Kulturë
Sami Sherifi: Përvjetori i ëndrrave të mëdha
E merkure, 11.06.2014, 07:54 PM
Sami Sherifi
PËRVJETORI I ËNDRRAVE TË MËDHA
Në këtë ditë përvjetori do ta marr diellin
E blertë të atdheut
Dhe do ta shndëroj në ylber të kuqëremtë
E si ëndërr të madhë do ua falë brezërive.
Lumenjtë pas shiut do t’i ngjyrosi me zjarr magmë
Që të ndris nënqiellin e shpresës iliriane.
Atdhe më thuaj të lutem
Si e ndjenë vetëvehten
Kur djalëria të vjen nga larg
E të përqafojnë e ikin prap.
Rrishtas çdo përvjëtor të rikthehen prap
Më një vrragë të freskët të ndotin
Rrjedhën e Drinit të Bardhë e të Zi.
Vardarit tim të trazuar
Si vrragë e madhe stërgjyshrore
E përjetuar ditë e natë
Dhe e bartur nga djepi deri në varr si trishtim...
Pavarësinë e Kosovës të kremtojnë
Diellin e blertë të mallëngjimit e kanë marrë me vehte
Si dhuratë na e sollën që si fëmijë të posalindur ta prekim
E puthim çdo mëngjes.
Si ëndërr iliriane ta ruajmë
Mes qiellit blu e tokës magmë
Të Ismail beut Ademit e Skënderbeut...
(Në egzil, 28 Nëntor 2013)
FRIKA MË RRUAN NGA NJERIU
Që nga fëmijëria më ndjek frika
E më mbanë më vehte
Më mundon e më vjen pas
Si hije trishtimi
Më shëtit nga oda në odë
Mu si
shtrigë e zanë
E veshur me përrallat e gjyshes
Ndonjëhërë
më
I hypur mbi kalë
E më zgjon nga gjumi
Mu ashtu si më flistë gjyshi në përallë.
Kur hyra në shkollë më frikësuan
Nga macja e zezë me sy xixëllonje
Është tmerrim me të pre rrugën
Ki kujdes më thoshte e ëma
Kur del nga shtëpia në mesnatë
E dëgjon dajre e daulle në përrua
Ik me shpejtësi e ndërro rrugë
Se xhindët martohen e bëjnë dasëm
E po të fusin në valle
Bëhesh mik me ta e s´ndahesh kurrë
Pastaj të marrin me vehte nga dasma në dasëm
Shtatë ditë e shtatë netë
Dasma e tyre zgjatë.
Më vonë më frikësuan edhe kur dridhej toka
Më thonin se cynamët më marrin me vehte
Më hypin mbi eklipsë dielli
E mjegullat e skuqura më bartin në errësirë
Që kurrë mos të shoh dritë e ëndrra.
Me vitet u rrita dhe e kuptova fëmijërinë
E zbërtheva edhe frikën që kisha nga vërrshimi i përroit
Nga vetëtima e bubullima si bombë Hiroshime
Ë zjarri
napalm i hedhur në
Nga vetë njeriu
Nga njeriu me fytyrë shtrige e bajlozi
Që thithë oksigjen e s´flet si njeri.
MES HELADËS E EZOPIT TË SHOH
Më ftuan vëllezërit lab të marr pjesë
Në një dasmë çame në Janinë
Suliotët më kishin rezervuar një ulëse
Në Parlamentin Helen
Të rrij e të mos flas
Mund të flitsha me Platonin
Po Sokrati më hidhërohej
Pse zbërtheja një tëzë filozofie për Demokracinë
Diogjeni m’u hidhërua e më tha
Hiqma këtë hije njeriu nga Helada
Se diellin e lirinë ma zbehën e lënduan
Edhë këta të Parlamentit Europian
Mi hjek sysh
Shko e fol edhe me Suliotët
Do t’i gjesh në tokë e det
Ndoshta edhe kanë haruar ndonjë fjalë
Që fliste Zeusi në Olimp.
Mes Heladës dhe Ezopit
Suliotët kanë zgjedhë Gjygjin e Hagës
Demokracinë ta nxjerrin para gjygjit.
MAGMA
Sonte po më dridhet trupi
Diç po vlon
Në thellësi magma po më djegë
Një varg i ri po lindë
Në gjuhën shqipe më flet
Ta shkruaj në frëngjisht merr kuptim dashurie
Në italisht më kthehët në monument latin
Në gjuhën e nënës merr aromë lulëkuqeje
E dritë mëmëdhëu.
Sa gjatë e paskam mbajtur të fshehur
Këtë zjarrë dielli e këtë ëndërr hëne
Kaq thëllë në shpirtin tim
Plot lot përmallimi e vaji.
Po sa vite më digjet flakë kjo botë kurbetqare
E më mundon
Sa herë që orvatem të shkruaj vargun tim të fundit
Nga nëntoka më gufon një varg magmë
E ngjitet mu si gejzer mbi ballin tim
Deri në qiëlll më hedh
E formon një ylber me njëmijë ngjyra.
Pas kësaj më pështjell trupin
Një pëisazh i blertë Ilirie
Ku shqiponjat ngjiten qiellit
E kërkojnë folenë atje lartë shkrepave
Mu në ato legjenda
Në ato bjëshkë mëmëdheu.
Kam pak frikë se nëse nuk e shkruaj këtë varg
Sonte
Nësër fjala më merr formë shkëmbi
E do ta këm rëndë ta barti më vevhte
Derisa të shkeli atë rrugë fshati
Atje larg në vendlindjen time
Ku dielli e hëna çdo lindje e perëndim
Puthen e flasin shqip...
LIRIA E FJALËS
Të kujtohet miku im sa e kishim vështirë
Të shkruajmë një poëzi e ta hedhim në lëtër
Pa i përshpëritur brengës në vesh
E kishim rëndë të flasim për dashurinë
Urtësinë e lirinë e fjalës.
Do t´a botojnë apo jo në revistën letrare
Do t´a lexojnë apo jo dashamirët
Pa e prekë gërsherët e redaktorit,
Korrektorit po edhë të lektorit
Pa menduar se ç´do të thotë
Kritiku e prokurori...
Asokohë vargun na e burgosnin
Në sirtar
Na hapnin edhe dosje survejimi
Na pyesnin kush jemi, prej nga vijmë,
A jemi të përshtatshëm, kemi marr leje botimi?
Poezia është ë papërshtatshme
Nuk botohet... na thonin.
Për çudi sa lëhtë po e postoj këtë varg,
Këtë fjalë urtësie e varg përkujtimi
Në faqe Interneti...
S´po shoh më redaktor e kryeredaktor
As spiuna poetë që të survejojnë ëndrrat
Të vjëdhin vargun dhe ta botojnë
Me ëmër e mbiemrin e vet në gazëtë...
Këtu jam e s´po shoh redaktor e korrektor
As kritik letrar, as lakej rrethë vetëvëhtes...
Vëtëm lexues e përjetues të urtë
Të fjalës së lirë
Rrëth e rrotull po shoh.