Viron Kona: Pas dasme

Viron Kona

 

Pas dasme

 

Rrëfenjë gazmore

 

Për dasmën e të birit,

në ftesën e parfumuar bëri dhe një njoftim:

të ftuarit të vinin e të gëzonin n`atë dasmë,

veç ai s`pranonte prej tyre asnjë shpenzim.

 

Donte t`i kënaqte të ftuarit e shumtë,

në dasmën që  s`ishte parë në ato anë,

të mos e harronin madhështinë e saj,

me valle, këngë, verë dhe shampanjë.

 

Të ftuarit ia mbërritën me qejf,

dasma u krijoi vërtet kënaqësi,

vallëzuam, bën humor e gëzuan,

gjithçka kaloi mirë e mrekulli.

 

Në fund kur të ftuarit po linin dasmën,

ai doli në derë e nisi t`i përshëndeste,

e ndërsa miqtë i shprehnin kënaqësinë,

ai u jepte nga një zarf me një 10 mijë lekëshe.

 

“-Ju lutem, i merrni këto pakë para,

do t`ju isha mirënjohës po t`i pranoni,

nesër pini një kafe me miq dhe shokë,

dasmën e tim biri dua t`mos e harroni!”

 

Miqtë e ftuar ndiheshin të befasuar,

e merrnin disi me zor darovitjen e tij,

kurse ai ngulmonte me dashamirësi:

“Ju lutem mos m`i ktheni, miqtë e mi”!

 

Kur gjithçka po shkonte për bukuri,

një i ftuar, ia ktheu zarfin mbrapsht:

“Unë erdha këtu për të nderuar zotëri,

ndaj mos më përcill sikur jam lypsar!?”

 

Pastaj kur s`kishin kaluar pak sekonda,

një dasmorë tjetër erdhi vrullshëm tek ai,

ishte daja i nuses, një burrë trupmadh,

që i tundi 10 mijëshen e i sokëlliu në sy:

 

-Si ore krushk më dhe` vetëm 10 mijë lekë,

mua që jam daja i nuses, i pari krushqisë,

nga 10 mijë lekë u dhe` edhe sehirxhinjve,

çiliminjve, shoferëve dhe gjithë fqinjësisë”!

 

U trondit dhe u hutua akoma më shumë,

kur i erdhi xhaxhai i bërë prush në fytyrë,

i hodhi zarfin me 10 mijëshen te këmbët,

e i bërtiti sa u tundën muret e shtëpisë:

 

“-Je në vete o nipçe, apo ke shkalluar,

po bën budallallëk me brirë këtë herë,

mua po më krahason me nipin e gruas,

që është vetëm një copë kamerier?!”

 

“Na dole aguridh, i tha me ironi halla e vogël,

e bëre si lopa, që kovën me qumësht shkelmon,

për çfarë të duhen shkollat e gradat shkencore,

kur fisin, me të ftuarit e zakonshëm barazon!”

 

Pranë iu afrua njëri nga shokët më të ngushtë,

e si t`i jepte një “dush” t`mirë, i tha me qesëndi:

“S`na darovite siç duhet as ne shokët e zemrës,

na dhe` njëlloj si të tjerët, vetëm nga 10 mijë!”

 

Të ftuarit largoheshin duke murmuritur,

u dallohej hapur shprehja e pakënaqësisë,

ndiheshin të fyer me të zotin e dasmës,

që i kishte trajtuar njëlloj “si këmbët e dhisë!”

 

 

Çaste

 

Një udhëtar e nisi rrugën i vetëm,

po i dukej e gjatë dhe pa mbarim,

ec e shiko orën, mjedisin përreth,

eh, sa i mërzitshëm ky udhëtim!

 

Diku me të u bashkua një tjetër,

të dy ia nisën për qejf muhabetit,

por, ngaqë e kthyen në  politikë,

ngritën zërat dhe ia nisën sherrit...

 

Kur panë nga larg që po vinte një i tretë,

shpresuan që ai sherrin do t`ua ndante,

por, çuditërisht, ai kish mendje tjetër:

si thoni, ia marrim të tre një kënge? 1)

 

Dy  të parët u bashkuan si me zor n`këngë,

por shpejt ajo i bëri për vete me tingujt e saj,

tashmë dukeshin ndryshe, si të tjerë njerëz,

jo ata, që pak më parë ishin grindur e sharë.

 

Një erë e lehtë e përhapte këngën në pyll,

zogjtë kërcenin nëpër degë e cicëronin,

gjethet dhe bari fëshfërinin e mbanin iso,

krojet ujë kaltër, jehonin, gurgullonin.

 

U shfaqën buzë pyllit dhe kafshë të egra,

mbanin vesh këngën n`shkurre e shtigje,

muzika i tërhiqte,sikur ua zbuste egërsinë,

dukej dhe ato kalonin çaste të magjishme.

 

Të tre udhëtarët të shkrirë me natyrën,

atë rrugë të gjatë thuajse s`e ndjenë fare,

kalohet, thanë, m`mirë me këngë e miqësi,

sesa  me grindje politike dhe me sharje...

 

1). Në Labëri thonë:  “Po u bën bashkë tre lebër, ia marrin këngës”. Kurse në Përmet thonë: “Kur një njeri udhëton i vetëm, ai është vetëm; kur udhëtojnë dy, ata grinden; në qoftë se janë tre, ata do të këndojnë”.