Udhëpërshkrim » Gorica
Pëllumb Gorica: Në papiruse kujtimesh
E marte, 14.02.2012, 08:54 PM
NË PAPIRUSE KUJTIMESH
PËLLUMB GORICA * * * POEZI
NË PAPIRUSE KUJTIMESH
Në heshtjen e pagojë që djeg shpirtra
S’kam shkruar për ty.
Në papiruse kujtimesh
Dhimbja mi verboi ditët.
Gacat e zjarreve u vetshkruan
Buzëve vjeshtore.
Mbi një vazo dhimbje
Lotët e trandafiltë u derdhën.
TË KËRKOJ
Fluturon mbi krahët e një zogu
Me retë nxiton së toku
Bëhesh shi e bëhesh vesë
S’më jep kohë as që të vdes.
Bëhesh shpesh gjymtyrë e qiellit
Ndonjëherë e dashur e qiellit
Dhe ca fjalë më flet në vesh
Si ca kode zemre midis nesh,
Të ndjek, të ndjek, të ndjek
Gjersa dielli humbet në shteg.
KOHA NUK HARRON
Larg teje zemra digjet
në heshtje papërtuar
purpuri shpesh vesh brigjet
si buzë e përvëluar.
Për ty thura ëndërra
pa gjumë mbeta shpesh
po asnjë yll i ndritshëm
nuk hyri midis nesh.
Si degëz dimërore
buzëqeshja jote mbeti
Një dorë e zezë mizori
Të ndau nga unë poeti.
Veç ëndërra kthej në vargje
ai tjetri ishte ndryshe
në qiellin tënd tharë
skish vend për dallandyshe.
KOHË E SHKUAR
Ajo kohë iku tashmë
Si një zog vjeshte pa zë
ëndër e pashpresë
Në një qiell ngjyrë harresë.
Larg me heshtjen e kërrusur
Nën një shteg në mugëtirë.
Arsyen e erësirës humbur
Si fustan vejushe nxirë.
KUJTIMET QË NUK DUAM T'I KUJTOJMË
Ku jeni gjerdanë kujtimesh që vetëm treteni,
me turbullimin makbethiane në fantazma.
Si pulëbardha ëndërrimesh mërgoni të heshtura,
mushkëri të plurosura që i ndjek azma.
Kujtimet, psherëtima që mbeten si rrudha thellë,
si në një mesditë gjinkallore, të gjatë,
asgjë fllad në shpirt si bujk nuk u mbjellë,
në qiellin e harresës së dhimbshme, të pamatë.
Pa diell janë mendja, faqebardhat dhe sytë,
janë thjesht një krijesë e pafajshme dëbore,
Mugëtira pak nga pak dritën hyjnore e mbyt,
teksa lëmë kujtimet si gurë të hedhur në hone.
NATA SI METAFORË
E plagosur erdhi nata si metaforë,
duke ecur mbi këmbë padurimi.
Nuk
ndaj ecte shkujdesur, si dikur Çaplini.
Unë dola nga ora e mungesës së gjatë,
nuk prita të me nxirrte dikush me përdhunë.
Ndërsa të shikoj e shkruaj te ky shtrat
ta dish se nga ti po përpëlitem unë.
VARGJET E MIA
Rrjedha e vargjeve kurrë nuk më thinjet,
në pentagramin e natyrës së arnuar,
si një bard që kurrë nuk nginjet
jetoj shpresën e ënderrës së kërkuar.
Nata shpesh yjet mi fsheh
dhe henën që s’derdh as rreze drite
si vetmitarët me pandeh
po unë prapa dere qëndroj prite.
Me legjenda e mbeshtjellë vetveten
imazhe i gërvish me penë
kërkoj prej qiellit të vertetën
dhe pres mëngjezet mbi bedenë.
TË PRITA
T’i s’erdhe as sot
Dhe qielli keq mu nxi
Vetmia sytë po mi kot
Dhe reja po ndjell shi.
Mbi gurin e një rruge
Të pres, të pres pafund,
As sot t’i nuk u duke
Veç qielli shira shkund.