Poezi rumune nga Vasile Muste

Vasile Muste

Poet dhe prozator. U lind më 30 janar 1956 në fshatin Koruien të Maramureshit. Kreu filozofinë dhe gazetarinë. Korrespondent i disa studiove të radios, kryeredaktor i disa revistave letrare dhe gazetave, kryeorganizator i Festivalit Internacional të Poezisë në Sigjetu Marmaciei, drejtor i Shtëpisë së Kulturës në të njëjtin lokalitet. Ka botuar vargje në revista të panumërta letrare si: România literar?, Steaua, Tribuna, Astra, Ateneu, Orizont, Archeus, Hyperion, Cronica, Nord Literar, Art Panorama, Contemporanul, Amurg sentimental, Arcadia, Convorbiri Literare, Litera Nordului, Familia, Liternet, Poezia,  Mi?carea Literar?, Marma?ia literar?, Ilumin?ri etj. Ka qenë prezent me emisione në radio dhe televizion, sidomos në rubrikat Dialogje kulturore, Zëri i poetit etj. Koordonator librash dhe laureat i një varg çmimesh të rëndësishme në disa festivale të poezisë, ndërsa për veprën e tij kanë shkruar kritikë dhe eseistë të mirënjohur rumunë. Vëllime të botuara: Instalimi i Acarit (1997), Kartë vizite (2003), Korujanët (2006), Pronari i distilerisë (2008), Konstelacioni i Fëmijërisë (2009), Vetmia e Engjëjve (2010), Fëmijëria dhe vetmia (2010), Fëmijëria-Dashuria-Vetmia (2011), Libri i Pajtimit me kullosën (2011), Lufta me Molkucin (prozë ultrashkurte, 2012), etj.

MOS THUAJ TRËNDAFIL

 

zambak i hollë kam qenë mbi vijën e ditës

i bukur si të shenjtërit e ri të kalendarëve

 

në shtëpinë time rri mali në tryezë

me detin e ulur pranë këmbëve

 

nga një kohë vetë banoj në vdekje

kurse prej meje s’kam asnjë lajm

 

dhe nuk e kam ç’prej moti fatin tim

dhe vjen mbrëmja e jam zambak i hollë

 

PORTRET ME DEGË TË LULËZUAR

 

nëse përsëri do të duhet të hesht shtatëmilionë vjet

pas shpinës së Hënës të ma vëni një degë të lulëzuar

disa molla shtëpie do kalojnë nga shekulli në shekull

duke shpresuar se po kthehem ngase shumë desha

të vij sërish me degën nga shpina e Hënës

nga buzëqeshja e  një fëmije që do derdhet me mua

gjithmonë i lulëzuar

 

LEIRIA

 

të degdisura të gjitha sa janë do të shtrohen përsëri përmbi ne

dashuri të shkuara n’mesditë apo n’kreshtën e natës të më mbeten

përsipër njësoj si dëbora e kremtimeve të mia të lumtura dikurë

kapela e supe duke u zbardhur nga rinia e pakuptuar në brigje tjera

gurë e njerëz duke u mahnituar parreshtur përmbi qytetin e heshtur

e kalin tim të bardhë ta ëndërroj duke rendur sërish fushave vezulluese

kullosa duke u hedhur në atë sovejkë prej ujit të quajtur oqean

i fshehur në rërën prapa drurëve të lartë e pleq të Leirisë

në San Pedro de Moel ku për herë të parë e pashë n’shkëlqesinë e saj

kanë vajtur në thellësi gjithë sa s’kanë qenë me ata mundohen të jenë

 

TRE POEZI NË GJUHËN RUMUNE

 

LEIRIA

pierdute toate câte nu mai sunt se vor a?terne iar??i peste noi

iubiri plecate-n miez de zi sau la cre?tetul nop?ii s? îmi r?mân?

deasupre asemeni z?pezilor din s?rb?torile mele fericite cândva

p?l?rie ?i umeri albind de tinere?e neîn?eleas? pe alte t?râmuri

pietre ?i oameni uimind neîncetat deasupra ora?ului t?cut

?i calul meu alb s?-l mai visez alergând iar pe câmpii lusitate

iarba aruncându-se-n suveica aceea de ap? numit? ocean

ascuns în nisipul din spate copacilor înal?i ?i b?trâni din Leiria

la San Pedro de Moel unde întâia oar? l-am v?zut in splendoarea-i

s-au dus în adâncuri câte n-au fost cu cele ce încearc? s? fie

 

NU E INTUNERIC ?I IUBIRE

 

e-atâta întuneric  blând încât am putea s? ne bem propria moarte

?i niciodat? s? nu mai murim sa nu ne mai întoarcem ?i s? nu mai venim

prin col?urile ??rii t?iate de secera lunii hai s? fim singuri mor?ii nu-i plac

executiile în singur?tate hai s? tr?im cum în alte vremi când eram tineri

dar mai r?mânem în praful de stele în pustiul din str?zi ca un om ce nu

s-a împotrivit ninsorii ?i celor ie?i?i din credin?? ba una eram cu cei care

priveau tot mai adesea pe fereastra dinspre  marea neîncredere fat? de

noii veni?i cei care nu în?elegeau ce m?rea?? e modestia ce nu au respirat

niciodat? aerul tare al nebanuitelor  în?l?imi ale iubirii

 

VALEA TRANDAFIRIE A COLIBELOR

 

de se va ?ese alb? deas? ceat? peste ape

?i peste ochii-mi lungi c?r?ri de frunze

un timp îndelungat nu îmi mai fi aproape

î?i voi g?si cu ierburile scuze

 

dar nu cânta o pentru cântec vreme

a? vrea s? la?i s? vin? mai târziu

s?-mi scrii doar scrisul s? m? cheme

cum te-a? chema  la mine în sicriu

 

degetul t?u s? îmi ating? doar un ram

cel mai în floare dinspre partea mea

valea secat?  mai demult de-un veac

în rochie ro?ie-atunci se va-mbr?ca