Agim Mato: Ali Podrimja

Agim Mato
 
ALI PODRIMJA
 
Bard i lashtë, që shtegtoje në kuvende poetësh,
i zbehtë e i shkujdesur nga kujtesa
dhe përplasja e meteorëve. Ditë më parë ishim
të shushatur
para  teje
kur  mbërrite në netët  tona jonike,
duke hequr zvarrë hatanë e një dhimbjeje të shurdhët.
 
Ngatërroje linjat, stacionet,
ngjiteshe në një epokë tjetër,
shetisje kuturu nëpër pavione galaktikash, spitalesh.
 
Mu kujtua profecia jote:
“Do të hyjmë në Paris” – pate thënë.
Nuk e patëm kuptuar atëhere këmbënguljen tënde
që ëndërrat  e Lumit  t’i varje në krahët e  lejlekëve,
nuk e patën kuptuar pse nxitoje marramenthi metrove,
duke i marrë erë ftoit të vendlindjes
dhe përsërisje:
“nuk do të shkelim asnjë mizë
nuk do të trembim asnjë zog
nuk do të derdhim zjarr vrer
mbi kokë të njeriut”
 
Qysh atëhere
ne, poetët,
as një fije floku nuk deshëm t’i prekej këtij dheu,
asnjë shpese e shprese nuk deshëm t’u këputej fluturimi.
Qysh atëhere,
përkrah teje,
natë e ditë patëm zgjeruar shpirtrat tanë
të gatshëm që të nxenin lumenjtë e  fatkeqësive              
që shkaktonin tiranët.
 
Bard i lashtë që shtegtoje në kuvende poetësh,
nuk e kuptuam si  na ike sërish drejt Francës
dhe le pas shpine, siç e pate profetizuar,
netët ballkanike, vallet, këngët, baladat, përrallat.
Vetëm fyellin ta gjetën të ngrohtë ende
nga malli i pashuar i tët biri,
kur paskëshe humbur në  rrethinat e Lodeve.