Jorgo Telo: Skënderbe, të do epoka!
Po ku je, o Skënderbe, Dil nga varri, pakëz ngrehu! Të flet Nëna: “Bir, ku je? Të kërkon sot Mëmëdheu!...
Po ku je, o Skënderbe, Dil nga varri, pakëz ngrehu! Të flet Nëna: “Bir, ku je? Të kërkon sot Mëmëdheu!...
I nderuar njeri ! E di...! Po, po e di se...Lodhur dhe të stresuar nga puna dhe aktivitetët e mundimshme për ta siguruar ekzistencën dhe kafshatën e gojës për vetëvetën...
Hape derën dhe për mua, Europë e vjetër,Europë e re, Mos më lërë më të vuaj, Jam e jotja s'më vë re...
Kurr nuk i harrojmë ata pushtues barbar dhe te kaluarën, i kujtojmë per jetë dhimbjen dhe të shkuaren...
Sa do të deshte poeti, ashtu si Arkimedi, me lloz të lëvizte tokën, që vargjet poemat e tij per njerezimin e mjere,...
Ç’ po m’ kërcejnë gishtat e dorës , Përmbi tela t’ çiftelisë – T’ ia këndoj Shqipërisë dhe Vlorës , 100 vjet të Pavarësisë !...
Veç sekrete, veç fshahtësi gënjen vetën, të gënjen ty Kur mendon se e ke gjetur nga burimi të kthen të etur Në netët-në të zezë herë të ngrinë e herë të ndezë ...
Radhët i kishte shkruar me lotët e saj liqe i pafund përmallimi i derdhur nëpër fjalë ata lot,ai mall i saj,i përjetshëm më djeg kahdo si zjarr...
(Në përvjetorët e Shpalljes së Pavarsisë Shqipëri-Kosovë,në 100-vjetorin e 4-vjetorin e tyre.) Lind dielli! Pastaj,kjo ditë me rreze të ngrohta të këtij dielli...
Disa zogj e Zogj , Shqiponja i paska n’lara dhe paskan për t’habitur e n’kaça kemi për t’i renditur por edhe vetëm çokolata nga katër anët për t’iu Gëlltitur !...
Sakrifica për liri, lufta për ta fituar atë, për shumë trima, martirë, e heronj kurrë nuk ka pasur hezitim. Madje, shumica e tyre as që e kanë matur jetën e tyre me ndonjë...
U shndërrove në mbretëreshë kohe Për të shkruar ditar për jetën Për t’i kujtuar ëndrrat e cunguara Kështjellë për t’i bërë lotët Jetës për t’i thënë: Ja kush është Amsera Reka...
Sentenca e Fredeik Shlegelit se “sa më të vjetra e më të pastra të jenë rrënjët, aq më të pastra janë doket e zakonet e tij dhe sa më të vjetra zakonet e doket, aq më të mëdha...
Mbrëmë Kuvenduam deri vonë Për Çamërinë E ajo, ende Dergjet në shtratin E dhimbjeve Përkundet në djepin E shpresave Që e thërrasin...
I mëndafshtë ky muzg me qirinj ndezur, Ti brenda dhomës, si yll i ndritur, Ndaj shpirti digjet kaq shumë papritur, Të vetmin që s’frenoj dhe Hënën e pabindur!...
Sa "shekuj" ne kishim pa u pare, Po prane njerit-jetrit na solli ky shi, Ky shi nervaprishur sikur njerezit perqark, Puth une, Puth ti....
Erdhe vonë, hyjnia ime. Nga pritja e gjatë kaq herë e modelova shtatoren tënde. Që në fëmijëri, gërvishtja në kujtesë skena primitive, si skenat e gjuetisë në artin prehistorik të shpellave...