Agron Tufa: Pështymat

PËSHTYMAT

Nga Agron Tufa

Sallë kinemaje. E mbushur plot. Nuk shfaqet film. Flet sekretari i Partisë. Në sfondin butaforik skuq parrulla: “T’I SHTYPIM KOKËN ARMIKUT TË KLASËS!”. Për të mos dëgjuar zërin piskatës të sekretarit, ia ngul sytë Irenës, një gjimnaziste e klasës paralele. Nuk ngopem duke e parë. Nuk di sa kohë më ka frymëzuar fytyra e saj për vizatime me laps, për të shkruar ndonjë varg apo thjesht, pë të ëndërruar me sy hapur. Ia kam ngulur sytë në distancë. “Armiku fshihet midis nesh”; “Hedh vezët e gjarprit”; “Do t’i diskreditojmë publikisht”... Befas dëgjoj emrin tim, por unë sytë i kam ngulë te Irena.

- Lirim, ti, bir reaksionari! Dil këtu!

Ndërkohë dy oficerë sigurimi më ngrenë pezull dhe e shoh veten në skenë.

- Ky bir reaksionari i ka të arratisur dhe babain dhe gjyshin, - thotë sekretari, duke më shenjuar me gisht.

Pastaj, me duar në bel, si ata që të bëjnë qepaze, më përvishet:

- Fol, thuaja të vërtetën masave! I dënon ti, babanë e gjyshin tënd? I mohon?

Nuk flas. Ai bën “Ë?” dhe me dorën si hinkë në vesh afrohet drejt meje.

Salla ka heshtur kur unë, me sy të fiksuar pas fytyrës së Irenës, hap gojën e them:

- Nuk jam kopil... Si t’i mohoj!?

Në sallë pështjellohet gjithçka.

- Dilni e pështyjeni armikun! Pështyjeni! Dëgjoni more? Ta pështyni të gjithë këtë surratqen!

I shoh si nguten. Si ngjiten. Si më pështyjnë.

Para meje ka qëndruar Irena. Vështrimet tona ndeshen. Nëse më flet, kjo do të jetë hera e parë... në këto rrethana... Befas ajo ngrihet në majë të gishtave,

barazohet me nivelin e syve të mi dhe... më pështyn fort në fytyrë. Madje është e vetmja, që shoqëron pështymën e saj me një fjalë të artikuluar kumbueshëm

në rrethin e përsosur të dhëmbëve të saj të dëbortë:

- Re-ak-sio-nar!

Pështymat e tjera s’më bëjnë më përshtypje.