Cikël poetik nga Neki Lulaj

Neki Lulaj

MESHARI

Mesharit ia numërova

Vargjet dhe heshtjen

M’u duk se u takova

Me Buzukun

Shkallëve të koridorit romak

Në Bibliotekën e Vatikanit

Fola me plakun u urtë.

I dehur

Me pluhur yjesh

U takova edhe me

Mikel Marulin

E gjeta

Formulën e Pagëzimit

She Pal Engjëllin

Që digjej nga përmallimi

Për studiusit e rinj

Në pritje

Për zogjtë e shqipeve

Të praruar

Me pupla zanash..

Më pyetën nga erdhe

M’u lidh gjuha nyje

Thash jam biri i arbërit

Jetoj në Dukagjin

Mysafir i shpirtit

Në Bibliotekën

E shtratit intim

Ku dergjet Meshari

Që s’plaket kurrë -

Burim i pashtershëm

I kombit tim....

Nga stendat e heshtjes

Vitrinë e prarur

Më thërret

Ungjilli i Buzukut

Pa më merr në duar

E më dërgo atje

Ku shekujt e presin

Dritën time në Tiranë

Bijtë e shqipes

T’i shoh të bashkuar

Sa herë më ftojnë

E vijnë të buzëqeshur

Të më vizitojnë....!

IDIL MËKATI

Ju mekatarë

Pa më leni

Në gjumin e përjetësisë

Në rehatinë time

Isha Teolog i shpirtit

Me gjak Shqipërie

Më leni të qetë

Në shtratin e lindjes

Eshtrat të më prehen

Në tokën e arbërit

Gjumin gjumë dua ta bëj

Mos u tallni o burra

Me eshtrat e mia

Se ju dënon etika

Ju gjykon shqiptaria

Ju mallkon historia

Klithi zëri i teologut

Lart nga gjithësija.

Kur anadollakët

Ia nxorrën eshtrat nga varri

Gjëmoi qielli nga mëkati

U hodhën buzë Prishevkës

Qenjtë luajtën me eshtra

Dhe aty u ngrit xhamia.

Mallkoi Pjetër Bogdani

Dorën gjakatare

Bekoi truallin e Arbërit

Ku rriti shatin djaloshar

Dhe natyrën e ndritur

Që i dhuroi margaritarë.

Zotërat e ndalën shiqimin

Mbi hatanë e asaj dite

Kur korbat e krimit

E nxorrën nga varri

Dhe eshtat e Trimit

Zvarriteshin rrugëve të Prishtinës

Qenjtë e pamëshirshem

Luanin lojën e tërbimit.

SHALLI I ERËS

Kur na u shkri

Akulli i shekullit

Heshja e bloi dhembjen

Para stolive të Atdheut

Urata e bekuar

Ngjyrë i dha bukurisë

E jetë fjalës.

E pluhurin e moçëm

E ngarkuam

Me qerre kuajsh

E karroca fluturash

E varrosëm nën qershi

Pakë patëm ngelur

Por jeta

Ishte një sihariq

Që u përtëri.

Ai ishte aty

Se kishte arritur i pari

Me qerren me katër rrota

Të vuajtjes

Me shallin e erës

Shekullin e pagëzoi ngjallje

Jetë i dëshiroi gurit e drunit

Me pak fjalë

Dhe me shumë dashuri....!