Kostaq Duka: Kur prek nostalgjitë

Kostaq Duka

Kur prek nostalgjitë

 

Shtegu

i nostalgjive

ngjan me udhëzën në varreza.

Nostalgjitë

dhe merrmerin e të ikurve herë, herë i prek

edhe pse pas  çdo prekjeje

kthetrat tregon vdekja.

Shtegu i nostalgjive

ngjan me udhëzën në varreza,

here, herë më duhet vetmitar mes tyre të ec,

në kthim më bëhet më e vyer jeta.

 

Ajri

 

I përkëdheluri.

I adhuruari.

I dëshiruari.

I barazuari me ekzistencën e jetës sonë.

Ajri

sa i butë , aq i sertë.

Herë puhizë

e herë stuhi,

kalërues pa fre.

Ajri

na robëron me lindjen

lirinë prej tij e sjell vdekja.

 

Sita e kohës

 

Të gjithë pretendojnë

se janë shërbëtorë të mirësisë

se për të lodhen e dërmohen

i falen si perëndisë.

Por vjen një ditë

e sita e kohës

ndan farën që i shërben jetës

nga  helmi i djallëzisë.

 

Iluzion

 

Edhe pse vdekjes

çdo ditë i afrohemi nga pak

çasti i përqafimit me të mbetet i pacaktuar.

Ndaj të dëshiruar

përpiqemi ta bindim veten

se ajo s’ka për të ardhur kurrë.

 

Sikur ta dije

 

Sikur ta dije

padurimin tonë për ardhjen tënde

do mblidhje tërë fuqitë

e tej në dritë do dilje.

Por ti indiferent lart e poshtë vjen

duke ushqyer ditët

kalkuluar saktësisht në gen.

Kur të bëhesh i joni

me siguri do na gjesh rreth teje mbledhur të gjithë

e do lëshosh të qarën klithmë,

si  anija lëshon sirenën

kur në breg mbrin pas udhëtimit të lodhshëm, të gjatë.

 

Pesha e natës

 

O njeri!

Duhet të mbash mbi supe

peshën e natës

që të kuptosh e vlerësosh

lehtësinë e bukurinë e levizjes

në pistat plot ajër e dritë të ditës.

 

Çast vetmie

 

Shkëlqimi i vitrinave

më verbon sytë

më shkakton drithma.

Nën xhupin e trashë

trupin dhe vetminë e ndrydha.

Për t’u ngrohur

nisa të dëgjoj muzikë të vjetër nga vendlindja.