. Herë-herë psherëtinte si me qenë ende fëmijë. Me siguri diçka shihte, i vinte së largu.... Violinisti i vuri nën jastëk një kartëmonedhë njëqind eurosh dhe, me të shpejtë, në një copë letër blloku i shkroi se do ikte nga ky qytet, për sa kohë nuk i dihej,  por me shpresë se dikur, edhe mund të takoheshin, pasi s’kishte ndër mend të largohej nga brigjeve të Danubit.