Vjollca Pasku: Fshehtësia e pas portës

Vjollca Tiku Pasku

FSHEHTËSIA PAS PORTËS

Në kopshtin e shtëpive të zotërinjve në Hanovër, hyj në një portë

të hekurt, të vjetër,sa vet ndërrimet e qiellit, prej afër katër shekujsh.

Tingujt e gjetheve, me dufe ajri kundërmuese, më ftojnë të më tregojnë

me pëshpërima, si ato u rritën me bëma dashurie, në fshehtësi premtuese...

Gjethet ruajnë puthjet e buzëve ndonëse pranverat peligrinojnë...

Fijet e holla nervore, mbajnë mistere, me përhumbje deri në ekstazë...

Ah...një kurorë gjethesh deformuar nga djallëzitë mashtruese,

disa të tjera, akoma sot ruajnë formën e zemrës së jeshiluar...

Një vetëtimë e gjelbër më tregon, dy skajet e fundit të kopshtit,

imazhin e një vajze, rritur nga drita e kaltër, që ecën mbi gjurmë lulesh,

imazhin e një djali që rrit kënga e zogjve, që fluturon mbi gjurmët e tyre,

ku koha ka vulosur përjetësinë e dashurisë, në ndriçime jeshile pas dyerve.

Ky kopësht ruan fytyrat e dashurisë së kaluar, sepse sot

askush nuk fsheh orët e bukura që i lartohen dritës, krejt zbuluar...