Halil Haxhosaj: Triptik për nënën

Halil Haxhosaj

TRIPTIK PËR NËNËN

1.

Sa herë më kaplonin sëmundjet

Nëna ofshante dhe mërmëriste

Pastaj një kokërr kripë

Ma sillte rreth kokës

Të mbërthyer në grusht

E hidhte në zjarr

Duke pëshpëritur

Plastë si kokrra e kripës

Si kokrra e kripës

Hedhur në zjarrin e vatrës

Paste syri i keq

Shërohej sëmundja ime

2.

U përbirove

Nëpër hallkat e një shekulli

Edhe në tjetrin

E nusërove një mot

As Lija e Madhe as Mortja

Nuk të lanë vërragë në fytyrë

Edhe pse të kaluan pragun e shtëpisë

Trokëllimat e shtrëngatave

T’i çakorduan

Fijet e endura shekujve

Nëna ime

Kurrë nuk njohe sulltanë as krajla

Edhe pse zërin ua dëgjove

3.

Mbrëmë derisa po flija

Më erdhi nëna në ëndërr

Me një këmishë të arnuar

Në dorë

Merre më tha

Mbështille lëkurën e prerë

Në sallën e operacionit

Sepse nuk lëngon më

I përmalluar dhe i gëzuar

Desha ta përqafoj e ta përkëdheli

Ajo iku e shndërruar në aromë

Në mëngjes

Një buçetë me lule të freskëta

E kisha të vendosur te koka

Kur u mora erë

Diçka lëvizi në dhomë

Pranvera ia çeli

Petalet natyrës