E marte, 19.03.2024, 09:07 AM (GMT)

Udhëpërshkrim

Ekskluzive: Laureta Mema - Mbrenda mureve të Ambasadave

E shtune, 22.12.2007, 02:30 PM


Mbrenda mureve të Ambasadave

 

Nga Laureta Mema - Ekskluzive per Zemra Shqiptare

 

Në shtator shkova në Shqipëri e meqenëse kam vizë studenti lashë dhe takim për ta rinovuar, pasi duhet rinovuar çdo vit kur je nga Shqipëria. Në oren tetë të mëngjesit u vura edhe unë në radhë me të tjerët. Dy policat te dera e lajmëruan hapjen e portës e filluan të na trajtonin siç mund të trajtohen njerëzit e tërbuar, me të uluritura fare pa vend, se s’ishte aspak e nevojshme, se ne po rrinim si njerëz, në radhë, urt-e-but! U futëm brenda ambasadës, u ulëm në karriget e ndara në dy rreshta. Një polic i majmë na rrinte përballë, duke tundur  e shkundur shkopat prej gome, thua se po na paralajmëronte për një atentat të mundshëm nga momenti në moment. Kisha marrë me vete një libër poezish të Visar Zhitit me titull “Thesaret e Frikës” e meqë dihej që kushedi sa do zgjaste e pritura, ia fillova të lexuarit në atë heshtje aq të rëndë që kishte pllakosur:

 

Ç’ditë vjen

nga të pashpresët,

kur kanë vetëm të drejtë?

 

Në heshtje them:

me kë është bota?

 

S’dua mëshirë,

por një përkrenare të ftohtë

për shpirtin tim

 

Ngrej kokën nga libri, a thua sikur në atë moment vërtetë poezia zbriti aty përballë, krahmëkrah me policin shqiptar, ia mori shkopat e gomave dhe i ngriti në ajër në mënyrë kërcënimi: me kë është bota?/ s’dua mëshirë/ një përkrenare të ftohtë/ s’dua mëshirë... Jo, jo! Po i ngatërron fjalët, s’e sheh, dhe u ktheva nga të pranishmit si për të marrë pak mbështetje. A thua me kë e kishte poezia? Me ne e kishte thua?... Në krah me mua, është një plakë e veshur e gjitha në të zeza. I shtrëngonte aq fort gishtërinjtë sa kërcitjet po më krijonin mornica dhe një si ndjenjë thyerjeje në shpirt. Mundohem të fluturoj me një poezi tjetër, por s’qenka e thënë. Sa bëhem të them diçka, për të hedhur një urë të lehtë komunikimi me siluetën në krah, nëna i ngre sytë, e më kap befas nga krahu fort sa më shkund:

- A do të ma japin vizën? Si thua?

Pa pritur asnjë fjale nga unë, përhumbet e vazhdon të flasë si me vete...

- E kam vajzën të sëmure atje në Amerikë. Ka tre vjet s’e kam parë. Thonë është në spital me një sëmundje të rënde por... Jam e sigurtë që s’më tregojnë të vërtetën... Ah!... Ah!... Të pakten ti rri te koka...

Sikur të mos ekzistoja, e kthen sërish shikimin nga duart e fillon t’i kërcasë gishtërinjtë me sa fuqi të ketë, me të njejtin ritëm si më parë. Me bisht syri, i kap cepin e shamisë që mbulon thinjat... Dua të paktën të nis një bisedë me të që ta harrojë mbase për momentin sado pak atë ankth pritjeje, por pyetjen e përsëritur tre herë s’e dëgjon nga përhumbja ku është zhytur. Shfletoj librin sërish e si për të marrë pak lehtësim për të arrirë shkëputjen nga ato mure të ngyera në të verdhe, me ato dritare të vogla përballë, që akoma gjuajnë fjalë tek-tuk mikrofonash, ndaloj në fytyrat e të gjithëve. Askush nuk flet. As polici. Heshtje. Ç’heshtje more! Nje lukuni zërash të brendshme përplaseshin me njëra-tjetrën mbi fytyrat e trishtuara. Asnjë shaka, asnjë fjalë, vështrimet tona janë kuptimplote. Po luhet me jetë-a-vdekjen! Jemi në tokën tonë, por s’jemi në tokën tonë. Jemi në një botë tjetër këtu brenda mureve të ambasadës, është bota e Amerikës. Ajo e panjohura që fsheh shpresën, që fsheh ‘Thesaret e Frikës’. Dikush më tërheq nga mbrapa. Një plak më pëshpërit gati në vesh.

- Po ti? – Unë jam me studime, thjesht po e rinovoj.

-Mos u bëj merak se do të ta japin! Hajt e dhëntë Zoti. M’i shiko edhe njëherë të lutem dokumentat, se s’e di a i kam në rregull, e kush e duron djalin pastaj...

 

Filloi zëri nga dritarja. Të gjithë i degjojmë në heshtje bisedat përfshirë dhe vendimin që bie i rëndë si plumb mbi shpatullat e disave. Sot paskan qëlluar më shumë për bashkim familjar, më sqaron nëna në krah.

Zonja Rabia!

Zonja Rabia!

Zonja Rabia!

Ulëret herën e tretë polici, duke përsëritur fjalët e Amerikanes.

- Po jo mi nëne! Jo Rabiaaaa. Rabie, e kam emrin.

- Eh, ec aty! I jep urdhër polici.

Dashka nëna autoritetin e vet, emrin e vet...

-Nuk do ta merrni vizën!

Dëgjohet vendimi me zë të lartë.

-Si? Po ja dok- ... Pse? Kam vajzën... sëmurë... Një javë vetëm... aman të keqen ... nëna...

Polici drejtohet me të shpejtë, e kap prej krahu dhe e drejton nënën nga porta. Dy gomat e shkopave tunden në të njëjtën kohë, ritmisht, në harmoni me hapat.

- Laureta Mema!

- Laureta Mema!

I jap dokumentat, pasi u hedh zonja një shikim të shpejtë, pyet:

- Ku i ke notat?

- I kam mbaruar klasat, këtë vit po përgatis tezën e doktoraturës.

- Mire hajde nesër përsëri, sillni notat!

- Cilët nota? Të viteve të mëparshme i keni këtu. Këtë vit po mbaroj tezen.

- Sillni notat e tezës! Mirupafshim!

Me një të zgërdhirë në dy cepat e kundërt të buzëve, më bën të ditur shumë mirë që të largohem pa e zgjatur. S’më besohet. Të vij neser, a thua se kjo dita ime nuk ka ndonjë rëndësi të veçante. Dokumentat i kam në rregull mirëpo zonja nuk e paska idenë se teza (the PhD dissertation) nuk ka nota. Apo e ka idenë por kërkon të ma bëjë të qartë se mos të me shkonte mendja se ajo nuk do të me kishte në dorë për vendimin, se po shkoja mbase serbes serbes. Në Meksike, ku e kam rinovuar dy herë tek ambasada e Nogales, thjesht u kisha thënë emrin, kishin vërtetuar të dhënat në kompjutër, vënë vizën, kaq. Ndërsa në Shqiperi, në vendin tim, duhet të pres në radhë një paradite e në fund të më thonë “Hajde nesër!”  e të me japin dhe një arësye absurde të shoqëruar nga pas me një të zgërdhirë absurde, për teko të...

Dal nga Ambasada. Kur dëgjoj një të ulëritur të policave roje:

- O nëne! Largohu mos i prek muret e ambasadës të thamë!

 

Kthej kokën. Nëna e vajzës së sëmurë është mbështetur me të dyja duart tek muri duke qarë me dënesë. Njëri nga policet vjen e shkul nga aty duke e drejtuar gati zvarrë drejt cepit të rrugës.

- A të thashe mos e prek murin e ambasadës Amerikane! Na rri këtu, qaj sa të duash, sa të pëllcasësh. Me ju do merremi ne!...

 

Ç’ditë vjen

nga të pashpresët,

kur kanë vetëm të drejtë?

 

Në heshtje them:

me kë është bota?

 

S’dua mëshirë,

por një përkrenare të ftohtë

për shpirtin tim

 

 

 

E nëna qan... në heshtje , dhimbjen qe ia di vetëm shpirti i vet... edhe pse mundohem ta dëgjoj , nuk arrij t’i përceptoj më fjalët... që ajo kafshon... që unë kafshoj...

 

****

Të nesërmen, e njëjta zonjë.

-  Ou erdhe... Ç’ështe kjo?

- Ky është një dukument nga universiteti që vërteton se po bëj kërkime për tezen, në Paris, gjatë kësaj vere!

-Oh, e shoh e shoh, në Paris. Hajde kërkime hajde! Do doja dhe unë të isha tani në Paris se sa kë-tu! Në këtë vend të mal-kuar! (e thotë këtë të fundit në shqip me një theks të theksuar amerikan).  .... këtu ... këtu... këtu , me godet jehona nga mbrapa.

- Epo, kush ju mban të shkoni në Paris?

Ia kthej me një vështrim të eger. Zonja ia fut një të zgërdhime që nuk pasohet aspak nga ana tjetër e dritares. Ndërkohë, mendoj, s’po m’i kërkon notat e tezës sot zotrote? Mendoj  gjithashtu, kush ma paska mallkuar vendin tim? Kush e paska nxjerrë këtë etiketë? E kush është ai injorant/ injorante që guxon t’ia përplasë këtë mynxyrë shqiptarit në fytyrë, mu në vendin e vet... Kacabujt janë gërshetuar tashmë mes vetullave...

Dal. Kam mbërritur në cepin e Ambasadës kur ndjej duart e policit në shpatulla.

- Kthehu se ka harruar zonja të të marrë shenjat e gishtërinjve!

Ou? Harroi zonja? Po ku e pati mendjen? Një punë që kishte s’mundi ta bënte siç duhej? Në Paris e kishte mendjen apo këtu... këtu... këtu... “në vendin e mallkuar”?

Në kafen përballë ambasadës, takoj nje miken time e filloj të argumentoj indinjatën, ajo ma pret shkurt:

- Laura, vizën e more. Çfarë do tani? Lëri llafet. E di sa me fat je ti. Se dhe mund te mos ta jepnin po hë. Shyqyr thuaj që e more, mos e zgjat kot tani... Do të kishin humbur pesë vjet shkollë po mos ta jepnin. Të isha si ty, do rrija atje, ç’ke që vjen e rrezikon të mbetesh këtu përgjithmonë...

- Mos do të thuash dhe ti, “në vendin e mallkuar”?...

 

 

***

 

Dy ditë më vonë kisha intervistë në Ambasadën Franceze. Një grumbull shqiptarësh përpara portës po ankoheshin me zë të lartë. Futem brenda për të lënë dokumentat dhe gruaja tek sporteli më lajmëron:

-Konsulli është dy javë me pushime. Nuk e merrni dot pashaportën mbrapsht deri pas njëzet ditësh.

Dal jashtë, një grua ulëret me zërin tim:

-Po ky është kulmi! A u kërkon llogari dikush këtyre njerëzve? Qenkan me pushime! I marrin pushimet si t’u dojë qejfi. Na trajtojne si t’iu vijë,  se jemi në këtë vend të mallkuar...

Anohem në heshtje jashtë bllokut të Ambasadave. Marr zëvendës-konsullin në telefon e i tregoj që më duhet një vizë për Francë për arësye studimesh, kam dhe dokumentat përkatëse nga universiteti. Ai ma kthen në mënyrë ironike a me një ton humori të kulturvs së vet.

- Mademoiselle c’est votre problème! (zonjushë është problemi juaj)

- E di që është problemi im prandaj po ju marr në telefon...

- Me vjen keq, konsulli është me pushime, se ashtu i doli një punë, mirupafshim...

Epo mirë atëherë, them me vete. Edhe unë po rri në këtë vendin tim “të mallkuar” e po e shijoj deri në pikën e fundit sipas shpirtit tim... të paktën këto njëzet ditë... Fërshëllej për të tretën herë:

 

Ç’ditë vjen

nga të pashpresët,

kur kanë vetëm të drejtë?

 

Në heshtje them:

me kë është bota?

 

S’dua mëshirë,

por një përkrenare të ftohtë

për shpirtin tim

                                   

 

Laureta Mema

Shtator, 2007



(Vota: 8 . Mesatare: 5/5)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora