Kulturë
Rita Saliu: Lidhja e Prizrenit
E diele, 09.06.2013, 05:29 PM
RITA SALIU
LIDHJA E
PRIZRENIT
Gurgullimë
e ujit dhe drithërim shpirti
takim
brezash dhe ëmblemë e kombit
e lartë
je sa malet e lirisë
stërgjyshja
ime loke
që më bën
të mos kemë anemi
brezave
duke ua dhuruar
dritën e
dashurisë që na bashkon
nga
përtej oqeanit
ku më
djeg flakë malli
erdha të
çmallem me ty
se fati e
dashuria na ndau
për t’u
takuar prapë tek lapidarët
ti
gjithmonë Loke e Madhe e une femijë
që laj
fetyrën me lot gëzimi
sa here
kthehem te ti
kuvendimin
që filluam dikur
për ta
vazhduar me brezin tim
dhe për
ta percjell tutje
deri kur
të lindi dielli i lirisë
bekim e
uratë për ty
kështjella
jonë e shenjtë
që na e
ruan emrin shekujve
Në mesin
e parajsës qiellore
Me fuqinë
tënde
Lindë
dielli
Me pendën
tënde qeshet qielli
Me
rrënjën e lisit
Gezohet
fisi
NGAREND
ME MEND NË VENDLINDJE
Ku mbetën
dyert e drunjta
Ku mbeti
zilja e hekurt
Ku mbeti
plaku i urtë
Që me
buzëqeshje
Shëronte
plagë
Dhe
shpirtin e trazuar
Nëpër
mjegullinën e kujtesës
Parafytyroj
vashën me shportë
Mbushur
rrush e pjeshkë
Motra që
më mbante për dore
Dhe m’i
plekste gërshetat
Ma
stoliste xhamadanin
Ma thurte
kurorën me fije bari
Ma
këndonte këngën kreshnike
Më ruante
nga ujët me lym...
Ta pata
blerë një fustan
Ti mua
pantallonat me rripa
E njëra
tjetrës ia falëm dashurinë
KUFIRI
lumi i
lotëve rridhte në murin për ballë
pas meje
dritat e tunellit më thërisnin
të
vazhdoja deri te takimi i shpitit me shpirtin
në Durës
kisha arritur pranë kufirit me valë
ku ende
përvelonte vapa e dashurisë
me tokën
time u takova e dashuruar
me
shpirtin tim e preka bregun e lagur
me lotët
e nanës së verbëruar
rëra po
flinte në një gjumë të thellë
apo unë
isha krejt vetëm
kur u
takova me lindjen e diellit
andej më priste motra e rënë për atdhe