Poezi nga Alketa Stefania Caca

Alketa Stefania Caca

Ështe lindur ne vitin 1972 në Korçë.

Ka mbaruar shkollën e mesme të përgjithshme"Themistokli Germënji" dhe është nëna krenare e Kristit 26 vjeçar.

Alketa jeton dhe krijon prej 6 vjetësh në Melbourn, Australia.

Ka botuar librin e saj të parë me poezi në shtator 2016 titulluar "Si vdes një grua".

Në Nëntor 2016, poezia me titull "Ati ynë pse na ke braktisur" marrë nga ky vëllim me poezi, është vlerësuar fituese e çmimit ndërkombëtar "Frank Bardhi".

Aktualisht, Alketa ndjek kursin "Poezi e literature" pranë Council of Adult Education, në Melbourne - Victoria dhe po përgatit vëllimin e saj të dytë me poezi.

 

ATI YNË, PSE NA KE BRAKTISUR?

 

Nuk dua të luftoj me ty Zoti im,

bota ka ngelur pa mëngjes,

nata mban peng yjet,

sy të dehur gromësijnë në kazane plehrash,

shitësin e luleve po e dëbojnë nga qyteti,

miza si vampire pështyjnë vagina qorre,

mbi plagë qensh ulet urrejtja e lotit.

Zoti im,

bota ka ngelur pa nerv, pa muskul,

ujqërit shëtisin serbes në piaca dëshmish,

pirgje me kocka thatanike zihen me gurë,

prifti dhe një hoxhë i moçëm

mbajnë shenim emrat e vdekjes,

qielli nga lart vajton psalmet e shenjtërve.

Zoti im,

Kurvëria dendet me mish e raki,

kamja e mullirit bluan pantallona burrash,

korbat ngushëllojne kamxhikët e lodhur,

nuk gjendet balsam për jetën që dergjet,

turma të kërrusura presin lindjen e diellit.

Zoti im,

nuk mundem të luftoj me ty,

bota po zhegërlitet nga pabesia,

po zbres poshtë,

shumë poshtë tokës së errët,

të pres Zotin e fjalës,

për 7 ditë Zotin e zjarrit.

 

 

ËSHTË   ORA...

 

Është ora të shkruaj,

të bëj një ponç portokalli,

të ndez një cigare Davidoff,

nga flaka e qirinjve me aromë dardhe.

 

Do shkruaj,

për kuaj blu, të zinj, të murrmë,

për qyqen kur e mallkojnë dhimbjet e yjeve,

për ëndrrat e shkurtra, të dalldisura,

për belbëzimet e mpira.

 

Do shkruaj për Shakespeare-n,

për metaforat sensuale,

për Sappho-n e dëshpëruar që dashuronte

netët e bardha binjake,

në breg të detit rrethuar me korba lakuriqe.

 

Ohh, po afron ora të bjerë këmbana,

ajo, që zgjon nga varrezat kureshtjen,

duke çliruar rrënkimet e natës,

e djeg leshrat e mjegullës me temjan dehës

para kungimit të trupit hakmarrës.

 

Është ora të shkruaj,

për heshtjen e kuqe të përqeshur

nga hija e gishtave mbi buzë,

përzier me lëngun e gjetheve të fundit,

në kopshtin me jargavanë.

 

Ështe ora të fle,

për ëndrra të rèja...

 

 

TË SHKRUASH KUNDËR DËSHIRËS

 

Po shkruaj i dashur kartolinën e fundit,

( ti, i ke ruajtur të gjitha që të kam dërguar).

E di, Krishtlindjet janë larg,

nuk mund të përfundoj urimin e rradhës,

më pengojnë gishtat e mpira.

Çdo çast jam vetëm,me vetminë e grumbulluar.

Koha është e ftohtë,shiu nuk bie më si më parë.

Pikat e tij të ëmbla,kanë gjetur prehje

tek një shpirt tjetër.

Dorëzohem pikëllimit,

e nuk dua askush të më qortojë për këtë.

Ti e di,unë jam besnike e lotëve

shkaktuar nga telashet e zemrës,

çdo vjeshtë.

O perëndi, sa e dua vjeshtën,

por ajo kurrë nuk më kursen dhimbjen,

po shkruaj i dashur kundër dëshirës.

Kjo kartolinë do të jetë me të vërtetë e fundit.

Aktet e marrëzisë,

i kam paketuar e lidhur me fiongot që i bleva

tek kinkaleria e zonjës Potter.

Ajo, sikur të mi kishte lexuar mendimet,

më pyeti: vajzë  e mbarë,

e di çdo të thotë një kartolinë

me imazhin e një gruaje që mban

një trëndafil të bardhë, të vyshkur, në dorë?

 

 

TURRË DRUSH...

 

Kam mall për veten,

kur ditët ngjanin me flamuj të bardhë,

kur rrija me orë të tëra në ballkonin e shtepisë

e thithja aromën e drurëve të stivuar,

përzierë me sapunin larës të rrobave.

Kam mall për vitet,

kur nuk e njihja luftën me veten,

kur kungullin

e krahasoja me diellin e bukur të mëngjesit,

ndërsa shiun me zukamën e bletëve

deri sa gjumi më rrëmbente për ëndrra...

 

Malli për veten më ka braktisur,

ecen vetja mbi perona të holla,

hurmat kalben duke pritur t'i ha,

nuk e dinë gjithashtu që unë harroj të vadit

borzilokun në poçen e vogël pranë çezmës.

Harroj të trukohem,

harroj të ndihem femër

e kështu ditët ngjajnë me një kaktus të tharë,

vetja ime përplaset me hijet e hijeve,

violat nuk kanë shkëlqim

në gotën që mban shkronjën e emrit tim.

 

Kam mall për zemrën

që fle në varrezat pranë detit,

rrethuar me valët e grunjta të moshës.

Mall për sytë jeshile

që më puthnin dhimbjet në heshtje,

pa kërkuar lekurën time si shkëmbim

frikësuar si hëna kur e gëlltit pabesia.

Kam mall për veten,

për sandalet që më blinte mamka

në ditën e lindjes

dhe nga gëzimi i mbaja poshtë jastëkut....

 

 

ZEMËR, ZEMËR...

 

Zemër qorre,

eh sa dashuron,

të pëlqen loja e petaleve.

Ti e di, që nuk do jetosh,

më shumë se sherret e mia,

as sa kërcenjtë e shtrembër të luleve.

 

Zemër budallaqe

i shkruan letra dashurisë,

kur qielli i shtrin yjet për gjumë,

kur deti vallëzon mbi vela anijesh,

kur e verdha e hënës dalldiset

nxjerr si e çmendur majat e gishtave tej errësirës,

e gërmëzon epshin mbi buzët e mëngjesit.

 

Ah ti zemër që më zgjodhe,

je si penda e vjetër e Dantes.

Më ler të lumturohem.

 

 

PILIVESËS

 

Në ç'ishull,

është burgosur rruga,

për të ardhur tek ti?

Bie shi i kriposur,

mbi xhaketën time të zezë,

ca fije floku të kokolepsur,

çelën ca petale të purpurta.

Nesër mbase e gjej shtegun

e rrugës së artë.

Sot një pikë e errët,

më ngacmon të zvogëloj qiellin

e ëndrra për të arritur tek ti,

më humb të rrahurat e zemrës.

Zjarri digjet brenda meje,

flakët shkëlqejnë frymëzimin,

duke përvjedhur ritmin e çmendurisë

e nata nën akrepa magjistare,

duket e bukur si një muzë.

Pilivesa në shallin tim,

udhëton për të ardhur tek ti,

lëkundur e përkundur nga unë,

tek unë, për ty...

 

 

PARFUM I MURRMË TRISHTIMI

 

Buzët nuk fishken më si më parë

sa herë i pikas të klithin,

duke gërmëzuar fjalën "të dua".

Si stoli nusërie rreth syve,

më vargëzohen rrudhat

kur të mendoj.

Sa herë përmallohem

e zbut pakëz inatin,

por një cërritje kokëshkrepse

është gjithnjë gati,

për të përzhitur ngacmimin e etheve,

të së djeshmes

që më kujton përqafimet.

Hyj në sherr me veten,

kur mërmërit emrin

në pjesën e krevatit

me aromën tënde.

Rrotullohem si mbi një pistë

bardh e zi,

duke çjerrë pasionin

mes afshit të nxehtë,

e mbjell mbi çarçaf

copëza këmishe të grisur nga vetmia.

Ndiej dhimbje në gjithë qënien,

nga nginjja me ofshamat e tua

që kullonin nëpër damarët,

ndërsa tani mendoj si të hakmerrem.

Jo, ndaj teje jo,

por ndaj zemrës

që nuk zevendëson dashurinë.

 

Ngrihem me marrje mendsh,

sepse thellë brendësisë sime

vdes diçka nga trishtimi,

dhe rrëshqet mbi trupin tim.

Dal nga shtëpia

për të nisur ditën,

një erë e murrme lundron nëpër rrugë.

Shpejtoj hapat...

 

 

BIE DHE NGRIHEM

 

Ndihem e huaj brënda vetes.

Qeshja dhe përqeshja

ulen në tryezë,

shtyhen për tu ngopur

e shkrirë,

si trëndafili mbi buzë.

Flasin e dehen

me verë të thartuar.

Pastaj prap i merr uria,

një uri përbindshe

e lakmuar si floriri.

Nuk duan të dinë,

për pushtetin e dashurisë,

por me epshet e çastit,

takohen si me perënditë.

Rendin të kapin,

çmimin e shitjes

për thikat më të mprehta,

nga kasapi më i vjetër i qytetit.

Po qesh,

qeshja me përqeshjen.

Përqeshja po qan,

kur kufoma e parë e zhgënjimit

ra në duart e qeshjes.

 

Nuk jam më e huaj brënda vetes,

ku rreziku dhe gënjeshtra

shtrihen në shtrat,

e duan t'më mbytin zërin,

me gjarpërin fshehur,

mes gjetheve të hardhisë.

 

Jam vetja brënda vetes,

ulur në tryezën prej drurit të arrës,

e qëroj një portokall

duke kundruar tutje,

më tutje se qielli

që bie në kopësht,

ku zambakëve të bardhë

u mungojnë petalet,

nga rrebeshi i natës.

 

Makina ime shket

mbi bulevardin e madh,

rrezet e diellit,

më ndjekin qëllimshëm.

 

 

KOHË PËR PUTHJE...?

 

Erdhi dhurata që prisja,

mbështjellë me letër pishe,

pulla e postimit e pikturuar,

me gjurmë këmbësh.

Brenda ka një karficë flokësh,

gjysma argjend,

gjysma tjetër prej gishtash

dhe, një lodër e vjetër druri.

Ka një pendë dallëndyshe,

ca fije enkas të shkëputura,

lyer me ngjyrën e syve,

buzëve të mia, të lidhura nyje.

Në një filxhan të thurur,

nga dromca qumështi,

ora jote e dorës pa akrepa,

mbuluar me shallin e gushës.

Nën kumbonzën e kristaltë,

kishte të fshehur letrën,

të shkruar nxituar,

me fjalë cimbithëse...

E dashur,

do të puth,

kur të kem kohë...

 

 

NË TË DYZETEPESTËN SEKONDË

ËSHTË E ENJTE 1…

 

Në të dyzetepestën sekondë,

zëri yt më çik,

më grish,

më mposht,

me ëmbëlton.

 

Zëri yt,

në të dyzetepestën sekondë,

më kurorëzon me gardenja,

kopshtin tim

që përhap flluska drite në ajër.

 

Zëri yt,

si ëngjëll lajmëtar,

më mbërthen klithmën e lutjes,

më trazon hiret e diellit,

më këndon,

baladën e luleve të qershorit.

 

Zëri yt,

më puth,

më shtrydh retë qumështore.

Në, të dyzetepestën sekondë,

zëri yt,

merr ngjyrën e shtegut të puthjes.