Viron Kona: Ujin e ka zënë kuçedra

Viron Kona

Ujin e ka zënë kuçedra

Sapo doli në oborr,

vajza dëgjoi fishkëllimën,

mori shtambën të mbush ujë,

dhe te kroi e mbajti frymën.

Nënë sot mund t`kthehem vonë,

s`kam faj unë, që uji s`po vjen,

mbase e ka zënë  “kuçedra”,

apo djali që fishkëllen?

Nënë të lutem më beso,

kam arsye të vonohem,

kroi ka shterur s`ka pikë ujë,

“për kokën tënde!” të betohem!

Ja dhe djali po ma prish mendjen,

te koria m`thotë të shkojmë,

të dëgjojmë këngët e zogjve,

një copë herë të kuvendojmë.

Ikë, i them  se jam në hall,

se shikon që uji s`po vjen,

do më vësh n`sherr me nënën,

lërmë t`qetë se s`ta kam ngenë!

Djali qesh, më kap për dore,

me zë t`ëmbël më drithëron,

ç`po më deh aroma e pyllit,

një bilbil tej po këndon.

U magjepsa, atje ndenja,

sikur s`isha në këtë botë,

s`di si ta shpjegoj magjinë,

bëj të ikja, s`ikja dot.

Pastaj dihet ç`ndodhi m`pas,

si n`përrallë gjithçka kaloi,

trimi u ndesh me “kuçedrën”,

ujin e kroit e lëshoji.

Sot o nënë, bëra si bëra,

çdo bëj nesër, nuk e di,

se ajo e “llaftarisura”,

do zërë kroin përsëri.