Aleksandër Bardhi: Mikeshat e mia të sfidës

MIKESHAT E MIA TE SFIDES

 

Aleksandër BARDHI

                                        

 

MIKESHAT E MIA TË SFIDËS

 

Mikesha të sfidës, mua vetë zoti më ndjeu

Kur zbritët tek ky zjarr i shuar Mesdheu.

 

Se unë me ju, unë hiri i fikur

Shndrit gjithë mbretërinë e errësirës së paditur.

 

E gjer sa kam hyrë te kjo luftë e guximshme

I bie që të jem një masakër e shndritshme.

 

Mikeshat e mia, me ju vetë zoti më ndjeu

Kur zbritet te ky zjarr i shuar Mesdheu

 

 

VALLJA E HIJES

“Tre kisha meshova

Tre fëmijë më rrojtën”

(Nga biseda me nënën)

 

Jam hije që marr

Në valle, tre kodra,

Tre perëndime

Tre kishëza të vogla.

 

Më ndihë o Zot !

Mbamëni ju kodra

Me tre perëndime

Si gardelina të vogla ! …

 

 

DO IKI

U dashurova me njerëz të padashur

Se vija nga ishulli i braktisur i padjallëzisë.

 

Tani në ëndrra i prij

 Kryengritësve të urrejtjes

Gjersa gdhihem në mëngjes

I martirizuar.

 

Kush mbeti, kush, dëshmitari im ?!

Po shkoj të mbjell vetveten

Në ishullin tim.

 

 

KURORËZIM

Gosti – harem. Kurorezohet  mbreti.

Hënëza në skaj -

                        Buke e mykur dovleti.

 

Ku të shkoj ?! . . .  Natë. Vetëm unë. . . dhe Profeti

Yjet shkojnë të vdesin

                     Në syn` e një të verbëri. . .

 

 

LAGUNA

Ikën arixhinjtë….. ikën

                         Dhe shirat e dasmave

Me një kyç hëne

             I mbyllën te laguna . . . .

. . . .

Tani aty fle një liqen me goca

Ndërsa tej në breg,

                  Një qytet me çuna. . .

 

 

BARDI

 

Bard` i çmendur, i parruar

Me një shishe në dorë

Ku shrydhen pikë pikë

Shegët e dasmave të vjetra.

 

Ktheje,  ktheje shpirtin e parë o burrë ! . . .

 

Unë jam ai sazexhiu ë vogël

                              Në mes të xhirxhileve

Që rrojta, rroj,

                E s`u rrita kurrë . . .

 

Ktheje shpirtin nga e para o njeri

Të mori dreqi,  të mori

Me serumin tim   

Plot shegë të ëmbla folklori . . . 

 

 

KRISHTLENDJE TË ZEZA

 

Gjithë gardelinat e krahinës

U mblodhën në zgavrën e lisit tim

Këto ditë Krishtlindjesh të zeza.

 

Është strehëza e një shpirti në udhëtim…

 

Vetëm një re si tatuazh engjëlli

                             Bën roje

Me një heshtë të përgjakur muzgu në gjoks .

 

Dëgjoi heshtjen e përzishme. . .

 

Gardelinat mblidhen, mblidhen në zgavrën time

E bëhen ikona

               E zotit Krisht.

 

 

M’U VODH

 

M`u vodh, m`u vodh  një dritëz lanete

Më iku . . . me formulën e Krishtit me vete.

 

Thonë, fle brenda një lindje

Të tjerët ; zgjohet brenda një vdekje

 

M`u vodh, m`u vodh  një dritëz lanete

Më iku . . . me formulën e Krishtit me vete.

 

 

AMANETI

 

Vdiste plaku i urtë i përrallës së moçme

Me njerëz, me zot, me mbretëri,

Dhe linte amanet – një sorkadhe të pa truajtur

Që banonte e vetme në pyllin e zi.

 

 

GËNJESHTRA

 

Nuk di kush e hëngri, jeta apo vdekja

Mjaltin e zi të zgjoit me gënjeshtra.

 

Pyeta gjithandej. . . dhe përgjigja u gjet

Te një mumje që qesh gjthë ditën

                        Me gënjeshtrën e vet.

 

 

CIGARJA

 

Cigarja e harruar

             Digjet, jep shpirt

Në tavllën si krematorium

I një parajse të pajetuar . . .

 

 

XIXËLLONJAT

 

Shoku im poet më thotë

Se xixëllonjat janë çupëza të vdekura . . .

 

Këto shenjëza dritash

                 Nëpër fletët e muzgut

Si bukurshkrim kodikësh

               Ku dikush ka një emër

Që fsheh brengën e tij.

 

Ai dikushi jam unë

Që i dua për vete thesaret e fshehura. . .

. . . Po ç`ti bëj unë, ç`ti bëj

                      Shokut tim të mirë

Që ngul këmbë

Se xixëllonjat janë çupëza të vdekura.

 

 

FJALËKRYQE SHPIRTI

 

Më sëmurën keqaz

Këto fjalëkryqet e shpirtrave ! . . .

 

 Jam si një vazo, si pasqyrë

Ku derdhen qetësisht

Gjithë enigmat e kësaj bote

Që nga fillimi.

 

Dhe më duket vetja

                Florikërkues i regjuar

Në një humbëtirë të pashpresë

                Pa fund, pa cak . . .

 

. . . Po dikush prapë më fut në një lojë pasqyrash

Herë si xhentëlmen

               E  më shumë si monark. . . .

 

 

BURRI I MBRETËRESHËS

 

Mbretëresha vdiq.

Ai hyn e del prej statujës së vet

Ndërtuar me aq mund

Nga një dallëndyshe lavdie.

 

Ka probleme me formën, me masën,

Me lëndën e vet.

Hija e rrit

Drita e tret.

 

( Dallëndyshe

                       Ngri baltë mbreterie në sqep !!!. . . )

 

Ai pret, pret , o sa shumë që pret !

Sa të hyjë e të mos dal më

                       Prej statujës së vet.

 

 

RRUGICA E FËMIJËRISË

 

Rrugicëza ime, rrënojë  rrëshqitëse

Lulëzuar nëpër anë trëndafila errësire.

 

Lozin tej e tej kësulkuq pa lodra

Si zinxhirë errësire me ca hënëza të vogla.

 

 

RRËNOJA E MËSHIRËS

 

U rrënua dhe e fundit

                         Kishëz e mëshirës ! . . .

 

Netëve aty

Një djall i plakur

Dhe një krijesë hënore

Ndezin zjarr

Me gjakun e Krishtit. . .

 

Arkitrarët këputen vetë ndër vete.

 

. . .  Shpirti i një skllavi

                         I vë supin ti mbaj ! . . .

 

 

TRËNDAFILIM

 

Kur unë kisha frikë

E desha të të ndal,

Ti lulëzove.

 

Tani, dritëzat e gjelbra

Në trupin tënd të errësirës

I poqën farërat.

 

Them me vete ;

Sikur të mbush hejbetë

E të trëndafiloj gjithë shkretëtirat ! . . .

 

 

KASOLLJA E DHIMBJEVE

 

Një vetëtimë shkoj të flerë

Në kasollen e dhimbjeve

 

I zoti tani

Jeton në një pallat vezirësh

Ndërtuar mbi truallin e grabitur të engjëjve . . .

. . .

Një vetëtimë shkon të flerë

Në kasollen e dhimbjeve. . .