Prof. Dr. Sabile Keçmezi-Basha: Falënderim

Falënderim

Nga Prof. Dr. Sabile Keçmezi-Basha

I nderuari z. Gëzim,

Të nderuar komentues e miq të fjalës dhe mendimit,

E ndjej për detyrë, por edhe për kënaqësi shpirtërore, t’ju drejtohem me mirënjohjen më të thellë. Ndjej lumturi të veçantë që pata privilegjin të jem pjesë e këtij komunikimi me ju – një bashkëbisedim që tejkaloi kufijtë formalë të një interviste dhe u shndërrua në një miqësi të ngrohtë shpirtëror e intelektual.

Në një botë ku fjalët shpesh humbin peshën e tyre, ju më dëshmuat se fjala mund ende të frymëzojë, të mbështesë, të shërojë. Ndaj, me shumë përulësi dhe falënderim të sinqertë, ju them: Ju faleminderit që ishit aty – si bashkudhëtarë në këtë udhë të ndjeshme dhe të bukur.

Nuk qe aspak një detyrë e lehtë të përgjigjesha në pyetjet e drejtuara nga kryeredaktori i njohur i portalit “Zemrashqiptare”, z. Gëzim Marku. Përballja me një intervistues të këtij kalibri nuk ishte vetëm një sfidë intelektuale, por edhe një udhëtim emocional nëpër kujtesë dhe ndërgjegje.

Z. Marku, me një përgatitje të admirueshme dhe një nuhatje të hollë gazetareske, dinte t’i formësonte pyetjet jo vetëm në mënyrë të mprehtë dhe profesionale, por edhe me një ndjeshmëri të thellë për kohën, për kontekstin dhe për momentin e duhur. Ai i qaset bashkëbiseduesit jo si një reporter i zakonshëm, por si një hulumtues i mendimit dhe ndjenjës njerëzore, që di të gërmojë me delikatesë aty ku historia personale ndërthuret me atë kolektive.

Përgjigjet nuk ishin thjesht përgjigje – ishin përpjekje për të nxjerrë në dritë një realitet të brendshëm, për të zbërthyer ndjesi të heshtura, për të ndarë copëza jete që shpesh mbeten të pathëna. Dhe pikërisht kjo e bënte këtë proces jo vetëm sfidues, por edhe thellësisht domethënës.

Pyetjet e tij ishin aq të goditura, aq të menduara dhe të ngarkuara me peshë kuptimore, sa që nuk mund të qëndroja në sipërfaqe. Ato më ftuan – më detyruan në mënyrën më të bukur – të zbres thellë në shkallët e kujtesës, të udhëtoj nëpër labirintet e historisë personale dhe kolektive, dhe të shpalos pa ndrojtje para jush gjithçka që dija, që mbaja brenda vetes, dhe që guxoja të ndaj me fjalë.

Në çdo pyetje kishte një ftesë për reflektim të sinqertë dhe rrëfim të ndershëm. Nuk bëhej fjalë për një dialog të zakonshëm; ishte një udhëtim drejt rrënjëve të asaj që kemi qenë, jemi dhe ndoshta duam të mbetemi. Ishte një çelës që hapi jo vetëm faqet e një interviste, por edhe kapituj të pazëshëm të jetës dhe kohës që na ka formësuar.

Ndërsa ndalem këtu për të reflektuar mbi gjithë këtë përvojë të veçantë, nuk mund të mos i drejtohem edhe juve – komentues të shumtë, miq të fjalës, bashkudhëtarë të mendimit dhe ndjesisë. Ndonëse nuk mundem t’ju përmend një e nga një, dhe nuk kam fuqinë t’ju falënderoj veçmas secilin siç do të doja, po marr guximin t’ju drejtohem me një falënderim të vetëm, por të përmbledhur në gjithë thellësinë e mirënjohjes sime.

Ju jeni dëshmia më e bukur se fjala nuk bie në tokë kur del nga zemra. Komentet, reflektimet dhe emocionet tuaja ishin për mua si një pasqyrë që ma ktheu rrëfimin me ngrohtësi dhe mirëkuptim. Faleminderit, nga zemra, për kohën tuaj të çmuar, për vëmendjen që i dhatë intervistave të mia, për atë akt të heshtur dashamirësie që është leximi i kujdesshëm.

Në një botë gjithnjë e më të zhurmshme, ju më dëshmuat se ende ka vend për fjalën e ndjerë, për mendimin e thellë dhe për solidaritetin shpirtëror. Për këtë, ju jam thellësisht mirënjohëse.

Do të ndihesha thellësisht e lumtur nëse, përmes përgjigjeve të mia, kam arritur — qoftë edhe në një masë të vogël — t’i prek apo t’i afrohem pritshmërive tuaja. Nëse fjalët e mia kanë pasur aftësinë të ngjallin reflektim, të rizgjojnë ndjenja të harruara apo të ofrojnë një pasqyrë më të qartë të së kaluarës e të përjetimeve që më kanë formuar, atëherë kjo do të përbënte një shpërblim të paçmuar për mua.

Sepse çdo fjali që është shkruar me sinqeritet dhe çdo mendim i ndarë me ndjeshmëri, ka vetëm një synim: të krijojë një urë mes atij që flet dhe atyre që dëgjojnë, një lidhje të heshtur e të thellë që shkon përtej fjalëve. Nëse kjo urë është ndërtuar, edhe pjesërisht, atëherë kam arritur më shumë sesa kam shpresuar.

Ju jam thellësisht mirënjohëse për mbështetjen e vazhdueshme dhe përzemërsinë që më dhatë gjatë gjithë rrugëtimit të këtyre njëmbëdhjetë pjesëve të intervistës. Çdo fjalë juaja, çdo koment, çdo shenjë vëmendjeje ishte një motivim i çmuar për mua — një dëshmi se fjala e thënë me ndershmëri gjen gjithmonë rrugën për të prekur zemra.

Zoti ua shpërbleftë me mirësi e begati në jetët tuaja, me shëndet, gëzim dhe dashuri përreth. Ju jam borxhli për ndjeshmërinë tuaj dhe për atë lidhje shpirtërore që më keni dhënë pa kushte.

Me përulësi dhe shumë respekt,

Sabile Keçmezi-Basha